Biografie van Guglielmo Marconi, Italiaanse uitvinder en elektrotechnisch ingenieur

Guglielmo Marconi (25 april 1874 - 20 juli 1937) was een Italiaanse uitvinder en elektrotechnisch ingenieur bekend om zijn baanbrekende werk op het gebied van langeafstandsradio-uitzending, inclusief de ontwikkeling van de eerste succesvolle langeafstands draadloze telegraaf in 1894 en de uitzending van het eerste transatlantische radiosignaal in 1901. Naast vele andere prijzen deelde Marconi de Nobelprijs voor natuurkunde uit 1909 voor zijn bijdragen aan radiocommunicatie. Tijdens de jaren 1900, vergemakkelijkten Marconi Co. radio's het reizen over zee aanzienlijk en hielpen ze honderden levens te redden, inclusief overlevenden van het zinken van de RMS Titanic in 1912 en de RMS Lusitania in 1915.

Snelle feiten: Guglielmo Marconi

Bekend om: Ontwikkeling van langeafstandsradiotransmissie
Geboren: 25 april 1874 in Bologna, Italië
Ouders: Giuseppe Marconi en Annie Jameson
Ging dood: 20 juli 1937 in Rome, Italië
Onderwijs: Woonde lezingen bij aan de Universiteit van Bologna
octrooien: US586193A (13 juli 1897): Verzenden van elektrische signalen
Awards en onderscheidingen: 1909 Nobelprijs voor de natuurkunde
echtgenoten: Beatrice O'Brien, Maria Cristina Bezzi-Scali
Kinderen: Degna Marconi, Gioia Marconi Braga, Giulio Marconi, Lucia Marconi, Maria Eletra Elena Anna Marconi
Opmerkelijk citaat: "In het nieuwe tijdperk zal het denken zelf via de radio worden uitgezonden."

Vroege leven

Guglielmo Marconi werd geboren in Bologna, Italië, op 25 april 1874. Geboren in de Italiaanse adel, was hij de tweede zoon van de Italiaanse aristocraat Giuseppe Marconi en Annie Jameson, dochter van Andrew Jameson van Daphne Castle in County Wexford, Ierland. Marconi en zijn oudere broer Alfonso zijn grootgebracht door hun moeder in Bedford, Engeland.

Marconi was al geïnteresseerd in wetenschap en elektriciteit en keerde op 18-jarige leeftijd terug naar Italië, waar hij werd uitgenodigd door zijn buurman Augusto Righi, hoogleraar natuurkunde aan de Universiteit van Bologna en expert op het gebied van onderzoek naar elektromagnetische golven van Heinrich Hertz, om lezingen aan de universiteit bij te wonen en gebruik de bibliotheek en laboratoria. Hoewel hij nooit afstudeerde aan de universiteit, volgde Marconi later lessen aan het Istituto Cavallero in Florence.

In zijn toespraak voor de acceptatie van de Nobelprijs van 1909 sprak Marconi nederig over zijn gebrek aan formeel onderwijs. "Bij het schetsen van de geschiedenis van mijn associatie met radiotelegrafie, zou ik kunnen vermelden dat ik nooit natuurkunde of elektrotechniek heb gestudeerd, hoewel ik als jongen diep geïnteresseerd was in die onderwerpen," zei hij.

In 1905 trouwde Marconi met zijn eerste vrouw, de Ierse kunstenaar Beatrice O'Brien. Het echtpaar had drie dochters, Degna, Gioia en Lucia, en een zoon, Giulio voordat hij in 1924 scheidde. In 1927 trouwde Marconi met zijn tweede vrouw, Maria Cristina Bezzi-Scali. Ze hadden samen een dochter, Maria Elettra Elena Anna. Hoewel hij als katholiek was gedoopt, was Marconi opgegroeid in de Anglicaanse kerk. Kort voor zijn huwelijk met Maria Cristina in 1927 werd en bleef hij een vroom lid van de katholieke kerk.

Vroege experimenten in de radio

Hoewel hij nog een tiener was in de vroege jaren 1890, begon Marconi te werken aan "draadloze telegrafie", de transmissie en ontvangst van telegraafsignalen zonder de verbindingsdraden vereist door de elektrische telegraaf die in de jaren 1830 was geperfectioneerd door Samuel F.B. Morse. Hoewel vele onderzoekers en uitvinders al meer dan 50 jaar draadloze telegrafie hadden onderzocht, had nog geen een succesvol apparaat gemaakt. Een doorbraak kwam in 1888 toen Heinrich Hertz aantoonde dat 'Hertziaanse' golven van elektromagnetische straling - radiogolven - in het laboratorium konden worden geproduceerd en gedetecteerd.

