Biografie van Renzo Piano, Italiaanse architect

Renzo Piano (geboren op 14 september 1937) is een Pritzker Prize-laureaat, een architect die bekend staat om zijn brede scala aan iconische projecten die architectuur en engineering combineren. Van een sportstadion in zijn geboorteland Italië tot een cultureel centrum in de Stille Zuidzee, Piano's architectuur vertoont een futuristisch ontwerp, een gevoeligheid voor de omgeving en aandacht voor de gebruikerservaring.

Snelle feiten: Renzo Piano

• Bekend om: Pritzker-prijs laureaat, toonaangevende en productieve hedendaagse architect
• Geboren: 14 september 1937 in Genua, Italië
• Ouders: Carlo Piano
• Onderwijs: Polytechnische universiteit van Milaan
• Grote projecten: Centre Georges Pompidou, Parijs, de restauratie van de Lingotto-fabriek in Turijn, Italië, de internationale luchthaven Kansai, Osaka, het Museum van de Beyeler Foundation, Basel, het cultureel centrum Jean Marie Tjibaou, Nouméa, Nieuw-Caledonië, de wederopbouw van de Potsdamer Platz, Berlijn , "The Shard", Londen, California Academy of Sciences, San Francisco, The Whitney Museum, New York
• Awards en onderscheidingen: Legion of Honour, de gouden medaille van het Royal Institute of British Architects in Londen, Pritzker Architecture Prize
• Echtgenoot: Magda Arduino, Emilia (Milly) Rossato
• Kinderen: Carlo, Matteo, Lia
• Opmerkelijk citaat: "Architectuur is kunst. Ik denk niet dat je dat te veel moet zeggen, maar het is kunst. Ik bedoel, architectuur is veel, veel dingen. Architectuur is wetenschap, is technologie, is geografie, typografie, is antropologie, is sociologie, is kunst, is geschiedenis. Je weet dat dit allemaal samenkomt. Architectuur is een soort bouillabaisse, een ongelooflijke bouillabaisse. En trouwens, architectuur is ook een zeer vervuilde kunst in de zin dat het vervuild is door het leven, en door de complexiteit van dingen. "

Vroege jaren

Renzo Piano werd geboren in een familie van aannemers, waaronder zijn grootvader, vader, ooms en broer. Piano eerde deze traditie toen hij in 1981 zijn architectenbureau Renzo Piano Building Workshop (RPBW) noemde, alsof het voor altijd een klein familiebedrijf zou zijn. Zegt piano:

"Ik ben geboren in een familie van bouwers en dit heeft me een speciale relatie gegeven met de kunst van het 'doen'. Ik heb er altijd van genoten om met mijn vader sites te bouwen en dingen te zien groeien vanuit het niets, gecreëerd door de hand van de mens. "

Piano studeerde aan de Polytechnische Universiteit van Milaan van 1959 tot 1964 voordat hij in 1964 terugkeerde om te werken in het bedrijf van zijn vader, onder leiding van Francis Albini.

Vroege carrière en invloeden

Om de kost te verdienen door les te geven en te bouwen met het bedrijf van zijn familie, reisde Piano van 1965 tot 1970 naar de Verenigde Staten om te werken in het kantoor van Louis I. Kahn in Philadelphia. Daarna ging hij naar Londen om samen te werken met de Poolse ingenieur Zygmunt Stanisław Makowski, bekend om zijn studie en onderzoek naar ruimtelijke structuren.

Al vroeg zocht Piano begeleiding van degenen die architectuur en techniek met elkaar versmolten. Zijn mentoren waren de in Frankrijk geboren ontwerper Jean Prouvé en de briljante Ierse constructeur Peter Rice.

In 1969 ontving Piano zijn eerste grote opdracht om het Italiaanse industriepaviljoen te ontwerpen op Expo '70 in Osaka, Japan. Zijn paviljoen kreeg internationale aandacht, waaronder die van de jonge architect Richard Rogers. De twee architecten vormden een vruchtbare samenwerking die duurde van 1971 tot 1978. Samen deden ze mee en wonnen de internationale wedstrijd voor het Centre Georges Pompidou in Parijs.

Het Centre Pompidou

Piano en Rogers besteedden het grootste deel van de jaren 1970 aan het ontwerpen en bouwen van het Centre Georges Pompidou, ook bekend als Beaubourg. Het blijft een van de belangrijkste culturele centra en attracties in Parijs. Voltooid in 1977, was het carrière-lancerende architectuur voor beide mannen.

Het radicaal innovatieve centrum is vaak beschreven als 'hightech'. Piano heeft bezwaar gemaakt tegen deze beschrijving en biedt zijn eigen:

“Beaubourg was bedoeld als een vrolijke stadsmachine, een wezen dat misschien uit een Jules Verne-boek kwam, of een onwaarschijnlijk uitziend schip in droogdok ... Beaubourg is een dubbele provocatie: een uitdaging voor het academisme, maar ook een parodie op de technologische beelden van onze tijd. Het is een misverstand om het als hightech te zien. ”

Internationale bekendheid

Na hun succes met het Centrum gingen de twee architecten hun eigen weg. In 1977 ging Piano een partnerschap aan met Peter Rice om Piano & Rice Associates te vormen. En in 1981 richtte hij de Renzo Piano Building Workshop op. Piano is de meest gewilde museumarchitect ter wereld geworden. Hij staat bekend om zijn vermogen om gebouwen te harmoniseren, zowel met hun externe omgeving als met de tentoongestelde kunst. 

