Biografie van Enrico Fermi

Enrico Fermi was een fysicus wiens belangrijke ontdekkingen over het atoom leidden tot het splitsen van het atoom (atoombommen) en het benutten van zijn warmte in een energiebron (kernenergie).

data: 29 september 1901 - 29 november 1954

Ook gekend als: Architect van het nucleaire tijdperk

Enrico Fermi ontdekt zijn passie

Enrico Fermi werd in het begin van de 20e eeuw in Rome geboren. Destijds kon niemand zich de impact voorstellen die zijn wetenschappelijke ontdekkingen op de wereld zouden hebben.

Interessant genoeg raakte Fermi pas geïnteresseerd in natuurkunde nadat zijn broer onverwachts stierf tijdens een kleine operatie. Fermi was pas 14 en het verlies van zijn broer verwoestte hem. Op zoek naar een ontsnapping uit de realiteit, gebeurde Fermi met twee natuurkundeboeken uit 1840 en las ze van kaft tot kaft, waarbij hij enkele van de wiskundige fouten corrigeerde die hij las. Hij beweert dat hij zich destijds niet realiseerde dat de boeken in het Latijn waren geschreven.

Zijn passie was geboren. Tegen de tijd dat hij slechts 17 was, waren de wetenschappelijke ideeën en concepten van Fermi zo geavanceerd dat hij direct naar de school kon gaan. Na vier jaar studeren aan de universiteit van Pisa ontving hij in 1922 zijn doctoraat in de natuurkunde.

Experimenteren met atomen

De komende jaren werkte Fermi samen met enkele van de grootste natuurkundigen in Europa, waaronder Max Born en Paul Ehrenfest, terwijl hij ook les gaf aan de Universiteit van Florence en vervolgens aan de Universiteit van Rome.

Aan de Universiteit van Rome voerde Fermi experimenten uit die de atoomwetenschap ontwikkelden. Nadat James Chadwick het derde deel van atomen, neutronen, in 1932 ontdekte, werkten wetenschappers ijverig om meer te ontdekken over het interieur van atomen.

Voordat Fermi aan zijn experimenten begon, hadden andere wetenschappers al heliumkernen als projectielen gebruikt om de kern van een atoom te verstoren. Omdat de heliumkernen echter positief waren geladen, konden ze niet met succes worden gebruikt op de zwaardere elementen.

In 1934 kwam Fermi op het idee om neutronen, die geen lading hebben, als projectielen te gebruiken. Fermi zou een neutron als een pijl in de kern van een atoom schieten. Veel van deze kernen absorbeerden tijdens dit proces het extra neutron en creëerden voor elk element isotopen. Een hele ontdekking op zich; Fermi deed echter nog een interessante ontdekking.

De neutron vertragen

Hoewel het niet logisch lijkt, ontdekte Fermi dat het door het vertragen van het neutron vaak een grotere impact had op de kern. Hij ontdekte dat de snelheid waarmee het neutron het meest werd beïnvloed, voor elk element verschilde.

Voor deze twee ontdekkingen over atomen ontving Fermi in 1938 de Nobelprijs voor natuurkunde.

Fermi emigreert

De timing was precies goed voor de Nobelprijs. Het antisemitisme versterkte op dit moment in Italië en hoewel Fermi niet joods was, was zijn vrouw dat wel.

Fermi accepteerde de Nobelprijs in Stockholm en emigreerde daarna onmiddellijk naar de Verenigde Staten. Hij arriveerde in de VS in 1939 en begon te werken aan de Columbia University in New York City als professor in de natuurkunde.

Nucleaire kettingreacties

Fermi vervolgde zijn onderzoek aan de Columbia University. Hoewel Fermi tijdens zijn eerdere experimenten onbewust een kern had gesplitst, kreeg Otto Hahn en Fritz Strassmann in 1939 de eer voor het splitsen van een atoom (splijting).

Fermi besefte echter al snel dat als je de kern van een atoom splitst, de neutronen van dat atoom kunnen worden gebruikt als projectielen om de kernen van een ander atoom te splitsen, wat een nucleaire kettingreactie veroorzaakt. Elke keer dat een kern werd gesplitst, kwam er een enorme hoeveelheid energie vrij.

Fermi's ontdekking van de nucleaire kettingreactie en vervolgens zijn ontdekking van een manier om deze reactie te beheersen leidde tot zowel de bouw van atoombommen als van kernenergie.

Het Manhattan-project

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Fermi ijverig aan het Manhattan Project om een ​​atoombom te maken. Na de oorlog geloofde hij echter dat de menselijke tol van deze bommen te groot was.

In 1946 werkte Fermi als professor aan het Institute of Nuclear Studies van de Universiteit van Chicago. In 1949 pleitte Fermi tegen de ontwikkeling van een waterstofbom. Het werd toch gebouwd.

Op 29 november 1954 bezweek Enrico Fermi op 53-jarige leeftijd aan maagkanker.