Op 20-jarige leeftijd begon Marconi te experimenteren met de radiogolven van Hertz op de zolder van zijn huis in Pontecchio, Italië. In de zomer van 1894 bouwde hij, bijgestaan door zijn butler, een succesvol stormalarm dat een elektrische bel deed rinkelen wanneer het radiogolven detecteerde die werden gegenereerd door verre bliksem. In december 1894, nog steeds werkend op zijn zolder, toonde Marconi zijn moeder een werkende radiozender en ontvanger die een belletje over de kamer liet rinkelen door op een knop in de kamer te drukken. Met de financiële hulp van zijn vader bleef Marconi radio's en zenders ontwikkelen die over langere afstanden konden werken. Tegen het midden van 1895 had Marconi een radio en radio-antenne ontwikkeld die radiosignalen buiten kon overbrengen, maar slechts tot een afstand van een halve mijl, de maximaal mogelijke afstand die eerder werd gerespecteerd door de gerespecteerde fysicus Oliver Lodge.

Guglielmo Marconi's eerste radiozender (1895). Wikimedia Commons / Public Domain

Door te sleutelen aan verschillende soorten en hoogten van antennes, verhoogde Marconi snel het bereik van zijn radio-uitzendingen tot 3,2 km (3,2 km) en ging op zoek naar de financiering die hij nodig had om het eerste complete, commercieel succesvolle, radiosysteem te bouwen. Toen zijn eigen Italiaanse regering geen interesse toonde om zijn werk te financieren, pakte Marconi zijn zolderlaboratorium in en verhuisde terug naar Engeland.

Marconi slaagt in Engeland

Kort nadat hij begin 1896 in Engeland aankwam, had de nu 22-jarige Marconi geen probleem om enthousiaste geldschieters te vinden, met name het British Post Office, waar hij de hulp kreeg van hoofdingenieur Sir William Preece. In de rest van 1896 bleef Marconi het bereik van zijn radiozenders uitbreiden, vaak door vliegers en ballonnen te gebruiken om zijn antennes naar grotere hoogten te tillen. Tegen het einde van het jaar konden zijn zenders Morse-code tot 4 mijl (6,4 km) over de Salisbury Plain en 9 mijl (14,5 km) over het water van het Kanaal van Bristol verzenden.

In maart 1897 had Marconi zijn eerste Britse octrooien aangevraagd nadat hij had aangetoond dat zijn radio in staat was om draadloos te verzenden over een afstand van 19 km. In juni van hetzelfde jaar richtte Marconi een radiozender op in La Spezia, Italië, die kon communiceren met Italiaanse oorlogsschepen op 19 km afstand..

Britse postkantoor-ingenieurs inspecteren Marconi's radioapparatuur, 13 mei 1897. Wikimedia Commons / Public Domain

In 1898 maakte een draadloos radiostation dat Marconi op het Isle of Wight had gebouwd indruk op koningin Victoria door Hare Majesteit toe te staan met haar zoon Price Edward te communiceren aan boord van het koninklijke jacht. Tegen 1899 waren de radiosignalen van Marconi in staat een deel van het Engelse kanaal over een lengte van 113 km te overbruggen.

Marconi verwierf verdere bekendheid toen twee Amerikaanse schepen zijn radio's gebruikten om de resultaten van de America's Cup-jachtraces van 1899 over te brengen naar kranten in New York. In 1900 begon de Marconi International Marine Communication Company, Ltd., aan de ontwikkeling van radio's voor transmissies van schip naar schip en schip naar wal.

In 1900 kreeg Marconi zijn beroemde Britse patent nr. 7777 voor verbeteringen in apparatuur voor draadloze telegrafie. Bedoeld om eerdere ontwikkelingen in radiogolftransmissie gepatenteerd door Sir Oliver Lodge en Nikola Tesla te verbeteren, stelde Marconi's 'Four Sevens'-patent meerdere radiostations in staat gelijktijdig te zenden zonder elkaar te storen door op verschillende frequenties te zenden.

