Biografie van Douglas MacArthur, 5-sterren Amerikaanse generaal

Douglas MacArthur (26 januari 1880 - 5 april 1964) was een soldaat in de Eerste Wereldoorlog, de hogere commandant in het Pacific-theater tijdens de Tweede Wereldoorlog en de opperbevelhebber van het commando van de Verenigde Naties tijdens de Koreaanse oorlog. Hij trok zich terug als een zeer gedecoreerde vijfsterren-generaal, hoewel vrij schandelijk ontslagen van zijn plicht door president Harry S. Truman op 11 april 1951.

Snelle feiten: Douglas MacArthur

• Bekend om: Amerikaanse 5-sterren generaal, militaire leider van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog en de Koreaanse oorlog
• Geboren: 26 januari 1880 in Little Rock, Arkansas
• Ouders: Captain Arthur MacArthur, Jr. en Mary Pinkney Hardy
• Ging dood: 5 april 1964 in Walter Reed National Military Medical Center, Bethesda, Maryland
• Onderwijs: West Texas Military Academy, West Point.
• Gepubliceerde werken: Herinneringen, plicht, eer, land
• Awards en onderscheidingen: Medal of Honor, Silver Star, Bronze Star, Distinguished Service Cross, vele anderen
• Partner (s): Louise Cromwell Brooks (1922-1929); Jean Faircloth (1937-1962)
• Kinderen: Arthur MacArthur IV
• Opmerkelijk citaat: "Oude soldaten sterven nooit, ze vervagen gewoon."

Vroege leven

De jongste van drie zonen, Douglas MacArthur, werd geboren op 26 januari 1880 in Little Rock, Arkansas. Zijn ouders waren toen kapitein Arthur MacArthur, Jr. (die in de burgeroorlog aan de kant van de Unie had gediend) en zijn vrouw Mary Pinkney Hardy.

Douglas bracht een groot deel van zijn vroege leven door met verhuizen door het Amerikaanse Westen toen de posten van zijn vader veranderden. MacArthur leerde al op jonge leeftijd rijden en schieten en ontving zijn vroege opleiding aan de Force Public School in Washington, D.C. en later aan de West Texas Military Academy. MacArthur wilde graag zijn vader in het leger volgen en zocht een afspraak bij West Point. Nadat twee pogingen van zijn vader en grootvader om een ​​presidentiële afspraak te maken mislukten, slaagde hij voor een benoemingsonderzoek aangeboden door vertegenwoordiger Theobald Otjen.

West punt

Toen ze in 1899 West Point binnengingen, werden MacArthur en Ulysses Grant III het onderwerp van intense ontgroening als de zonen van hoge officieren en vanwege het feit dat hun moeders in het nabijgelegen Crany's Hotel verbleven. Hoewel hij werd opgeroepen voor een congrescommissie voor ontgroening, bagatelliseerde MacArthur zijn eigen ervaringen in plaats van andere cadetten te betrekken. De hoorzitting resulteerde in het congres dat elke ontgroening in 1901 verbood. Een uitstekende student, hij bekleedde verschillende leidinggevende posities binnen het Corps of Cadets waaronder First Captain in zijn laatste jaar aan de academie. Afstuderen in 1903, MacArthur gerangschikt eerste in zijn 93-man klasse. Bij het verlaten van West Point kreeg hij de opdracht als tweede luitenant en toegewezen aan het Amerikaanse leger Corps of Engineers.

Vroege carriere

MacArthur gaf opdracht tot de Filippijnen en leidde verschillende bouwprojecten op de eilanden. Na een korte dienst als Chief Engineer voor de Divisie van de Stille Oceaan in 1905, vergezelde hij zijn vader, nu een belangrijke generaal, op een tournee door het Verre Oosten en India. Hij ging naar de ingenieursschool in 1906 en doorliep verschillende huishoudelijke functies voordat hij werd gepromoveerd tot kapitein in 1911. Na de plotselinge dood van zijn vader in 1912 vroeg MacArthur een transfer naar Washington, DC om te helpen bij de zorg voor zijn moeder. Dit werd verleend en hij werd op het kantoor van de stafchef geplaatst.

