Deictic Expression (Deixis)

EEN deictische uitdrukking of deixis is een woord of zin (zoals dit, dat, deze, die, nu, dan, hier) die verwijst naar de tijd, plaats of situatie waarin een spreker spreekt. Deixis wordt in het Engels uitgedrukt door middel van persoonlijke voornaamwoorden, demonstratief, bijwoorden en tijd. De etymologie van de term komt uit het Grieks, wat "wijzend" of "show" betekent, en het wordt uitgesproken als "DIKE-tik." 

Het klinkt zeker ingewikkelder dan het in werkelijkheid is. Als u bijvoorbeeld een bezoekende uitwisselingsstudent zou vragen: "Bent u al lang in dit land?" de woorden dit land en u zijn de deictische uitdrukkingen, aangezien deze respectievelijk verwijzen naar het land waar het gesprek plaatsvindt en de persoon die in het gesprek wordt aangesproken.

Soorten deictische uitdrukkingen

Deictische uitdrukkingen kunnen verschillende typen zijn, die verwijzen naar wie, waar en wanneer. Auteur Barry Blake legde in zijn boek "All About Language" uit:

"Voornaamwoorden vormen een systeem van persoonlijke deixis. Alle talen hebben een voornaamwoord voor de spreker (de eerste persoon) en een voornaamwoord voor de geadresseerde (de tweede persoon). [In tegenstelling tot het Engels, ontbreekt in sommige talen een voornaamwoord van een derde persoon, dus de afwezigheid van een vorm voor 'ik' of 'jij' wordt geïnterpreteerd als een verwijzing naar een derde persoon ...
"Woorden als deze en dat en hier en Daar behoren tot een systeem van ruimtelijke deixis. De hier daar onderscheid wordt ook gevonden in paren van werkwoorden zoals kom gaan en brengen nemen...
"Er is ook tijdelijke deixis gevonden in woorden als nu, dan, gisteren, en morgen, en in zinnen zoals vorige maand en volgend jaar."(Oxford University Press, 2008)

Gemeenschappelijk referentiekader vereist

Zonder een gemeenschappelijk referentiekader tussen de sprekers zou de deixis op zichzelf te vaag zijn om te worden begrepen, zoals geïllustreerd in dit voorbeeld van Edward Finegan in "Language: Its Structure and Use".

"Overweeg de volgende zin gericht aan een ober door een klant van een restaurant terwijl hij verwijst naar items op een menu: Ik wil dit gerecht, dit gerecht en dit gerecht. Om deze uiting te interpreteren, moet de ober informatie hebben over wie ik verwijst naar, over het tijdstip waarop de uiting wordt geproduceerd, en over wat de drie zelfstandige naamwoorden zijn deze maaltijd refer to. "(5e ed. Thomson, 2008)

Wanneer mensen met elkaar in gesprek zijn, is het gemakkelijk om deictics als steno te gebruiken vanwege de gemeenschappelijke context tussen de aanwezigen - hoewel de aanwezigen niet tegelijkertijd op dezelfde locatie hoeven te zijn, begrijp gewoon de context. In het geval van films en literatuur heeft de kijker of lezer voldoende context om de deictische uitdrukkingen te begrijpen die de personages in hun dialoog gebruiken. 

Neem deze beroemde regel uit 1942's "Casablanca" uitgesproken door Humphrey Bogart, spelend Rick Blaine, en let op de deictische delen (cursief): "Don't u vraag me soms af of het alles waard is deze? ik bedoel wat uvecht voor. "Als je iemand door de kamer loopt en alleen deze ene regel uit de context hoort, is het moeilijk te begrijpen; achtergrond is nodig voor de voornaamwoorden. Maar die kijkers die de film vanaf het begin hebben bekeken, begrijp dat Blaine spreekt met Victor Laszlo, de leider van een verzetsbeweging en de beroemde jood die de nazi's is ontsnapt, evenals Ilsa's man, de vrouw waar Blaine voor valt in de film. de context voor de gesproken zin.