Biografie van Frances Willard, Temperance Leader en Educator

Frances Willard (28 september 1839 - 17 februari 1898) was een van de bekendste en meest invloedrijke vrouwen van haar dag en leidde van 1879 tot 1898 de Women's Christian Temperance Union. Ze was ook de eerste decaan van vrouwen aan de Northwestern University . Haar afbeelding verscheen op een postzegel uit 1940 en ze was de eerste vrouw vertegenwoordigd in Statuary Hall in het Capitool.

Snelle feiten: Frances Willard

• Bekend om: Leider van vrouwenrechten en zelfbeheersing
• Ook gekend als: Frances Elizabeth Caroline Willard, St. Frances
• Geboren: 28 september 1839 in Churchville, New York
• Ouders: Josiah Flint Willard, Mary Thompson Hill Willard
• Ging dood: 17 februari 1898 in New York City
• Onderwijs: Northwestern Female College
• Gepubliceerde werken: Vrouw en zelfbeheersing, of het werk en de werknemers van de Christian Temperance Union van de vrouw, Glimps van vijftig jaar: de autobiografie van een Amerikaanse vrouw, Doe alles: een handboek voor 's werelds witte linters, Hoe te winnen: een boek voor meisjes, Vrouw op de preekstoel, Een wiel in een wiel: hoe ik heb leren fietsen
• Awards en onderscheidingen: Naamgenoot voor veel scholen en organisaties; genoemd naar de National Women's Hall of Fame
• Opmerkelijk citaat: "Als vrouwen zendingsverenigingen, matigheidsmaatschappijen en elke soort liefdadigheidsorganisatie kunnen organiseren ... waarom zouden ze dan niet worden geordend om het evangelie te prediken en de sacramenten van de kerk te bedienen?"

Vroege leven

Frances Willard werd geboren op 28 september 1839 in Churchville, New York, een boerengemeenschap. Toen ze 3 was, verhuisde het gezin naar Oberlin, Ohio, zodat haar vader kon studeren voor het ministerie aan het Oberlin College. In 1846 verhuisde het gezin opnieuw, dit keer naar Janesville, Wisconsin, voor de gezondheid van haar vader. Wisconsin werd een staat in 1848 en Josiah Flint Willard, de vader van Frances, was lid van de wetgevende macht. Terwijl Frances op een familieboerderij in 'het Westen' woonde, was haar broer haar speelkameraadje en metgezel. Frances Willard kleedde zich als een jongen en stond bij vrienden bekend als 'Frank'. Ze gaf er de voorkeur aan om 'vrouwenwerk' zoals huishoudelijk werk te vermijden en gaf de voorkeur aan actiever spelen.

De moeder van Frances Willard was ook opgeleid aan het Oberlin College, in een tijd waarin maar weinig vrouwen op universiteitsniveau studeerden. De moeder van Frances heeft haar kinderen thuis opgevoed totdat de stad Janesville in 1883 een eigen schoolgebouw vestigde. Frances ging op haar beurt naar het Milwaukee Seminary, een gerespecteerde school voor vrouwelijke leraren. Haar vader wilde dat ze overstapte naar een Methodistenschool, dus gingen Frances en haar zus Mary naar het Evanston College voor dames in Illinois. Haar broer studeerde aan het Garrett Biblical Institute in Evanston, ter voorbereiding op de Methodistenbediening. Haar hele familie verhuisde toen naar Evanston. Frances studeerde in 1859 af als valedictoriaan. 

romance?

In 1861 verloofde Frances zich met Charles H. Fowler, toen een student goddelijkheid, maar ze verbrak de verloving het jaar daarop ondanks druk van haar ouders en broer. Ze schreef later in haar autobiografie, verwijzend naar haar eigen dagboeknotities ten tijde van het verbreken van de verloving: "In 1861 tot 62 droeg ik gedurende drie kwartier een ring en erkende een trouw gebaseerd op de veronderstelling dat een intellectueel kameraadschap zou zich zeker verdiepen in een eenheid van hart. Hoe bedroefd was ik over de ontdekking van mijn fout die de tijdschriften van dat tijdperk konden onthullen. " Ze was, zei ze destijds in haar dagboek, bang voor haar toekomst als ze niet zou trouwen, en ze was niet zeker of ze een andere man zou vinden om te trouwen.