In het begin van 1914, na verhoogde spanningen met Mexico, leidde president Woodrow Wilson Amerikaanse troepen om Veracruz te bezetten. MacArthur werd op 1 mei naar het zuiden gestuurd als lid van de staf van het hoofdkwartier. Toen hij ontdekte dat voor een opmars van de stad een spoorweg nodig was, ging hij op pad met een kleine partij om locomotieven te lokaliseren. Het vinden van verschillende in Alvarado, MacArthur en zijn mannen werden gedwongen om zich een weg terug te vechten naar de Amerikaanse linies. Met succes het afleveren van de locomotieven, werd zijn naam voorgesteld door stafchef majoor generaal Leonard Wood voor de eremedaille. Hoewel de commandant in Veracruz, brigadegeneraal Frederick Funston, de prijs aanbeveelde, weigerde het bestuur met het besluit om de medaille af te geven onder vermelding van de operatie zonder medeweten van de commandant-generaal. Ze noemden ook de bezorgdheid dat het behalen van de prijs personeelsfunctionarissen in de toekomst zou aanmoedigen om operaties uit te voeren zonder hun superieuren te waarschuwen.

Eerste Wereldoorlog

Terugkerend naar Washington, ontving MacArthur een promotie tot majoor op 11 december 1915, en het volgende jaar werd toegewezen aan het Office of Information. Met de Amerikaanse toetreding tot de Eerste Wereldoorlog in april 1917 heeft MacArthur geholpen de 42e "Rainbow" -afdeling te vormen van bestaande nationale garde-eenheden. Bedoeld om moraal op te bouwen, werden de eenheden van de 42e opzettelijk getrokken uit zoveel mogelijk staten. Bij het bespreken van het concept merkte MacArthur op dat het lidmaatschap van de divisie "zich als een regenboog over het hele land zal uitstrekken".

Met de vorming van de 42e divisie werd MacArthur gepromoveerd tot kolonel en tot stafchef benoemd. Zeilend voor Frankrijk met de divisie in oktober 1917, verdiende hij zijn eerste Silver Star toen hij de volgende februari een Franse loopgraaf vergezelde. Op 9 maart sloot MacArthur zich aan bij een geul van de 42e. Vooruitgaand met het 168th Regiment Infanterie leverde zijn leiderschap hem een ​​Distinguished Service Cross op. Op 26 juni 1918 werd MacArthur gepromoveerd tot brigadegeneraal en werd hij de jongste generaal in de Amerikaanse expeditiekracht. Tijdens de Tweede Slag om de Marne in juli en augustus verdiende hij nog drie Silver Stars en kreeg hij het bevel over de 84th Infantry Brigade.

MacArthur nam deel aan de Slag om Saint-Mihiel in september en ontving twee extra Silver Stars voor zijn leiderschap tijdens de strijd en de daaropvolgende operaties. Medio oktober ging de 42e divisie naar het Meuse-Argonne-offensief. MacArthur viel aan in de buurt van Châtillon en raakte gewond terwijl hij een gat in het Duitse prikkeldraad verkende. Hoewel opnieuw genomineerd voor de Eremedaille voor zijn aandeel in de actie, werd hem een ​​tweede keer geweigerd en in plaats daarvan een tweede Distinguished Service Cross toegekend. MacArthur, die snel herstelde, leidde zijn brigade door de laatste campagnes van de oorlog. Nadat hij kort de 42ste Divisie had bevolen, zag hij bezettingstaak in het Rijnland voordat hij in april 1919 terugkeerde naar de Verenigde Staten.

