Dark Legacy The Origin of the First Crusade

Het Byzantijnse rijk verkeerde in moeilijkheden.

Al tientallen jaren veroverden de Turken, woeste nomadische krijgers die zich onlangs tot de islam hadden bekeerd, buitengebieden van het rijk en veroverden deze landen aan hun eigen heerschappij. Onlangs hadden ze de heilige stad Jeruzalem veroverd en voordat ze begrepen hoe christelijke pelgrims naar de stad hun economie konden helpen, mishandelden ze zowel christenen als Arabieren. Bovendien vestigden ze hun hoofdstad op slechts 100 mijl van Constantinopel, de hoofdstad van Byzantium. Als de Byzantijnse beschaving zou overleven, moesten de Turken worden gestopt.

Keizer Alexius Comnenus wist dat hij niet de middelen had om deze indringers alleen te stoppen. Omdat Byzantium een ​​centrum van christelijke vrijheid en leren was geweest, had hij er alle vertrouwen in de paus om hulp te vragen. In 1095 AD stuurde hij een brief aan paus Urbanus II, waarin hij hem vroeg om strijdkrachten naar Oost-Rome te sturen om de Turken te verdrijven. De troepen die Alexius meer dan waarschijnlijk in gedachten had, waren huurlingen, betaalde professionele soldaten wiens vaardigheden en ervaring zouden wedijveren met die van de legers van de keizer. Alexius besefte niet dat Urban een heel andere agenda had.

Het pausdom in Europa had de afgelopen decennia veel macht verworven. Kerken en priesters die onder het gezag van verschillende seculiere heren stonden, waren samengebracht onder invloed van paus Gregorius VII. Nu was de kerk een controlerende kracht in Europa in religieuze en zelfs enkele seculiere zaken, en het was paus Urbanus II die Gregory opvolgde (na het korte pontificaat van Victor III) en zijn werk voortzette. Hoewel het onmogelijk is om precies te zeggen wat Urban in gedachten had toen hij de brief van de keizer ontving, waren zijn daaropvolgende acties het meest onthullend.

Op het Concilie van Clermont in november 1095 hield Urban een toespraak die de loop van de geschiedenis letterlijk veranderde. Daarin verklaarde hij dat de Turken niet alleen christelijke landen waren binnengevallen, maar ook onuitsprekelijke wreedheden tegen christenen hadden bezocht (waarover hij volgens Robert de Monnik zeer gedetailleerd sprak). Dit was een grote overdrijving, maar het was nog maar het begin.

Urban ging verder met het waarschuwen van degenen die verzameld waren voor gruwelijke zonden tegen hun broeder christenen. Hij sprak over hoe christelijke ridders met andere christelijke ridders vochten, elkaar verwonden, verminkten en vermoorden en daarmee hun onsterfelijke ziel in gevaar brachten. Als ze zichzelf ridders blijven noemen, moeten ze stoppen met elkaar te doden en zich naar het Heilige Land te haasten.

• "U moet huiveren, broeders, u moet huiveren bij het opheffen van een gewelddadige hand tegen christenen; het is minder slecht om met uw zwaard te zwaaien tegen Saracenen." (Uit het verslag van Robert de monnik over de toespraak van Urban)

Urban beloofde volledige vergeving van zonden voor iedereen die gedood werd in het Heilige Land of zelfs iedereen die stierf op weg naar het Heilige Land in deze rechtvaardige kruistocht.

Je zou kunnen stellen dat degenen die de leringen van Jezus Christus hebben bestudeerd geschokt zouden zijn door de suggestie om iemand in Christus 'naam te doden. Maar het is belangrijk om te onthouden dat de enige mensen die over het algemeen in staat waren de Schrift te bestuderen, priesters en leden van geheime religieuze ordes waren. Weinig ridders en minder boeren konden helemaal lezen, en degenen die zelden of nooit toegang hadden tot een kopie van het evangelie. De priester van een man was zijn verbinding met God; de paus wist zeker dat hij Gods wensen beter dan wie ook kende. Wie waren zij om ruzie te maken met zo'n belangrijke man van religie?

Bovendien werd de theorie van een 'rechtvaardige oorlog' serieus overwogen sinds het christendom de favoriete religie van het Romeinse rijk was geworden. St. Augustinus van Hippo, de meest invloedrijke christelijke denker van de late oudheid, had de kwestie in hem besproken Stad van God (Boek XIX). Pacifisim, een leidend principe van het christendom, was zeer goed en goed in het persoonlijke leven van het individu; maar als het ging om soevereine naties en de verdediging van de zwakken, moest iemand het zwaard opnemen.

Bovendien had Urban gelijk gehad toen hij het geweld in Europa op dat moment had afgeslagen. Ridders doodden elkaar bijna elke dag, meestal in oefentoernooien maar soms in een dodelijke strijd. De ridder, zo zou men het voorzichtig kunnen zeggen, leefde om te vechten. En nu bood de paus zelf alle ridders een kans om de sport te beoefenen waar ze het meest van hielden in de naam van Christus.

De toespraak van Urban zette een dodelijke reeks gebeurtenissen in gang die honderden jaren zou voortduren en waarvan de gevolgen vandaag de dag nog steeds voelbaar zijn. Niet alleen werd de Eerste Kruistocht gevolgd door zeven andere formeel genummerde kruistochten (of zes, afhankelijk van welke bron je raadpleegt) en vele andere uitstapjes, maar de hele relatie tussen Europa en de oostelijke landen was onherstelbaar veranderd. Kruisvaarders beperkten hun geweld niet tot Turken, noch maakten ze gemakkelijk onderscheid tussen groepen die niet duidelijk christelijk waren. Constantinopel zelf, op dat moment nog steeds een christelijke stad, werd aangevallen door leden van de Vierde Kruistocht in 1204, dankzij ambitieuze Venetiaanse kooplieden.

Probeerde Urban een christelijk rijk in het oosten te vestigen? Als dat zo is, is het twijfelachtig dat hij zich de uitersten had kunnen voorstellen waar de kruisvaarders naartoe zouden gaan of de historische impact die zijn ambities uiteindelijk hadden. Hij heeft zelfs nooit de eindresultaten van de Eerste Kruistocht gezien; tegen de tijd dat het nieuws over de verovering van Jeruzalem het westen bereikte, was paus Urbanus II dood.

Opmerking van de gids: Deze functie werd oorspronkelijk geplaatst in oktober 1997 en werd bijgewerkt in november 2006 en in augustus 2011.