Haar autobiografie onthult dat er een 'echte romantiek van mijn leven' was, die zei dat ze 'het graag zou willen weten' pas na haar dood ', want ik geloof dat het zou kunnen bijdragen aan een beter begrip tussen goede mannen en vrouwen.' Het kan zijn dat haar romantische interesse was in een leraar die ze beschrijft in haar dagboeken; als dat zo is, kan de relatie zijn verbroken door de jaloezie van een vriendin.

Onderwijs carrière

Frances Willard gaf bijna 10 jaar les aan verschillende instellingen, terwijl haar dagboek haar vastlegt over de rechten van vrouwen en welke rol ze zou kunnen spelen in de wereld om het verschil te maken voor vrouwen..

Frances Willard ging op wereldreis met haar vriend Kate Jackson in 1868 en keerde terug naar Evanston om hoofd te worden van Northwestern Female College, haar alma mater onder de nieuwe naam. Nadat die school fuseerde tot Northwestern University als het Woman's College van die universiteit, werd Frances Willard in 1871 benoemd tot Dean of Women of the Woman's College en professor in de esthetiek aan het Liberal Arts College van de universiteit..

In 1873 woonde ze het Nationale Vrouwencongres bij en legde ze contacten met veel vrouwenrechtenactivisten aan de oostkust.

Christian Temperance Union voor dames

Tegen 1874 waren de ideeën van Willard in botsing gekomen met die van de universitaire president, Charles H. Fowler, dezelfde man aan wie zij in 1861 verloofd was. De conflicten escaleerden en in maart 1874 besloot Frances Willard de universiteit te verlaten. Ze was betrokken geraakt bij matigheidswerk en aanvaardde de functie van president van de Chicago Women's Christian Temperance Union (WCTU).

Ze werd de overeenkomstige secretaris van de Illinois WCTU in oktober van dat jaar. De volgende maand tijdens het bijwonen van de nationale WCTU-conventie als een afgevaardigde van Chicago, werd ze de overeenkomstige secretaris van de nationale WCTU, een functie die frequent reizen en spreken vereiste. Vanaf 1876 leidde ze ook de WCTU-publicatiecommissie. Willard was ook kort verbonden met evangelist Dwight Moody, hoewel ze teleurgesteld was toen ze besefte dat hij alleen wilde dat ze met vrouwen sprak.

In 1877 nam ze ontslag als president van de Chicago-organisatie. Willard was in conflict gekomen met de nationale WCTU-president Annie Wittenmyer vanwege de poging van Willard om de organisatie ertoe te brengen het vrouwenkiesrecht en de zelfbeheersing goed te keuren, en dus trad Willard ook terug uit haar functie bij de nationale WCTU. Willard begon lezingen te geven voor vrouwenkiesrecht.

In 1878 won Willard het presidentschap van de Illinois WCTU, en het jaar daarop werd ze president van de nationale WCTU, na Annie Wittenmyer. Willard bleef president van de nationale WCTU tot haar dood. In 1883 was Frances Willard een van de oprichters van de WCTU ter wereld. Ze ondersteunde zichzelf met lesgeven tot 1886, toen de WCTU haar een salaris toekende.

Frances Willard nam ook deel aan de oprichting van de National Council of Women in 1888 en diende een jaar als eerste president.

