In het Verenigd Koninkrijk hoor je vaak de uitdrukking "Mussolini liet de treinen op tijd rijden", uitgesproken door beide mensen die proberen te benadrukken dat zelfs dictatoriale regeringen enkele goede punten hebben en mensen zich ergeren aan de laatste vertraging op hun treinreis. In Groot-Brittannië zijn er veel vertragingen op treinreizen. Maar heeft de Italiaanse dictator Mussolini de treinen op tijd laten rijden zoals ze beweerden? De studie van de geschiedenis gaat helemaal over de context en empathie, en dit is een van die situaties waarin de context alles is.
Hoewel de Italiaanse spoorwegdienst tijdens het vroege deel van de heerschappij van Mussolini wel verbeterde (de Tweede Wereldoorlog onderbrak dit laatste deel eerder), hadden de verbeteringen meer te maken met mensen die voor Mussolini waren geweest dan met iets dat door zijn regering was veranderd. Zelfs toen reden de treinen niet altijd op tijd.
Mensen die de uitdrukking over treinen en Mussolini uiten, zijn gevallen voor de pro-fascistische propaganda die de Italiaanse dictator gebruikte om zijn macht in Italië in de jaren 1920 en 1930 te versterken. Voor de Eerste Wereldoorlog was Mussolini een socialistische activist van geen belang, maar zijn ervaringen in de oorlog en daarna leidden hem ertoe om de leider te worden van een zelfbenoemde groep 'fascisten', die teruggreep naar het grote Romeinse rijk en wenste project een toekomst met een sterk, keizerachtig figuur en een veel groter nieuw Italiaans rijk. Mussolini positioneerde zichzelf van nature als de centrale figuur, omringd door zwarthemden, sterk bewapende misdadigers en veel gewelddadige retoriek. Na intimidatie en een vervallen politieke situatie kon Mussolini de leiding krijgen over de dagelijkse gang van zaken in Italië.
De opkomst van Mussolini was gebaseerd op publiciteit. Hij had misschien vaak een bizar beleid en leek op een komische figuur voor latere generaties, maar hij wist wat werkte als het ging om het krijgen van aandacht, en zijn propaganda was sterk. Hij vormde spraakmakende campagnes als 'Battles', zoals het project voor de terugwinning van moerassen, de 'Battle for Land' genaamd, in een poging om dynamiek toe te voegen aan zowel zichzelf, zijn regering en wat anders nogal alledaagse gebeurtenissen zouden zijn. Mussolini koos vervolgens voor de spoorwegindustrie als iets om te laten zien hoe zijn zogenaamd dynamische regel het Italiaanse leven had verbeterd. De spoorwegen verbeteren zou iets zijn waar hij om kon juichen, en dat deed hij ook. Het probleem was dat hij wat hulp had gehad.
Hoewel de treinindustrie zich heeft verbeterd ten opzichte van de staat waarin het tijdens de Eerste Wereldoorlog was gezonken, was dit grotendeels te danken aan verbeteringen die waren doorgevoerd voordat Mussolini in 1922 aan de macht kwam. De nasleep van de oorlog had andere politici en bestuurders veranderingen doorgedrukt, die vrucht droeg toen de nieuw fascistische dictator ze wilde opeisen. Deze andere mensen deden Mussolini er niet toe, die al snel enige eer claimde. Het is misschien ook belangrijk erop te wijzen dat, zelfs met de verbeteringen die anderen hadden aangebracht, de treinen niet altijd op tijd reden. Natuurlijk moeten alle verbeteringen uit dit tijdperk worden afgewogen tegen het feit dat het Italiaanse spoorwegsysteem spoedig zou worden getroffen door een titanische oorlog te voeren die Mussolini zou verliezen (maar vreemd genoeg zou een herboren Italië doorgaan met winnen).