Het Hukou-systeem van China

Het Chinese Hukou-systeem is een gezinsregistratieprogramma dat dient als een binnenlands paspoort, dat de bevolkingsverdeling en de migratie van landelijk naar stedelijk gebied reguleert. Het is een hulpmiddel voor sociale en geografische controle dat een apartheidsstructuur van handhaving van rechten afdwingt. Het Hukou-systeem ontzegt boeren dezelfde rechten en voordelen als inwoners van de stad. 

Geschiedenis van het Hukou-systeem

Het moderne Hukou-systeem werd geformaliseerd als een permanent programma in 1958 bedoeld om sociale, politieke en economische stabiliteit te waarborgen. De grotendeels agrarische economie van China in de begindagen van de Volksrepubliek China (PRC) werd als een probleem gezien. Om de industrialisatie te bespoedigen, volgde de regering het Sovjetmodel en gaf zij prioriteit aan de zware industrie. 

Om deze gehaaste industrialisatie te financieren, onderschatte de staat landbouwproducten en industriële producten te duur om ongelijke uitwisseling tussen de twee sectoren te veroorzaken. In wezen werden boeren minder betaald dan de marktwaarde voor hun landbouwproducten. De overheid heeft een systeem opgelegd om de vrije stroom van hulpbronnen, met name arbeid, tussen industrie en landbouw of tussen stad en platteland te beperken om deze kunstmatige onbalans te ondersteunen. Dit systeem is nog steeds aanwezig.

Individuen worden door de staat gecategoriseerd als landelijk of stedelijk en toegewezen aan geografische gebieden. Reizen hiertussen is alleen toegestaan ​​onder gecontroleerde omstandigheden en bewoners krijgen geen toegang tot banen, openbare diensten, onderwijs, gezondheidszorg of voedsel in gebieden buiten hun aangewezen gebied. 

Een plattelandsboer die ervoor kiest om naar de stad te verhuizen zonder een door de overheid uitgegeven hukou, bijvoorbeeld, deelt een status die vergelijkbaar is met die van een illegale immigrant naar de VS Het verkrijgen van een officiële plattelands-naar-stedelijke hukou is uiterst moeilijk omdat de Chinese overheid strakke quota voor conversies per jaar. 

Effecten van het Hukou-systeem

Het Hukou-systeem is altijd gunstig geweest voor stedelingen en achtergestelde plattelandsbewoners. Neem bijvoorbeeld de Grote Hongersnood van het midden van de twintigste eeuw. Tijdens de Grote Hongersnood werden individuen met landelijke hukoes verzameld in gemeentelijke boerderijen en veel van hun landbouwproductie werd door de staat in de vorm van belastingen genomen en aan stadsbewoners gegeven. Dit leidde tot massale honger op het platteland, maar de Great Leap Forward, of campagne voor snelle urbanisatie, werd niet afgeschaft totdat de negatieve effecten ervan in de stad voelden.

Na de Grote Hongersnood genoten stadsbewoners een aantal sociaaleconomische voordelen en bleven plattelandsbewoners gemarginaliseerd. Zelfs vandaag is het inkomen van een boer een zesde van dat van de gemiddelde stedeling. Boeren moeten bovendien drie keer meer belasting betalen, maar ontvangen lagere normen voor onderwijs, gezondheidszorg en levensonderhoud. Het Hukou-systeem belemmert opwaartse mobiliteit en creëert in wezen een kastensysteem dat de Chinese samenleving regeert. 

Sinds de kapitalistische hervormingen van de late jaren zeventig zijn naar schatting 260 miljoen plattelandsbewoners illegaal naar steden verhuisd in een poging te ontsnappen aan hun sombere situaties en deel te nemen aan de opmerkelijke economische ontwikkeling van het stadsleven. Deze migranten moedigen discriminatie en mogelijke arrestatie aan door gewoon aan de stadsrand te wonen in sloppenwijken, treinstations en straathoeken. Ze worden vaak beschuldigd van stijgende criminaliteit en werkloosheid. 

Hervorming

Toen China werd geïndustrialiseerd, werd het Hukou-systeem hervormd om zich aan te passen aan een nieuwe economische realiteit. In 1984 opende de Raad van State voorwaardelijk de deuren van marktsteden voor boeren. Inwoners van het land mochten een nieuw type vergunning krijgen genaamd een 'zelfvoorzienende voedselkorrel' hukou, mits ze aan een aantal vereisten voldeden. De primaire vereisten zijn: een migrant moet werkzaam zijn in een onderneming, zijn eigen accommodatie op de nieuwe locatie hebben en in staat zijn om voor zijn eigen voedselkorrel te zorgen. Kaarthouders komen nog steeds niet in aanmerking voor veel overheidsdiensten en kunnen niet verhuizen naar stedelijke gebieden met een hogere rangorde dan hun eigen.

In 1992 lanceerde de VRC een andere vergunning genaamd de "blauwe stempel" hukou. In tegenstelling tot de "zelfvoorzienende voedselgraan" hukou die beperkt is tot een bepaalde subset van boeren, staat de "blauwe stempel" hukou open voor een brede bevolking en maakt migratie naar grotere steden mogelijk. Sommige van deze steden omvatten de speciale economische zones (SEZ), die een toevluchtsoord zijn voor buitenlandse investeringen. De subsidiabiliteit is voornamelijk beperkt tot personen met familiale relaties met binnenlandse en buitenlandse investeerders.

Het Hukou-systeem kende een andere vorm van bevrijding in 2001 nadat China lid werd van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Hoewel het WTO-lidmaatschap de Chinese landbouwsector blootstelde aan buitenlandse concurrentie en leidde tot wijdverbreid banenverlies, zorgde het ook voor arbeidsintensieve sectoren zoals textiel en kleding. Dit leidde tot een grotere vraag naar stedelijke arbeid en de intensiteit van patrouilles en documentatie-inspecties werden versoepeld om tegemoet te komen. 

In 2003 zijn ook wijzigingen aangebracht in de manier waarop illegale migranten worden vastgehouden en verwerkt. Dit was het resultaat van een media- en internet-waanzinnige zaak waarin een hogeschool opgeleide urbanite genaamd Sun Zhigang in hechtenis werd genomen en ter dood werd geslagen voor het werken in de megastad Guangzhou zonder de juiste Hukou ID.

Ondanks vele hervormingen blijft het Hukou-systeem nog steeds fundamenteel intact en veroorzaakt het voortdurende verschillen tussen de agrarische en industriële sectoren van de staat. Hoewel het systeem zeer controversieel en belasterd is, is het volledig verlaten ervan niet praktisch vanwege de complexiteit en verwevenheid van de moderne Chinese economische samenleving. De verwijdering ervan zou leiden tot een massale uittocht van mensen naar steden die stedelijke infrastructuren onmiddellijk zou kunnen verlammen en plattelandseconomieën zou kunnen vernietigen. Voorlopig zullen er nog kleine wijzigingen worden aangebracht om te reageren op het veranderende politieke klimaat van China.