Nellie McClung (20 oktober 1873 - 1 september 1951) was een voorstander van suffragette en zelfbeheersing voor Canadese vrouwen. Ze werd beroemd als een van de "Beroemde Vijf" Alberta-vrouwen die de zaak Personen startte en won om vrouwen te laten erkennen als personen onder de BNA-wet. Ze was ook een populaire romanschrijver en auteur.
Nellie McClung werd geboren op 20 oktober 1873 als Helen Letitia Mooney en groeide op op een woning in Manitoba. Ze kreeg heel weinig formele opleiding tot de leeftijd van 10, maar ontving desalniettemin een leerdiploma op 16-jarige leeftijd. Ze trouwde op 23-jarige leeftijd met apotheker Robert Wesley McClung en werd lid van haar schoonmoeder als een actief lid van de Christian Temperance Union van de Manitou-vrouw. Als jonge vrouw schreef ze haar eerste roman 'Zaden zaaien in Danny', een humoristisch boek over het leven in het westerse land dat later een bestseller werd. Vervolgens schreef ze verhalen en artikelen voor verschillende tijdschriften.
In 1911 verhuisden de McClungs naar Winnipeg, en het was daar dat Nellie's krachtige spreekvaardigheden waardevol werden in de politieke arena. Van 1911-1914 vocht Nellie McClung om vrouwenkiesrecht. In de provinciale verkiezingen van 1914 en 1915 voerde ze campagne voor de liberale partij over vrouwenkwesties.
Nellie McClung hielp bij het organiseren van de Winnipeg Political Equality League, een groep gewijd aan het helpen van werkende vrouwen. Nellie McClung, een dynamische en geestige spreker in het openbaar, gaf regelmatig lezingen over matigheid en vrouwenkiesrecht.
In 1914 trad Nellie McClung op als de rol van Manitoba Premier Sir Rodmond Roblin in het onechte Vrouwenparlement bedoeld om de absurditeit te tonen van het weigeren van vrouwen de stemming.
In 1915 verhuisde de familie McClung naar Edmonton Alberta; in 1921 werd Nellie McClung gekozen in de wetgevende vergadering van Alberta als liberale oppositie voor het berijden van Edmonton. Ze werd verslagen in 1926.
Nellie McClung was een van de "Beroemde Vijf" in de zaak Personen, die de status van vrouwen als personen onder de wet vestigde. De personenzaak had betrekking op de Britse Noord-Amerikaanse wet (BNA-wet) die naar "personen" verwijst als mannen. Toen Canada's eerste vrouwelijke politiemagistraat werd benoemd, voerden uitdagers aan dat de BNA-wet vrouwen niet als 'personen' beschouwde en daarom niet konden worden benoemd in officiële machtsposities.
McClung was een van de vijf Alberta-vrouwen die vochten tegen de formulering van de BNA-wet. Na een reeks nederlagen oordeelde de British Privy Council (het hoogste gerechtshof van Canada) in het voordeel van de vrouwen. Dit was een belangrijke overwinning voor de rechten van vrouwen; de Privy Council verklaarde dat "de uitsluiting van vrouwen van alle openbare ambten een overblijfsel is van dagen die barbaarser zijn dan de onze. En voor degenen die zouden vragen waarom het woord 'personen' vrouwen zou moeten omvatten, is het voor de hand liggende antwoord, waarom niet? " Slechts een paar maanden later werd de eerste vrouw benoemd in de Canadese Senaat.
De familie McClung verhuisde naar Vancouver Island in 1933. Daar bleef Nellie schrijven, met aandacht voor haar tweedelige autobiografie, korte verhalen en non-fictie. Ze was lid van de raad van bestuur van het CBC, werd afgevaardigde bij de Volkenbond en ging door met spreken in het openbaar. Ze schreef in totaal 16 boeken, waaronder de veelgeprezen In tijden als deze.
Nellie McClung was een groot voorstander van de rechten van vrouwen. Daarnaast werkte ze aan oorzaken zoals matigheid, fabrieksveiligheid, ouderdomspensioenen en openbare verpleegdiensten.
Ze was ook, samen met enkele van haar Famous Five-collega's, een groot voorstander van eugenetica. Ze geloofde in onvrijwillige sterilisatie van gehandicapten en speelde een belangrijke rol bij het doorvoeren van de Alberta Sexual Sterilization Act aangenomen in 1928. In haar boek 'In Times Like These' uit 1915 schreef ze:
"[...] om kinderen op de wereld te brengen, die lijden aan de handicaps veroorzaakt door onwetendheid, armoede of criminaliteit van de ouders, is een afschuwelijke misdaad tegen onschuldigen en hopelozen, en toch een waarover praktisch niets wordt gezegd. Huwelijk, huiswerk en het grootbrengen van kinderen wordt volledig aan het toeval overgelaten, en het is dus geen wonder dat de mensheid zoveel exemplaren voortbrengt die, als ze zijden kousen of laarzen waren, als 'seconden' zouden worden gemarkeerd.
McClung stierf aan natuurlijke oorzaken in haar huis in Saanich (Victoria), British Columbia, op 1 september 1951.