Dr. Francis Townsend, ouderdomspensioen bij pensionering

Dr. Francis Everitt Townsend, geboren in een arm boerengezin, werkte als arts en zorgverlener. Tijdens de Grote Depressie, toen Townsend zelf de pensioengerechtigde leeftijd bereikte, raakte hij geïnteresseerd in hoe de federale overheid ouderdomspensioenen kon verstrekken. Zijn project inspireerde de Social Security Act van 1935, die hij onvoldoende vond.

Leven en beroep

Francis Townsend werd geboren op 13 januari 1867 op een boerderij in Illinois. Toen hij een puber was, verhuisde zijn familie naar Nebraska, waar hij werd opgeleid door middel van twee jaar middelbare school. In 1887 verliet hij de school en verhuisde met zijn broer naar Californië, in de hoop het rijk te maken in de landboom van Los Angeles. In plaats daarvan verloor hij bijna alles. Teneergeslagen keerde hij terug naar Nebraska en voltooide de middelbare school, waarna hij begon te boeren in Kansas. Later begon hij de medische school in Omaha, en financierde zijn opleiding terwijl hij werkte als verkoper.

Na zijn afstuderen ging Townsend werken in South Dakota in de regio Black Hills, toen een deel van de grens. Hij trouwde met een weduwe, Minnie Brogue, die als verpleegster werkte. Ze kregen drie kinderen en adopteerden een dochter.

In 1917, toen de Eerste Wereldoorlog begon, trad Townsend in dienst als arts in het leger. Hij keerde na de oorlog terug naar South Dakota, maar een slechte gezondheid verergerd door de strenge winter bracht hem ertoe naar Zuid-Californië te verhuizen.

Hij merkte dat hij in zijn medische praktijk concurreerde met oudere gevestigde artsen en jongere moderne artsen, en hij deed het financieel niet goed. De komst van de Grote Depressie heeft zijn resterende spaargeld tenietgedaan. Hij was in staat om een ​​afspraak te maken als gezondheidsfunctionaris in Long Beach, waar hij de effecten van de depressie observeerde, vooral op oudere Amerikanen. Toen een verandering in de lokale politiek leidde tot het verlies van zijn baan, merkte hij dat hij opnieuw blut was.

Revolutionair pensioenplan van Townsend

Het progressieve tijdperk had verschillende stappen ondernomen om ouderdomspensioenen en nationale ziektekostenverzekeringen op te zetten, maar met de depressie richtten veel hervormers zich op de werkloosheidsverzekering.

In de late jaren '60 besloot Townsend iets te doen aan de financiële verwoesting van de arme ouderen. Hij stelde zich een programma voor waarbij de federale overheid $ 200 per maand pensioen zou verstrekken aan elke Amerikaan ouder dan 60 jaar, en zag dit gefinancierd door een belasting van 2% op alle zakelijke transacties. De totale kosten zouden groter zijn dan $ 20 miljard per jaar, maar hij zag de pensioenen als een oplossing voor de depressie. Als de ontvangers verplicht waren hun $ 200 binnen dertig dagen uit te geven, redeneerde hij, zou dit de economie aanzienlijk stimuleren en een "snelheidseffect" creëren dat een einde zou maken aan de depressie.

Het plan werd bekritiseerd door veel economen. In wezen zou de helft van het nationale inkomen worden besteed aan de acht procent van de bevolking boven de leeftijd van 60 jaar. Maar het was nog steeds een zeer aantrekkelijk plan, vooral voor de ouderen die ervan zouden profiteren.

Townsend begon zich rond zijn ouderdoms-draaiend pensioenplan (Townsend-plan) in september 1933 te organiseren en had binnen enkele maanden een beweging gecreëerd. Lokale groepen organiseerden Townsend Clubs om het idee te ondersteunen, en tegen januari 1934 zei Townsend dat 3.000 groepen waren begonnen. Hij verkocht pamfletten, badges en andere items en financierde een nationale wekelijkse mailing. Medio 1935 zei Townsend dat er 7.000 clubs waren met 2,25 miljoen leden, de meeste ouderen. Een petitie bracht 20 miljoen handtekeningen naar het Congres.

Gesterkt door de immense steun sprak Townsend met juichende menigten terwijl hij reisde, inclusief twee nationale congressen georganiseerd rond het Townsend Plan.

In 1935 heeft de New Deal van Franklin Delano Roosevelt, aangemoedigd door de enorme steun voor het idee van Townsend, de Social Security Act aangenomen. Velen in het Congres, onder druk gezet om het Townsend Plan te steunen, gaven er de voorkeur aan de Social Security Act te ondersteunen, die voor het eerst een vangnet bood voor Amerikanen die te oud waren om te werken.

Townsend beschouwde dit als een onvoldoende vervanger en begon de Roosevelt-regering boos aan te vallen. Hij sloot zich aan bij populisten als Rev. Gerald L. K. Smith en Huey Long's Share Our Wealth Society, en bij Rev. Charles Coughlin's National Union for Social Justice and Union Party.

Townsend investeerde veel energie in de Union Party en organiseerde kiezers om te stemmen op kandidaten die het Townsend Plan steunden. Hij schatte dat de Union Party in 1936 9 miljoen stemmen zou krijgen, en toen de werkelijke stemmen minder dan een miljoen waren en Roosevelt werd herkozen in een aardverschuiving, verliet Townsend de partijpolitiek.

Zijn politieke activiteit leidde tot conflicten binnen de gelederen van zijn aanhangers, waaronder het indienen van enkele rechtszaken. In 1937 werd Townsend gevraagd om voor de Senaat te getuigen over beschuldigingen van corruptie in de Townsend Plan-beweging. Toen hij weigerde vragen te beantwoorden, werd hij veroordeeld voor minachting van het Congres. Roosevelt, ondanks Townsend's oppositie tegen de New Deal en Roosevelt, omgezet Townsend's 30 dagen straf.

Townsend bleef werken aan zijn plan en bracht wijzigingen aan om het minder simplistisch en acceptabeler te maken voor economische analisten. Zijn krant en nationale hoofdkwartier gingen verder. Hij ontmoette presidenten Truman en Eisenhower. Hij hield nog steeds toespraken ter ondersteuning van de hervorming van ouderdomsprogramma's, met een publiek van voornamelijk ouderen, kort voordat hij stierf op 1 september 1960 in Los Angeles. In latere jaren, in een tijd van relatieve welvaart, haalde de uitbreiding van de federale, staats- en particuliere pensioenen veel energie uit zijn beweging.

bronnen

• Richard L. Neuberger en Kelley Loe, Een leger van ouderen. 1936.
• David H. Bennett. Demagogen in de depressie: American Radicals and the Union Party, 1932-1936. 1969.
• Abraham Holtzman. The Townsend Movement: A Political Study. 1963.