Eerste transatlantische radio-uitzending

Ondanks het steeds groter wordende bereik van Marconi's radio's, beweerden veel fysici van de dag dat aangezien radiogolven in een rechte lijn reisden, transmissie van signalen voorbij de horizon - zoals in over de Atlantische Oceaan - onmogelijk was. Marconi geloofde echter dat radiogolven de kromming van de aarde volgden. In feite waren beide correct. Terwijl radiogolven in rechte lijnen reizen, stuiteren ze of "springen" terug in de richting van de aarde wanneer ze de ionenrijke lagen van de atmosfeer raken, gezamenlijk bekend als de ionosfeer, waardoor de curve van Marconi wordt benaderd. Door gebruik te maken van dit skip-effect, is het mogelijk om radiosignalen te ontvangen over grote "over-the-horizon" afstanden.

Nadat de eerste pogingen van Marconi om radiosignalen te ontvangen vanuit Engeland op ongeveer 3.000 mijl (4.800 km) afstand in Cape Cod, Massachusetts mislukten, besloot hij een kortere afstand te proberen, van Poldhu, Cornwall op het zuidwestelijke puntje van Engeland, naar St. John's, Newfoundland aan de noordoostkust van Canada.

Guglielmo Marconi Voorbereiding op eerste transatlantische radio-uitzending, december 1901. Wikimedia Commons / Public Domain

In Cornwall zette het team van Marconi een radiozender aan die zo krachtig was dat er naar verluidt voetvonken op hadden gezonden. Tegelijkertijd, bovenop Signal Hill, nabij St. John's in Newfoundland, zette Marconi zijn ontvanger aan op een lange draadantenne die aan een vlieger hing aan het einde van een 500 voet lange ketting. Om ongeveer 12:30 uur op 12 december 1901, pakte Marconi's ontvanger in Newfoundland groepen van drie Morse-codepunten op - de letter S-wordt verzonden vanuit de zender in Cornwall, ongeveer 2200 mijl (3.540 km) afstand. De prestatie luidde een periode van snelle vooruitgang op het gebied van radiocommunicatie en navigatie.

Verdere vooruitgang

In de komende 50 jaar leidden Marconi's experimenten tot een beter begrip van hoe radiosignalen door de atmosfeer rond de aarde reisden of zich 'voortplantten'..

Toen hij in 1902 op de Amerikaanse oceaanboot Philadelphia zeilde, ontdekte Marconi dat hij overdag radiosignalen kon ontvangen over een afstand van 1.125 km en 's nachts vanaf 2.000 mijl (3.200 km). Zo ontdekte hij hoe het atomaire proces dat bekend staat als 'ionisatie', gecombineerd met zonlicht, de manier beïnvloedt waarop radiogolven worden teruggekaatst naar de aarde door de bovenste gebieden van de atmosfeer.

In 1905 ontwikkelde en patenteerde Marconi de horizontale directionele antenne, die het bereik van de radio verder uitbreidde door de energie van de zender te richten op de specifieke locatie van de ontvanger. In 1910 ontving hij berichten in Buenos Aires, Argentinië, verzonden vanuit Ierland, op ongeveer 6000 km afstand. Uiteindelijk werden op 23 september 1918 twee berichten van het Marconi-radiostation in Wales, Engeland, ongeveer 177070 mijl (177070 km) in Sydney, Australië ontvangen.

Marconi en de kolossale ramp

Tegen 1910 waren radiotelegraafsets van Marconi Company, beheerd door getrainde 'Marconi Men', standaarduitrusting op vrijwel alle oceangoing passagiers- en vrachtschepen. Toen de RMS Titanic zonk na het raken van een ijsberg vlak voor middernacht op 14 april 1912, konden de telegrafisten van de Marconi Company, Jack Phillips en Harold Bride, de RMS Carpathia op tijd naar de scène leiden om ongeveer 700 mensen te redden.

Op 18 juni 1912 getuigde Maroni over de rol van draadloze telegrafie in maritieme noodsituaties voor een onderzoekscommissie naar de ondergang van de Titanic. Bij het horen van zijn getuigenis verklaarde de postmaster-generaal van Groot-Brittannië over de ramp: "Degenen die gered zijn, zijn gered door één man, Mr. Marconi ... en zijn geweldige uitvinding."