West punt

Terwijl de meerderheid van de Amerikaanse legerofficieren werd teruggebracht naar hun vredestijd, kon MacArthur zijn oorlogsgraad van brigadegeneraal behouden door een benoeming als hoofdinspecteur van West Point te accepteren. Geleid om het verouderde academische programma van de school te hervormen, nam hij het over in juni 1919. Tot 1922 bleef hij in de functie en maakte grote vorderingen bij het moderniseren van de academische cursus, het verminderen van ontgroening, het formaliseren van de erecode en het vergroten van het atletische programma. Hoewel veel van zijn veranderingen werden weerstaan, werden ze uiteindelijk geaccepteerd.

Huwelijk en gezin

Douglas MacArthur trouwde twee keer. Zijn eerste vrouw was Henriette Louise Cromwell Brooks, een gescheiden vrouw en flapper die van gin, jazz en de aandelenmarkt hield, die allemaal niet geschikt waren voor MacArthur. Ze trouwden op 14 februari 1922, gescheiden in 1925 en gescheiden op 18 juni 1929. Hij ontmoette Jean Marie Faircloth in 1935 en ondanks dat Douglas 19 jaar ouder was dan zij, trouwden ze op 30 april 1937. Ze had één zoon, Arthur MacArthur IV, geboren in 1938 in Manila.

Vredestijdopdrachten

Bij het verlaten van de academie in oktober 1922 nam MacArthur het bevel over het Militaire District van Manilla. Tijdens zijn tijd op de Filippijnen raakte hij bevriend met verschillende invloedrijke Filipino's, zoals Manuel L. Quezon, en probeerde hij het militaire establishment op de eilanden te hervormen. Op 17 januari 1925 werd hij gepromoveerd tot generaal-majoor. Na een korte dienst in Atlanta trok hij in 1925 naar het noorden om het bevel over III Corps Area te voeren met zijn hoofdkantoor in Baltimore, Maryland. Terwijl hij toezicht hield op III Corps, werd hij gedwongen om krijgsraad van brigadegeneraal Billy Mitchell te dienen. De jongste in het panel beweerde dat hij had gestemd om de luchtvaartpionier vrij te spreken en noemde de vereiste "een van de meest onsmakelijke bevelen die ik ooit heb ontvangen" te dienen.

Stafchef

Na nog een tweejarige opdracht op de Filippijnen keerde MacArthur in 1930 terug naar de Verenigde Staten en voerde kort het bevel over IX Corps Area in San Francisco. Ondanks zijn relatief jonge leeftijd werd zijn naam naar voren gebracht voor de functie van stafchef van het Amerikaanse leger. Goedgekeurd, werd hij in november gezworen. Terwijl de Grote Depressie verslechterde, vocht MacArthur om verlammende bezuinigingen op de mankracht van het Leger te voorkomen, hoewel hij uiteindelijk gedwongen werd meer dan 50 honken te sluiten. Naast het moderniseren en bijwerken van de oorlogsplannen van het leger, sloot hij de MacArthur-Pratt-overeenkomst met de Chief of Naval Operations, admiraal William V. Pratt, die hielp bij het definiëren van de verantwoordelijkheden van elke dienst met betrekking tot de luchtvaart.

Een van de bekendste generaals in het Amerikaanse leger, de reputatie van MacArthur leed in 1932 toen president Herbert Hoover hem beval het "bonusleger" uit een kampement bij Anacostia Flats te halen. Veteranen uit de Eerste Wereldoorlog, de marchers van het bonusleger zochten hun militaire bonussen vroegtijdig uit. Op advies van zijn assistent, majoor Dwight D. Eisenhower, vergezelde MacArthur de troepen terwijl ze de marsers wegjaagden en hun kamp verbrandden. Hoewel politieke tegenstellingen, werd MacArthur zijn termijn als stafchef verlengd door de nieuw gekozen president Franklin D. Roosevelt. Onder leiding van MacArthur speelde het Amerikaanse leger een sleutelrol bij het toezicht op het Civilian Conservation Corps.

