Definitie en voorbeelden van de middelste stijl in retoriek

In de klassieke retoriek, de middelste stijl wordt weerspiegeld in spraak of schrift dat (in termen van woordkeuze, zinsstructuren en weergave) tussen de uitersten van de gewone stijl en de grote stijl valt.

Romeinse retorici pleitten over het algemeen voor het gebruik van de gewone stijl voor het lesgeven, de middelste stijl voor "aangenaam" en de grote stijl voor het "bewegen" van een publiek.

Voorbeelden en observaties

• Een voorbeeld van de middelste stijl: Steinbeck over de drang om te reizen
  "Toen ik heel jong was en de drang om ergens te zijn was op mij, werd mij door volwassen mensen verzekerd dat volwassenheid deze jeuk zou genezen. Toen jaren mij als volwassen beschreven, was de voorgeschreven remedie van middelbare leeftijd. Op middelbare leeftijd was ik verzekerd die hogere leeftijd zou mijn koorts kalmeren en nu dat ik achtenvijftig is, zal seniliteit misschien het werk doen. Niets heeft gewerkt. Vier hese slagen van een scheepsfluit heffen nog steeds het haar op mijn nek en zetten mijn voeten op tikken. Het geluid van een jet, een motor die opwarmt, zelfs het kloppen van beslagen hoeven op de stoep brengt de oude huivering, de droge mond en het lege oog, de hete palmen en de karn van maag omhoog hoog onder de ribbenkast. Met andere woorden, ik trek niet verbeteren; met andere woorden, zodra een zwerver altijd een zwerver is. Ik vrees dat de ziekte ongeneeslijk is. Ik heb deze zaak vastgelegd niet om anderen te instrueren maar om mezelf te informeren. "
  (John Steinbeck, Reizen met Charley: op zoek naar Amerika. Viking, 1962)
• Drie soorten stijl
  "De klassieke retorici schetsten drie soorten stijl - de grote stijl, de middelste stijl en de eenvoudige stijl. Aristoteles vertelde zijn studenten dat elke soort retorische stijl kan worden gebruikt 'in het seizoen of buiten het seizoen.' Ze waarschuwden voor de te grootse stijl die het 'gezwollen' noemde, of de te simpele stijl die ze bij misbruik 'mager' en 'droog en bloedloos' noemden. De middelste stijl die ongepast werd gebruikt, noemden ze 'slap, zonder pezen en gewrichten ... drijven'.
  (Winifred Bryan Horner, Retoriek in de klassieke traditie. St. Martin's, 1988)
• De middelste stijl in de Romeinse retoriek
  "De spreker die zijn luisteraars wilde entertainen, koos voor een 'middenstijl'. Kracht werd opgeofferd voor charme. Elke vorm van versiering was passend, inclusief het gebruik van humor en humor. Zo'n spreker bezat de vaardigheid om argumenten te ontwikkelen met breedte en eruditie; hij was meester in amplificatie. Zijn woorden werden gekozen voor het effect dat ze op anderen zouden produceren. Euphony en beeldtaal werden gecultiveerd. Het algemene effect was er een van matiging en matigheid, van Pools en stedelijkheid. Deze stijl van discours, meer dan elke andere, typeerde Cicero zelf en zou ons later in het Engels beïnvloeden door de prachtige prozastijl van Edmund Burke. "
  (James L. Golden, De retoriek van het westerse denken, 8e ed. Kendall / Hunt, 2004)
• De traditie van de middelste stijl
  - "De middelste stijl ... lijkt op het eenvoudige in het streven om de waarheid duidelijk met het begrip te communiceren, en lijkt op de grootsheid in het streven de gevoelens en passies te beïnvloeden. Het is brutaler en uitbundiger in het gebruik van figuren en de verschillende nadrukkelijke verbale vormen dan de eenvoudige stijl, maar gebruikt niet die geschikt zijn voor een intens gevoel, die te vinden zijn in de grand.
  "Deze stijl wordt gebruikt in alle composities die niet alleen bedoeld zijn om te informeren en te overtuigen, maar tegelijkertijd om de gevoelens en passies te verplaatsen. Het karakter ervan varieert met de overheersing van een van deze uiteinden. Wanneer instructie en overtuiging overheersend zijn, is het benadert de lagere stijl; wanneer het beïnvloeden van de gevoelens het belangrijkste object is, neemt het meer deel aan het karakter van de hogere. "
  (Andrew D. Hepburn, Handleiding van Engelse retoriek, 1875)
  - "De middelste stijl is de stijl die u niet opvalt, de stijl die niet wordt weergegeven, ideale transparantie ...
  "Om een ​​stijl op deze manier te definiëren, betekent natuurlijk dat we helemaal niet kunnen praten over de stijl zelf - de feitelijke configuratie van woorden op de pagina. We moeten praten over de sociale substantie eromheen, het historische patroon van verwachtingen waardoor het transparant wordt. "
  (Richard Lanham, Proza analyseren, 2e ed. Continuum, 2003)
  - "Cicero's idee van de middelste stijl ... ligt tussen de ornateness en peroraties van de grote of krachtige stijl (gebruikt voor overtuiging) en de eenvoudige woorden en conversatie manier van de eenvoudige of lage stijl (gebruikt voor bewijs en instructie). Cicero aangewezen het midden stijl als een voertuig voor plezier en definieerde het door wat het niet is - niet opzichtig, niet erg figuratief, niet stijf, niet overdreven eenvoudig of kort ... De twintigste-eeuwse hervormers, tot en met Strunk en White, waren en pleiten voor hun versie van de middelste stijl ...
  "Er bestaat een geaccepteerde middenstijl voor elke vorm van schrijven die je maar kunt bedenken: nieuwsberichten in The New York Times, wetenschappelijke artikelen in de wetenschappen of geesteswetenschappen, historische verhalen, weblogs, juridische beslissingen, romans of spannende romans, cd-recensies in Rollende steen, medische case studies. "
  (Ben Yagoda, Het geluid op de pagina. Harper, 2004)