Biografie van Giuseppe Garibaldi, Revolutionary Hero Who United Italy

Giuseppe Garibaldi (4 juli 1807 - 2 juni 1882) was een militaire leider die in het midden van de 19e eeuw een beweging leidde die Italië verenigde. Hij stond tegenover de onderdrukking van het Italiaanse volk, en zijn revolutionaire instincten inspireerden mensen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.

Snelle feiten: Giuseppi Garibaldi

• Bekend om: Een eenheid tussen Noord- en Zuid-Italië
• Geboren: 4 juli 1807 in Nice, Frankrijk
• Ouders: Giovanni Domenico Garibaldi en Maria Rosa Nicoletta Raimondo
• Ging dood: 2 juni 1882 in Caprera, Italië
• Gepubliceerde werken: Autobiography
• Partner (s): Francesca Armosino (m. 1880-1882), Giuseppina Raimondi (m. 1860-1860), Ana Ribeiro da Silva (Anita) Garibaldi (m. 1842-1849)
• Kinderen: door Anita: Menotti (b. 1840), Rosita (b. 1843), Teresita (b. 1845) en Ricciotti (b. 1847); door Francesca: Clélia Garibaldi (1867); Rosa Garibaldi (1869) en Manlio Garibaldi (1873)

Hij leidde een avontuurlijk leven, inclusief stints als visser, matroos en soldaat. Zijn activiteiten brachten hem in ballingschap, wat inhield dat hij een tijd in Zuid-Amerika en zelfs op een bepaald moment in New York woonde.

Vroege leven

Giuseppe Garibaldi werd op 4 juli 1807 in Nice geboren uit Giovanni Domenico Garibaldi en zijn vrouw Maria Rosa Nicoletta Raimondo. Zijn vader was een visser en bestuurde ook handelsvaartuigen langs de Middellandse Zeekust.

Toen Garibaldi een kind was, kwam Nice, dat geregeerd werd door Napoleontisch Frankrijk, onder de controle van het Italiaanse koninkrijk Piemonte Sardinië. Waarschijnlijk was het grote verlangen van Garibaldi om Italië te verenigen geworteld in zijn jeugdervaring van in wezen het veranderen van de nationaliteit van zijn geboortestad.

Garibaldi verzette zich tegen de wens van zijn moeder om lid te worden van het priesterschap en ging op 15-jarige leeftijd naar zee.

Van zeekapitein tot rebel en vluchteling

Garibaldi was op 25-jarige leeftijd gecertificeerd als zeekapitein en begin 1830 raakte hij betrokken bij de beweging 'Jong Italië' onder leiding van Giuseppe Mazzini. De partij was gewijd aan de bevrijding en eenwording van Italië, waarvan grote delen vervolgens werden geregeerd door Oostenrijk of het pausdom.

Een complot om de Piemontese regering omver te werpen faalde en Garibaldi, die erbij betrokken was, werd gedwongen te vluchten. De regering heeft hem bij verstek ter dood veroordeeld. Niet in staat om terug te keren naar Italië, zeilde hij naar Zuid-Amerika.

Guerrilla Fighter en Rebel in Zuid-Amerika

Garibaldi leefde meer dan een dozijn jaar in ballingschap en verdiende eerst zijn brood als zeeman en handelaar. Hij voelde zich aangetrokken tot rebellenbewegingen in Zuid-Amerika en vocht in Brazilië en Uruguay.

Garibaldi leidde troepen die de Uruguayaanse dictator overwonnen, en hij werd gecrediteerd voor het waarborgen van de bevrijding van Uruguay. Garibaldi toonde een scherp gevoel voor het dramatische en nam de rode shirts van Zuid-Amerikaanse gaucho's over als een persoonlijk handelsmerk. In latere jaren zouden zijn golvende rode shirts een prominent onderdeel van zijn publieke imago zijn.

In 1842 ontmoette en trouwde hij met een Braziliaanse vrijheidsstrijder,Ana Maria de Jesus Ribeiro da Silva, bekend als Anita. Ze zouden vier kinderen krijgen, Menotti (b. 1840), Rosita (b. 1843), Teresita (b. 1845) en Ricciotti (b. 1847).

Keer terug naar Italië

Terwijl Garibaldi in Zuid-Amerika was, bleef hij in contact met zijn revolutionaire collega Mazzini, die in ballingschap in Londen woonde. Mazzini promootte Garibaldi voortdurend en zag hem als een verzamelpunt voor Italiaanse nationalisten.

Toen in 1848 revoluties uitbraken in Europa, keerde Garibaldi terug uit Zuid-Amerika. Hij landde in Nice, samen met zijn 'Italiaanse legioen', dat bestond uit ongeveer 60 loyale jagers. Terwijl oorlog en opstanden uitbraken in Italië, voerde Garibaldi het bevel over troepen in Milaan voordat hij naar Zwitserland moest vluchten.