Terug naar de Filippijnen

Eind 1935 voltooide hij zijn tijd als stafchef en werd MacArthur door de nu president van de Filipijnen Manuel Quezon uitgenodigd om toezicht te houden op de vorming van het Filippijnse leger. Hij maakte veldmaarschalk van het Gemenebest van de Filippijnen en bleef in het Amerikaanse leger als militair adviseur van de Gemenebestregering van de Filippijnen. Toen ze aankwamen, werden MacArthur en Eisenhower gedwongen om helemaal opnieuw te beginnen terwijl ze afgewerkte en verouderde Amerikaanse apparatuur gebruikten. Zijn meedogenloos lobbyen voor meer geld en apparatuur, werden zijn oproepen grotendeels genegeerd in Washington. In 1937 trok MacArthur zich terug uit het Amerikaanse leger, maar bleef op zijn plaats als adviseur van Quezon. Twee jaar later keerde Eisenhower terug naar de Verenigde Staten en werd hij vervangen door luitenant-kolonel Richard Sutherland als stafchef van MacArthur.

De Tweede Wereldoorlog begint

Terwijl de spanningen met Japan toenamen, herinnerde Roosevelt MacArthur aan actieve dienst als commandant, Amerikaanse strijdkrachten in het Verre Oosten in juli 1941 en federaliseerde het Filippijnse leger. In een poging de verdediging van de Filippijnen te versterken, werden later dat jaar extra troepen en materiaal verzonden. Om 3:30 uur op 8 december hoorde MacArthur van de aanval op Pearl Harbor. Rond 12.30 uur werd een groot deel van de luchtmacht van MacArthur vernietigd toen de Japanners Clark en Iba Fields buiten Manila troffen. Toen de Japanners op 21 december landden op de Golf van Lingayen, probeerden de troepen van MacArthur hun opmars te vertragen, maar zonder resultaat. Geallieerde troepen trokken zich terug uit Manila en vormden een verdedigingslinie op het schiereiland Bataan.

Terwijl gevechten woedden op Bataan, vestigde MacArthur zijn hoofdkwartier op het vestingeiland Corregidor in de Baai van Manilla. Hij leidde de gevechten vanuit een ondergrondse tunnel op Corregidor en kreeg de spot met zijn bijnaam 'Dugout Doug'. Naarmate de situatie op Bataan verslechterde, ontving MacArthur orders van Roosevelt om de Filippijnen te verlaten en naar Australië te ontsnappen. Aanvankelijk weigerde hij door Sutherland om te gaan. Vertrek van Corregidor in de nacht van 12 maart 1942, reisden MacArthur en zijn gezin per PT-boot en B-17 voordat ze vijf dagen later Darwin, Australië bereikten. Reizend naar het zuiden, zond hij beroemd naar de bevolking van de Filippijnen dat "ik zal terugkeren." Voor zijn verdediging van de Filippijnen heeft stafchef-generaal George C. Marshall MacArthur de eremedaille toegekend.

Nieuw-Guinea

Op 18 april benoemd tot Supreme Commander of Allied Forces in het zuidwesten van de Stille Oceaan, vestigde MacArthur zijn hoofdkwartier eerst in Melbourne en vervolgens in Brisbane, Australië. Grotendeels bediend door zijn staf uit de Filippijnen, de "Bataan Gang" genoemd, begon MacArthur operaties tegen de Japanners op Nieuw-Guinea te plannen. MacArthur, aanvankelijk commandant van grotendeels Australische troepen, hield toezicht op succesvolle operaties in Milne Bay, Buna-Gona en Wau in 1942 en begin 1943. Na een overwinning in de Slag om de Bismarckzee in maart 1943, plande MacArthur een groot offensief tegen de Japanse bases op Salamaua en Lae. Deze aanval moest deel uitmaken van operatie Cartwheel, een geallieerde strategie voor het isoleren van de Japanse basis in Rabaul. In april 1943 veroverden de geallieerden beide steden tegen midden september. Bij latere operaties landden MacArthur's troepen in Hollandia en Aitape in april 1944. Terwijl de gevechten voor de rest van de oorlog op Nieuw-Guinea werden voortgezet, werd het een secundair theater toen MacArthur en SWPA zijn aandacht verlegden op het plannen van de invasie van de Filippijnen.