Later leven en dood

In de twee decennia na de ramp met de Titanic, werkte Marconi aan het vergroten van het bereik van zijn radio's, vaak testend tijdens het zeilen aan boord van zijn elegante 700-tons jacht, de Elettra. In 1923 trad hij toe tot de Italiaanse fascistische partij en werd hij in 1930 benoemd door de Italiaanse dictator Benito Mussolini in de fascistische Grote Raad. In 1935 toerde hij door Europa en Brazilië om de invasie van Mussolini in Abessinië te verdedigen..

Hoewel hij sinds 1923 lid is van de Italiaanse fascistische partij, groeide Marconi's passie voor fascistische ideologie in zijn latere jaren. In een lezing uit 1923 verklaarde hij: "Ik eis de eer terug om de eerste fascist te zijn op het gebied van radiotelegrafie, de eerste die het nut erkende van het aansluiten van de elektrische stralen in een bundel, aangezien Mussolini de eerste op politiek gebied was die erkende de noodzaak om alle gezonde energieën van het land samen te voegen tot een bundel, voor de grotere grootheid van Italië. ”

Marconi stierf aan een hartaanval op 63-jarige leeftijd op 20 juli 1937 in Rome. De Italiaanse regering eerde hem met een sierlijke begrafenis en om 21.00 uur op 21 juli zonden radiostations in Amerika, Engeland, Italië en op alle schepen op zee twee minuten stilte ter ere van hem uit. Tegenwoordig staat een monument voor Marconi in de basiliek van Santa Croce in Florence, maar hij is begraven in Sasso, Italië, in de buurt van zijn geboortestad Bologna.

Ondanks de prestaties van Marconi, werd en wordt zijn populaire aanvaarding als de "Vader van Radio" echter fel betwist. Al in 1895 hadden fysici Alexander Popov en Jagdish Chandra Bose het verzenden en ontvangen van radiogolven op korte afstand aangetoond. In 1901 beweerde elektropionier Nikola Tesla al in 1893 een werkende draadloze telegraaf te hebben ontwikkeld. In 1943 maakte het Amerikaanse Hooggerechtshof de Amerikaanse versie van Marconi van zijn 7777 Britse patent-VS ongeldig. patent nr. 763.772-uitspraak dat het werd vervangen door radio-tuning apparaten ontwikkeld door Tesla en anderen. De uitspraak leidde tot het voortdurende en onbesliste argument of Marconi of Nikola Tesla de radio eigenlijk had uitgevonden.

Onderscheidingen en prijzen

Marconi ontving vele onderscheidingen als erkenning voor zijn prestaties. Voor de ontwikkeling van draadloze telegrafie deelde hij de Nobelprijs voor natuurkunde uit 1909 met de Duitse natuurkundige Karl F. Braun, de uitvinder van de kathodestraalbuis. In 1919 werd hij benoemd als een van de afgevaardigden van Italië voor de vredesconferentie in Parijs na het einde van de Eerste Wereldoorlog. In 1929 werd Marconi benoemd tot edelman en benoemd tot lid van de Italiaanse senaat, en in 1930 werd hij gekozen als president van de Koninklijke Italiaanse Academie.

Op 12 februari 1931 introduceerde Marconi persoonlijk de eerste Vaticaanse radio-uitzending door een paus, paus Pius XI. Met Pius XI naast hem bij de microfoon, zei Marconi: “Met de hulp van God, die zoveel mysterieuze natuurkrachten ter beschikking stelt aan de mens, heb ik dit instrument kunnen voorbereiden dat de gelovigen van de hele wereld zal geven de vreugde van het luisteren naar de stem van de Heilige Vader. '

bronnen

Simons, R.W. "Guglielmo Marconi en vroege systemen voor draadloze communicatie." GEC Review, Vol. 11, nr. 1, 1996.
"De Nobelprijs voor de natuurkunde 1909: Guglielmo Marconi - Biografisch." NobelPrize.org.
"Nobel Lectures, Physics 1901-1921" Elsevier Publishing Company. Amsterdam. (1967).
”Guglielmo Marconi - Nobellezing“ NobelPrize.org. (11 december 1909).
"Radio zwijgt voor de dood van Marconi." The Guardian. (20 juli 1937).
"Guglielmo Marconi: radioster." PhysicsWorld (30 november 2001).
'Marconi heeft de onderling verbonden wereld van communicatie van vandaag gesmeed' Nieuwe wetenschapper. (10 augustus 2016).
Kelly, Brian. "80 jaar Vaticaanse radio, paus Pius XI en Marconi" Catholicism.org. (18 februari 2011).

Geesteswetenschappen