Geprezen als een Italiaanse militaire held

Garibaldi was van plan naar Sicilië te gaan en zich daar bij een opstand aan te sluiten, maar in plaats daarvan raakte hij in een conflict in Rome. In 1849 leidde Garibaldi, aan de zijde van een nieuw gevormde revolutionaire regering, Italiaanse troepen die vochten tegen Franse troepen die loyaal waren aan de paus. Nadat hij na een brutale strijd de Romeinse vergadering had toegesproken, terwijl hij nog steeds een bloedig zwaard droeg, werd Garibaldi aangemoedigd om de stad te ontvluchten.

Garibaldi's in Zuid-Amerika geboren vrouw Anita, die naast hem had gevochten, stierf tijdens de gevaarlijke terugtocht uit Rome. Garibaldi zelf ontsnapte naar Toscane en uiteindelijk naar Nice.

Verbannen naar Staten Island

De autoriteiten in Nice dwongen hem terug in ballingschap en hij stak opnieuw de Atlantische Oceaan over. Een tijd lang woonde hij rustig op Staten Island, een deelgemeente van New York City, als gast van de Italiaans-Amerikaanse uitvinder Antonio Meucci.

In de vroege jaren 1850 keerde Garibaldi ook terug naar de zeevaart, op een gegeven moment als kapitein van een schip dat naar de Stille Oceaan en terug voer.

Keer terug naar Italië

Halverwege de jaren 1850 bezocht Garibaldi Mazzini in Londen en mocht hij uiteindelijk terugkeren naar Italië. Hij was in staat om fondsen te verkrijgen om een ​​landgoed te kopen op een klein eiland voor de kust van Sardinië en wijdde zich aan de landbouw.

Natuurlijk was hij nooit ver van zijn gedachten verwijderd om Italië te verenigen. Deze beweging stond in de volksmond bekend als de risorgimento, letterlijk "de opstanding" in het Italiaans. Garibaldi was in januari 1860 enkele dagen getrouwd met een vrouw genaamd Giuseppina Raimondi, die zwanger bleek te zijn van het kind van een andere man. Het was een schandaal dat snel werd verzwegen.

De 'Duizend rode shirts'

Politieke onrust leidde opnieuw Garibaldi in de strijd. In mei 1860 landde hij op Sicilië met zijn volgelingen, die bekend werden als de "Duizend rode shirts". Garibaldi versloeg de Napolitaanse troepen, veroverde in wezen het eiland en stak vervolgens de Straat van Messina over naar het Italiaanse vasteland.

Nadat hij noordwaarts was gepast, bereikte Garibaldi Napels en maakte een triomfantelijke intocht in de niet-verdedigde stad op 7 september 1860. Hij verklaarde zich dictator. Op zoek naar een vreedzame eenwording van Italië droeg Garibaldi zijn zuidelijke veroveringen over aan de Piemontese koning en keerde terug naar zijn eilandboerderij.

Erfenis en dood

De uiteindelijke eenwording van Italië duurde meer dan een decennium. Garibaldi deed verschillende pogingen om Rome in de jaren 1860 te veroveren, maar werd driemaal gevangen genomen en teruggestuurd naar zijn boerderij. In de Frans-Pruisische oorlog vocht Garibaldi, uit sympathie voor de nieuw gevormde Franse Republiek, kort tegen de Pruisen.

In 1865 nam hij Francesca Armosino in dienst, een robuuste jonge vrouw uit San Damiano d'Asti om zijn dochter Teresita te helpen die ziek was. Francesca en Garibaldi zouden drie kinderen krijgen: Clélia Garibaldi (1867); Rosa Garibaldi (1869) en Manlio Garibaldi (1873). Ze trouwden in 1880.

Als gevolg van de Frans-Pruisische oorlog nam de Italiaanse regering de controle over Rome over en was Italië in wezen verenigd. Garibaldi werd later door de Italiaanse regering tot pensioen uitgeroepen en werd tot zijn dood op 2 juni 1882 als een nationale held beschouwd.

bronnen

• Garibaldi, Guiseppi. "Mijn leven." Tr. Parkin, Stephen. Hesperus Press, 2004.
• Garibaldi, Guiseppi. "Garibaldi: An Autobiography." Tr. Robson, William. Londen, Routledge, Warne & Routledge, 1861.
• Riall, Lucy. "Garibaldi: Uitvinding van een held." New Haven: Yale University Press, 2007. 
• Scirocco, Alfonso. "Garibaldi: Citizen of the World." Princeton, Princeton University Press, 2007.