Keer terug naar de Filippijnen

Medio 1944 ontmoette MacArthur president Roosevelt en admiraal Chester W. Nimitz, opperbevelhebber in de Stille Oceaan, zijn ideeën voor de bevrijding van de Filippijnen. De operaties in de Filippijnen begonnen op 20 oktober 1944, toen MacArthur toezicht hield op de geallieerde landingen op het eiland Leyte. Toen hij aan land kwam, kondigde hij aan: "Mensen van de Filippijnen: ik ben teruggekeerd." Terwijl admiraal William "Bull" Halsey en geallieerde zeestrijdkrachten de Slag om de Golf van Leyte (23-26 oktober) vochten, vond MacArthur de campagne aan de wal langzaam. Gevechten tegen zware moessons vochten geallieerde troepen tot het einde van het jaar op Leyte. Begin december leidde MacArthur de invasie van Mindoro, die snel werd bezet door geallieerde troepen.

Op 18 december 1944 werd MacArthur gepromoveerd tot generaal van het leger. Dit gebeurde een dag voordat Nimitz werd opgegroeid tot Fleet Admiral, waardoor MacArthur de hogere commandant in de Pacific werd. Hij ging vooruit en op 9 januari 1945 opende hij de invasie van Luzon door elementen van het Zesde Leger aan de Golf van Lingayen te landen. MacArthur reed naar het zuidoosten richting Manila en ondersteunde het Zesde Leger met landingen door het Achtste Leger naar het zuiden. De slag om Manila bereikte de hoofdstad en begon begin februari en duurde tot 3 maart. MacArthur kreeg voor zijn aandeel in de bevrijding van Manila een derde Distinguished Service Cross. Hoewel het vechten op Luzon voortduurde, begon MacArthur in februari met operaties om de zuidelijke Filippijnen te bevrijden. Tussen februari en juli vonden 52 landingen plaats terwijl achtste legertroepen door de archipel trokken. In het zuidwesten begon MacArthur een campagne in mei waarbij zijn Australische troepen Japanse posities in Borneo aanvielen.

Beroep van Japan

Toen de planning begon voor de invasie van Japan, werd MacArthur's naam informeel besproken over de rol van algeheel commandant van de operatie. Dit bleek moeilijk toen Japan zich in augustus 1945 overgaf na het laten vallen van de atoombommen en de oorlogsverklaring van de Sovjet-Unie. Na deze actie werd MacArthur op 29 augustus in Japan benoemd tot opperbevelhebber van de geallieerde mogendheden (SCAP) en belast met het leiden van de bezetting van het land. Op 2 september 1945 hield MacArthur toezicht op de ondertekening van het instrument van overgave aan boord van USS Missouri in de baai van Tokio. In de komende vier jaar werkten MacArthur en zijn medewerkers om het land opnieuw op te bouwen, de regering te hervormen en grootschalige bedrijfs- en landhervormingen door te voeren. De macht overhandigend aan de nieuwe Japanse regering in 1949, bleef MacArthur in zijn militaire rol.

De Koreaanse oorlog

Op 25 juni 1950 viel Noord-Korea Zuid-Korea aan en begon de Koreaanse oorlog. De nieuwe Verenigde Naties veroordeelden onmiddellijk de Noord-Koreaanse agressie en machtigden een militaire macht om Zuid-Korea te helpen. Het gaf de Amerikaanse regering ook opdracht de opperbevelhebber van de troepen te selecteren. Bij de vergadering kozen de gezamenlijke stafchefs unaniem om MacArthur te benoemen tot opperbevelhebber van het commando van de Verenigde Naties. Hij leidde het levensverzekeringsgebouw Dai Ichi in Tokio en begon onmiddellijk hulp te verlenen aan Zuid-Korea en beval luitenant-generaal Walton Walker's achtste leger naar Korea. Door de Noord-Koreanen teruggedrongen, werden de Zuid-Koreanen en de leidende elementen van het Achtste Leger gedwongen in een strakke verdedigende positie genaamd de Pusan-perimeter. Terwijl Walker gestaag werd versterkt, begon de crisis te verminderen en MacArthur begon offensieve operaties tegen de Noord-Koreanen te plannen.

