Conflicten van de orden Patrician en Plebeian

Na de verdrijving van de koningen werd Rome geregeerd door zijn aristocraten (ruwweg de patriciërs) die misbruik maakten van hun voorrechten. Dit leidde tot een strijd tussen de mensen (plebeians) en de aristocraten die het Conflict van de Orden wordt genoemd. De term "orden" verwijst naar de patricische en plebeiaanse groepen Romeinse burgers. Om het conflict tussen de bevelen te helpen oplossen, gaf de patriciërsorde het grootste deel van hun voorrechten op, maar behield de voorrechten en religieuze tegen de tijd van de lex Hortensia, in 287 werd een wet genoemd voor een plebeiaanse dictator.

Dit artikel gaat in op gebeurtenissen die hebben geleid tot de wetten die worden aangeduid als de "12 tabletten", gecodificeerd in 449 v.Chr.

Nadat Rome hun koningen had verdreven

Nadat de Romeinen hun laatste koning, Tarquinius Superbus (Tarquin de Trotse) hadden verdreven, werd de monarchie in Rome afgeschaft. In plaats daarvan ontwikkelden de Romeinen een nieuw systeem, met 2 jaarlijks gekozen magistraten genoemd consuls, die gedurende de hele republiek diende, met twee uitzonderingen:

1. toen er een dictator (of militaire tribune met consulaire machten) was of
2. toen er een was decemvirate (waarover, meer op de volgende pagina).

Verschillende meningen over de monarchie - Patrician en Plebeian Perspectives

Magistraten, rechters en priesters van de nieuwe republiek kwamen meestal uit de patricische orde, of hogere klasse *. Anders dan de patriciërs, heeft de lagere of plebeïsche klasse misschien meer geleden onder de vroege republikeinse structuur dan onder de monarchie, omdat ze nu in feite veel heersers hadden. Onder de monarchie hadden ze er maar één doorstaan. Een vergelijkbare situatie in het oude Griekenland leidde er soms toe dat de lagere klassen tirannen verwelkomden. In Athene leidde de politieke beweging tegen een onder water leidend orgaan tot codificatie van wetten en vervolgens tot democratie. Het Romeinse pad was anders.

In aanvulling op de veelkoppige hydra die in hun nek ademde, verloren de plebeians de toegang tot wat het koninklijke domein was en nu het openbare land was of ager publicus, omdat de patriciërs die aan de macht waren, de controle erover namen om hun winst te verhogen, en het runnen door slaven of klanten in het land terwijl zij en hun families in de stad woonden. Volgens een beschrijvend, ouderwets 19e-eeuws geschiedenisboek geschreven door de H.D. Liddell van Alice in Wonderland en Griekse Lexicon-bekendheid, een geschiedenis van Rome Van de vroegste tijden tot de oprichting van het rijk, de plebeians waren meestal niet zo goed af van 'kleine kinderen' op kleine boerderijen die het land, nu openbaar, nodig hadden om de basis van hun families te bevredigen behoefte aan.

Tijdens de eerste paar eeuwen van de Romeinse republiek nam het aantal schurende plebeians toe. Dit was deels omdat het bevolkingsaantal van de plebeians op natuurlijke wijze toenam en deels omdat naburige Latijnse stammen, die door verdrag met Rome het staatsburgerschap hadden gekregen, waren ingeschreven bij de Romeinse stammen.

" Gaius Terentilius Harsa was dat jaar een tribune van de plebs. Omdat hij dacht dat de afwezigheid van de consuls een goede gelegenheid bood voor tribunitiaanse agitatie, bracht hij enkele dagen door met het pleiten van de plebeians op de aanmatigende arrogantie van de patriciërs. In het bijzonder pleitte hij tegen het gezag van de consuls als buitensporig en ondraaglijk in een vrij gemenebest, want hoewel het in naam minder schandelijk was, was het in werkelijkheid bijna harder en onderdrukkend dan dat van de koningen, voorlopig zei hij , ze hadden twee meesters in plaats van één, met ongecontroleerde, onbeperkte bevoegdheden, die, zonder hun licentie te beteugelen, alle dreigingen en straffen van de wetten tegen de plebeians hadden gericht."
Livy 3.9

De plebeians werden onderdrukt door honger, armoede en machteloosheid. Toewijzingen van land loste niet de problemen op van arme boeren wier kleine percelen stopten met produceren wanneer ze overwerkt waren. Sommige plebeians wiens land door de Galliërs was ontslagen konden het zich niet veroorloven om opnieuw op te bouwen, dus moesten ze lenen. Rentetarieven waren exorbitant, maar omdat land niet kon worden gebruikt voor veiligheid, moesten boeren die leningen nodig hadden contracten afsluiten (Nexa), persoonlijke service verpand. Boeren die in gebreke zijn gebleven (addicti), kunnen worden verkocht als slavernij of zelfs worden gedood. Graantekorten leidden tot hongersnood, wat herhaaldelijk (onder andere: 496, 492, 486, 477, 476, 456 en 453 v.Chr.) De problemen van de armen verergerde.

Sommige patriciërs maakten winst en wonnen slaven, zelfs als de mensen aan wie ze geld leidden, in gebreke bleven. Maar Rome was meer dan alleen de patriciërs. Het werd de belangrijkste macht in Italië en zou spoedig de dominante mediterrane macht worden. Wat het nodig had, was een strijdkracht. Verwijzend naar de eerder genoemde gelijkenis met Griekenland, had Griekenland ook zijn jagers nodig en concessies gedaan aan de lagere klassen om lichamen te krijgen. Aangezien er niet genoeg patriciërs in Rome waren om al het gevecht te voeren dat de jonge Romeinse Republiek met haar buren voerde, realiseerden de patriciërs zich al snel dat ze sterke, gezonde, jonge volksbezoeken nodig hadden om Rome te verdedigen.

* Cornell, in Ch. 10 van Het begin van Rome, wijst op problemen met dit traditionele beeld van de samenstelling van het vroege Republikeinse Rome. Onder andere problemen, lijken sommige van de vroege consuls geen patriciërs te zijn geweest. Hun namen verschijnen later in de geschiedenis als plebeians. Cornell vraagt ​​zich ook af of patriciërs als klasse al vóór de republiek bestonden en suggereert dat hoewel de kiemen van het patriciaat er onder de koningen waren, de aristocraten bewust een groep vormden en ergens na 507 v.Chr..

In de eerste decennia na de verdrijving van de laatste koning moesten de plebeians (ruwweg de Romeinse lagere klasse) manieren vinden om problemen aan te pakken die werden veroorzaakt of verergerd door de patriciërs (de heersende, hogere klasse):

• armoede,
• incidentele hongersnood, en
• gebrek aan politieke invloed.

Hun oplossing voor ten minste het derde probleem was om hun eigen afzonderlijke, plebeiaanse vergaderingen op te zetten en af ​​te scheiden. Omdat de patriciërs de fysieke lichamen van de plebeërs nodig hadden als vechtende mannen, was de plebeïsche afscheiding een ernstig probleem. De patriciërs moesten toegeven aan enkele plebeiaanse eisen.

Lex Sacrata en Lex Publilia

Lex is het Latijn voor wet; leges is het meervoud van lex.