Conversational Implicature Definitie en voorbeelden

In pragmatiek is gespreksimplicatie een indirecte of impliciete taalhandeling: wat wordt bedoeld met de uitspraak van een spreker die geen deel uitmaakt van wat expliciet wordt gezegd. De term staat ook bekend als impliciet; het is het antoniem (tegenovergesteld) van explicature, wat een expliciet gecommuniceerde veronderstelling is.

"Wat een spreker van plan is te communiceren is karakteristiek veel rijker dan wat ze direct uitdrukt; taalkundige betekenis bepaalt de boodschap die wordt overgebracht en begrepen radicaal", zegt L.R. Horn in "The Handbook for Pragmatics."

Voorbeeld

• Dr. Gregory House: "Hoeveel vrienden heb je?"
• Lucas Douglas: "Seventeen."
• Dr. Gregory House: "Serieus? Houdt u een lijst of zo?"
• Lucas Douglas: "Nee, ik wist dat dit gesprek echt over jou ging, dus heb ik je een antwoord gegeven zodat je terug kon gaan naar je gedachtegang."

- Hugh Laurie en Michael Weston, "Not Cancer", een aflevering van het tv-programma "House, M.D." 2008

inferenties

"Het probabilistische karakter van gespreksimplicatie is gemakkelijker aan te tonen dan te definiëren. Als een vreemde aan de andere kant van een telefoonlijn een hoge stem heeft, kan je concluderen dat de spreker een vrouw is. De gevolgtrekking kan onjuist zijn. Gespreksimplicaties zijn een zelfde soort gevolgtrekking: ze zijn gebaseerd op stereotiepe verwachtingen van wat, vaker wel dan niet, het geval zou zijn. "

- Keith Allan, "Natural Language Semantics." Wiley-Blackwell, 2001

Oorsprong

"De voorwaarde [implicature] is ontleend aan de filosoof H.P. Grice (1913-88), die de theorie van het coöperatieve principe ontwikkelde. Op basis van het feit dat een spreker en luisteraar samenwerken en relevant willen zijn, kan een spreker impliciet een betekenis impliceren, ervan overtuigd dat de luisteraar het zal begrijpen. Dus een mogelijke gespreksimplicatie van Kijk je dit programma?? is misschien wel 'Dit programma verveelt me. Kunnen we de televisie uitzetten? ' "

- Bas Aarts, Sylvia Chalker en Edmund Weiner, Oxford Dictionary of English Grammar, 2nd ed. Oxford University Press, 2014

Conversational Implicature in de praktijk

"In het algemeen is een gespreksimplicatie een interpretatieve procedure die werkt om erachter te komen wat er aan de hand is ... Stel dat een man en vrouw zich klaarmaken om uit te gaan voor de avond:

8. Man: Hoe lang blijf je nog?
9. Vrouw: meng jezelf een drankje.

Om de uitspraak in zin 9 te interpreteren, moet de man een reeks conclusies volgen op basis van principes waarvan hij weet dat de andere spreker deze gebruikt ... Het conventionele antwoord op de vraag van de echtgenoot zou een direct antwoord zijn, waarbij de vrouw een tijdsperiode aangaf waarin ze zou klaar zijn. Dit zou een conventionele implicatie zijn met een letterlijk antwoord op een letterlijke vraag. Maar de man neemt aan dat ze zijn vraag heeft gehoord, dat ze gelooft dat hij oprecht vroeg hoe lang ze zou zijn en dat ze in staat is aan te geven wanneer ze klaar zou zijn. De vrouw ... kiest ervoor om het onderwerp niet uit te breiden door de relevantie-norm te negeren. De man zoekt vervolgens naar een plausibele interpretatie van haar uiting en concludeert dat wat ze is aan het doen vertelt hem dat ze geen bepaalde tijd gaat aanbieden, of het niet weet, maar ze zal nog lang genoeg zijn om een ​​drankje te drinken. Ze kan ook zeggen: 'Relax, ik ben er ruimschoots klaar voor.' "

- D. G. Ellis, "Van taal tot communicatie." Routledge, 1999

De lichtere kant van Conversational Implicature

• Jim Halpert: "Ik denk niet dat ik hier over 10 jaar ben."
• Michael Scott: "Dat is wat ik zei. Dat is wat ze zei."
• Jim Halpert: "Dat is wat wie zei?"
• Michael Scott: "Ik weet het nooit, ik zeg het gewoon. Ik zeg dat soort dingen, weet je, om de spanning te verlichten wanneer dingen moeilijk worden."
• Jim Halpert: "Dat is wat ze zei."

- John Krasinski en Steve Carell, "Survivor Man", een aflevering van het tv-programma "The Office", 2007