Met het grootste deel van het Noord-Koreaanse leger rond Pusan, pleitte MacArthur voor een gedurfde amfibische aanval op de westkust van het schiereiland in Inchon. Dit, betoogde hij, zou de vijand overrompelen, terwijl VN-troepen dicht bij de hoofdstad in Seoul landen en hen in een positie plaatsen om de toevoerlijnen van de Noord-Korean af te snijden. Velen waren aanvankelijk sceptisch over het plan van MacArthur, omdat de haven van Inchon een smal naderingskanaal, sterke stroming en wild fluctuerende getijden bezat. Op 15 september waren de landingen op Inchon een groot succes. Toen ze richting Seoul reden, veroverden VN-troepen de stad op 25 september. De landingen, in combinatie met een offensief van Walker, stuurden de Noord-Koreanen terug over de 38e Parallel. Toen de VN-strijdkrachten Noord-Korea binnentrokken, waarschuwde de Volksrepubliek China dat het de oorlog zou ingaan als de troepen van MacArthur de Yalu-rivier zouden bereiken.

In oktober ontmoette president Harry S. Truman op Wake Island de Chinese dreiging en verklaarde hij dat hij hoopte dat de VS tegen Kerstmis thuis zouden zijn. Eind oktober stroomden Chinese troepen de grens over en begonnen de VN-troepen naar het zuiden te drijven. Omdat ze de Chinezen niet konden stoppen, konden de VN-troepen het front niet stabiliseren tot ze zich ten zuiden van Seoul hadden teruggetrokken. Met zijn reputatie aangetast, leidde MacArthur begin 1951 een tegenoffensief waarbij Seoul in maart werd bevrijd en VN-troepen de 38e Parallel opnieuw overstaken. Nadat MacArthur eerder publiekelijk in botsing was geweest met het Truman-beleid, eiste MacArthur dat China op 24 maart nederlaag zou toegeven, waarbij hij voorafging aan een wapenstilstandsvoorstel van het Witte Huis. Dit werd op 5 april gevolgd door vertegenwoordiger Joseph Martin, Jr. die een brief onthulde van MacArthur die zeer kritisch was over de beperkte oorlogsaanpak van Truman tegen Korea. In overleg met zijn adviseurs verloste Truman MacArthur op 11 april en verving hij hem door generaal Matthew Ridgway.

Dood en erfenis

Het vuren van MacArthur werd geconfronteerd met een vuurstorm van controverse in de Verenigde Staten. Bij thuiskomst werd hij als een held geprezen en kreeg hij ticker tape-optochten in San Francisco en New York. Tussen deze gebeurtenissen sprak hij op 19 april het Congres toe en verklaarde hij beroemd dat "oude soldaten nooit sterven; ze vervagen gewoon."

Hoewel een favoriet voor de Republikeinse presidentiële nominatie van 1952, had MacArthur geen politieke ambities. Zijn populariteit daalde ook enigszins toen een congresonderzoek Truman steunde omdat hij hem had ontslagen waardoor hij minder een minder aantrekkelijke kandidaat was. MacArthur trok zich terug in New York City met zijn vrouw Jean, werkte in het bedrijfsleven en schreef zijn memoires. Geraadpleegd door president John F. Kennedy in 1961, waarschuwde hij voor een militaire opbouw in Vietnam. MacArthur stierf in Walter Reed National Military Medical Center in Bethesda, Maryland op 5 april 1964, en werd na een staatsbegrafenis begraven op het MacArthur Memorial in Norfolk, Virginia.