Vrouwen organiseren

Als hoofd van de eerste nationale vrouwenorganisatie in Amerika onderschreef Frances Willard het idee dat de organisatie 'alles moet doen'. Dat betekende niet alleen werken voor de zelfbeheersing, maar ook voor het kiesrecht van vrouwen, "sociale zuiverheid" (bescherming van jonge meisjes en andere vrouwen seksueel door de leeftijd van toestemming te verhogen, verkrachtingswetten vast te stellen, mannelijke klanten gelijkelijk verantwoordelijk te houden voor prostitutieschendingen, enz. ) en andere sociale hervormingen. In het vechten voor matigheid schilderde ze de drankindustrie af als bereden met misdaad en corruptie. Ze beschreef mannen die alcohol dronken als slachtoffers voor het bezwijken aan de verleidingen van drank. Vrouwen, die weinig wettelijke rechten hadden op echtscheiding, voogdij over kinderen en financiële stabiliteit, werden beschreven als de ultieme slachtoffers van drank.

Maar Willard zag vrouwen niet primair als slachtoffers. Hoewel ze vanuit een "gescheiden sfeer" -visie op de samenleving komt en vrouwenbijdragen als huisvrouwen en opvoeders voor kinderen waardeert als gelijk aan mannen in de publieke sfeer, promootte ze ook het recht van vrouwen om te kiezen om deel te nemen aan de publieke sfeer. Ze onderschreef het recht van vrouwen om ook predikanten en predikers te worden.

Frances Willard bleef een fervent christen en wortelde haar hervormingsideeën in haar geloof. Ze was het niet eens met de kritiek op religie en de Bijbel door andere suffragists zoals Elizabeth Cady Stanton, hoewel Willard met dergelijke critici bleef werken aan andere kwesties.

Racisme Controverse

In de jaren 1890 probeerde Willard steun te krijgen in de blanke gemeenschap voor matigheid door de vrees te wekken dat alcohol en zwarte menigten een bedreiging voor de blanke vrouwelijkheid vormden. Ida B. Wells, de grote pleitbezorger tegen lynchen, had door documentatie aangetoond dat de meeste lynchingen werden verdedigd door dergelijke mythes over aanvallen op blanke vrouwen, terwijl de motivaties meestal economische concurrentie waren. Lynch hekelde de opmerkingen van Willard als racist en debatteerde over haar tijdens een reis naar Engeland in 1894.

Aanzienlijke vriendschappen

Lady Somerset van Engeland was een goede vriend van Frances Willard en Willard bracht tijd door in haar huis om uit te rusten van haar werk. Anna Gordon was Willard's privésecretaris en haar levende en reisgenoot voor haar laatste 22 jaar. Gordon slaagde in het presidentschap van de WCTU van de Wereld toen Frances stierf. Ze vermeldt een geheime liefde in haar dagboeken, maar het is nooit onthuld wie de persoon was.

Dood

Tijdens de voorbereidingen om naar New England te vertrekken in New York City, kreeg Willard griep en stierf op 17 februari 1898. (Sommige bronnen wijzen op pernicieuze anemie, de bron van meerdere jaren van slechte gezondheid.) Haar dood werd ontmoet met nationale rouw: vlaggen in New York, Washington, DC en Chicago werden gevlogen met half personeel, en duizenden woonden diensten bij waar de trein met haar overblijfselen stopte op weg terug naar Chicago en haar begrafenis op Rosehill Cemetery.

nalatenschap

Een gerucht gedurende vele jaren was dat de brieven van Frances Willard waren vernietigd door haar metgezel Anna Gordon bij of vóór Willard's dood. Maar haar dagboeken, hoewel verloren voor vele jaren, werden herontdekt in de jaren 1980 in een kast in de Frances E. Willard Memorial Library in het Evanston hoofdkwartier van de NWCTU. Ook kwamen er brieven en veel plakboeken voor die tot dan toe niet bekend waren. Haar tijdschriften en dagboeken tellen 40 delen, wat een rijkdom aan primair bronnenmateriaal voor biografen heeft opgeleverd. De tijdschriften betreffen haar jongere jaren (leeftijd 16 tot 31) en twee van haar latere jaren (leeftijd 54 en 57).

bronnen

• "Biografie." Frances Willard House Museum & Archives.
• De redactie van Encyclopaedia Britannica. "Frances Willard." Encyclopædia Britannica, 14 februari 2019.