Piano wordt ook gevierd om zijn kenmerkende voorbeelden van energiezuinig groen ontwerp. Met een levend dak en een tropisch regenwoud van vier verdiepingen claimt de California Academy of Sciences in San Francisco het 'groenste museum ter wereld' te zijn, dankzij het ontwerp van Piano. De Academie schrijft: "Het begon allemaal met het idee van architect Renzo Piano om 'een stuk van het park op te tillen en er een gebouw onder te plaatsen.'" Voor Piano werd de architectuur onderdeel van het landschap.

Bouwstijl

Het werk van Renzo Piano wordt "hightech" en gedurfd "postmodernisme" genoemd. Zijn renovatie en uitbreiding van de Morgan Library and Museum uit 2006 laat zien dat hij veel meer dan één stijl heeft. Het interieur is tegelijkertijd open, licht, modern, natuurlijk, oud en nieuw.

"In tegenstelling tot de meeste andere architecturale sterren", schrijft architectuurcriticus Paul Goldberger, "heeft Piano geen kenmerkende stijl. In plaats daarvan wordt zijn werk gekenmerkt door een genie voor evenwicht en context." De Renzo Piano Building Workshop werkt met het begrip dat architectuur uiteindelijk is uno spazio per la gente, "een ruimte voor mensen."

Met aandacht voor detail en het maximaliseren van het gebruik van natuurlijk licht, illustreren de vele projecten van Piano hoe massieve structuren een delicatesse kunnen behouden. Voorbeelden hiervan zijn het sportstadion San Nicola uit 1990 in Bari, Italië, ontworpen om te lijken te openen als bloemblaadjes van een bloem. Evenzo heeft de autofabriek uit de jaren 1920 in het Lingotto-district van Turijn, Italië, nu een transparante bubbelvergaderruimte op het dak - een met licht gevulde ruimte gebouwd voor werknemers in de ombouw van Piano in 1994. De buitengevel blijft historisch; het interieur is helemaal nieuw.

Verscheidenheid

Buitenkant van pianobouw is zelden dezelfde, kenmerkende stijl die de naam van de architect roept. Het 2015 stenen dubbelzijdige nieuwe parlementsgebouw in Valletta, Malta, is heel anders dan de kleurrijke terracotta-gevels van Central St. Giles Court in Londen in 2010 - en beide zijn anders dan de London Bridge Tower 2012, die vanwege zijn glazen buitenkant tegenwoordig bekend is als "De scherf."

Maar Renzo Piano spreekt wel van een thema dat zijn werk verenigt:

"Er is één thema dat heel belangrijk voor me is: lichtheid ... In mijn architectuur probeer ik immateriële elementen te gebruiken zoals transparantie, lichtheid, de vibratie van het licht. Ik geloof dat ze evenveel deel uitmaken van de compositie als de vormen en volumes. "

Ruimtelijke verbindingen vinden

De Renzo Piano Building Workshop heeft een reputatie opgebouwd voor het opnieuw uitvinden van staande architectuur en het creëren van iets nieuws. In Noord-Italië heeft Piano dit gedaan in de oude haven van Genua (Porto Antico di Genova) en het Brownfield Le Albere-district in Trento.

In de VS heeft hij moderne verbindingen gemaakt die ongelijksoortige gebouwen hebben getransformeerd tot een meer verenigd geheel. De Pierpont Morgan-bibliotheek in New York City ging van een stadsblok met afzonderlijke gebouwen naar een centrum voor onderzoek en sociale bijeenkomsten onder één dak. Aan de westkust werd het team van Piano gevraagd om "de verspreide gebouwen van Los Angeles County Museum of Art (LACMA) samen te smelten tot een samenhangende campus." Hun oplossing was, gedeeltelijk, de parkeerplaatsen ondergronds te begraven, waardoor ruimte werd gecreëerd voor "overdekte voetgangerspaden" om de huidige en toekomstige architectuur te verbinden.

Het is bijna onmogelijk om een ​​"top 10-lijst" van Renzo Piano-projecten te selecteren om te markeren. Het werk van Renzo Piano is, net als dat van andere grote architecten, elegant onderscheidend en sociaal verantwoordelijk.

nalatenschap

In 1998 werd Renzo Piano bekroond met wat sommigen de hoogste eer van architectuur noemen: de Pritzker Architecture Prize. Hij blijft een van de meest gerespecteerde, productieve en innovatieve architecten van zijn tijd.

Veel mensen verbinden Piano met het rauwe ontwerp van het Centre de Georges Pompidou. Toegegeven, het was niet gemakkelijk voor hem om die associatie te verliezen. Vanwege het Center is Piano vaak bestempeld als 'hightech', maar hij is ervan overtuigd dat dit hem niet beschrijft: '[Het betekent niet dat je niet op een poëtische manier denkt,' zegt hij, wat ver is van zijn zelfbeeld.

Piano beschouwt zichzelf als een humanist en technoloog, die beide in het modernisme passen. Geleerden in de architectuur merken ook op dat het werk van Piano geworteld is in de klassieke tradities van zijn Italiaanse thuisland. Rechters voor de Pritzker Architecture Prize credit Piano met een nieuwe definitie van moderne en postmoderne architectuur.

bronnen

• "Biografie van Renzo Piano."VIPEssays.com.
• "De visie van een architect." California Academy of Sciences.
• Goldberger, Paul en Paul Goldberger. "Molto piano." De New Yorker, The New Yorker, 20 juni 2017.
• "Green Building & Operations." California Academy of Sciences.
• Piano, Renzo. "1998 Laureaat Acceptance Speech." Pritzker Architecture Prize Ceremony in het Witte Huis. The Hyatt Foundation, 17 juni 1998.
• "Renzo Piano 1998 Laureate Biography."
• “RPBW-filosofie.” Renzo Piano Building Workshop (RPBW).