Biografie van Dom Pedro I, eerste keizer van Brazilië

Dom Pedro I (12 oktober 1798 - 24 september 1834) was de eerste keizer van Brazilië en was ook Dom Pedro IV, koning van Portugal. Hij wordt het best herinnerd als de man die Brazilië in 1822 onafhankelijk van Portugal verklaarde. Hij vestigde zich als keizer van Brazilië, maar keerde terug naar Portugal om de kroon te claimen nadat zijn vader stierf, waarbij hij afstand deed van Brazilië ten gunste van zijn jonge zoon Pedro II. Hij stierf jong in 1834 op 35-jarige leeftijd.

Snelle feiten: Dom Pedro I

• Bekend om: De onafhankelijkheid van Brazilië verklaren en als keizer dienen
• Ook gekend als: Pedro de Alcântara Francisco António João Carlos Xavier de Paula Miguel Rafael Joaquim José Gonzaga Pascoal Cipriano Serafim, The Liberator, The Soldier King
• Geboren: 12 oktober 1798 in het Queluz Royal Palace in de buurt van Lissabon, Portugal
• Ouders: Prince Dom João (later koning Dom João VI), Doña Carlota Joaquina
• Ging dood: 24 september 1834 in Queluz Palace, Lissabon, Portugal
• Awards en onderscheidingen: Meerdere Braziliaanse en Portugese titels en onderscheidingen
• Partner (s): Maria Leopoldina, Amélie of Leuchtenberg
• Kinderen: Maria (later koningin Dona Maria II van Portugal), Miguel, João, Januária, Paula, Francisca, Pedro
• Opmerkelijk citaat: "Het doet me verdriet om te zien dat mijn medemensen een man eerbetoon geven die geschikt is voor de goddelijkheid, ik weet dat mijn bloed dezelfde kleur heeft als dat van de negers."

Vroege leven

Dom Pedro I werd geboren met de lange naam Pedro de Alcântara Francisco António João Carlos Xavier de Paula Miguel Rafael Joaquim José Gonzaga Pascoal Cipriano Serafim op 12 oktober 1798, in het Queluz Royal Palace buiten Lissabon. Aan beide kanten stamde hij af van de koninklijke afkomst: aan zijn vaders kant was hij van het huis van Bragança, het koninklijke huis van Portugal, en zijn moeder was Carlota van Spanje, dochter van koning Carlos IV. Ten tijde van zijn geboorte werd Portugal geregeerd door Pedro's grootmoeder koningin Maria I, wiens geestelijke gezondheid snel achteruitging. Pedro's vader João VI regeerde in wezen in de naam van zijn moeder. Pedro werd troonopvolger in 1801 toen zijn oudere broer stierf. Als jonge prins had Pedro de beste beschikbare opleidingen en bijlessen.

Vlucht naar Brazilië

In 1807 veroverden Napoleons troepen het Iberisch schiereiland. De Portugese koninklijke familie en rechtbank vluchtten naar Brazilië en wilden het lot van de heersende familie van Spanje, die 'gasten' van Napoleon waren, vermijden. Koningin Maria, prins João, jonge Pedro en duizenden andere edelen vertrokken in november 1807 net voor de naderende troepen van Napoleon. Ze werden begeleid door Britse oorlogsschepen en Groot-Brittannië en Brazilië zouden nog tientallen jaren een speciale relatie hebben. Het koninklijke konvooi arriveerde in januari 1808 in Brazilië: Prins João richtte een ballingschap in Rio de Janeiro op. De jonge Pedro zag zijn ouders zelden; zijn vader was erg druk met regeren en liet Pedro over aan zijn leraren en zijn moeder was een ongelukkige vrouw die vervreemd was van haar man, weinig verlangen had om haar kinderen te zien en in een ander paleis woonde. Pedro was een slimme jongeman die goed was in zijn studie toen hij zichzelf toepaste, maar het ontbrak hem aan discipline.

Pedro, Prins van Brazilië

Als een jonge man was Pedro knap en energiek en dol op fysieke activiteiten zoals paardrijden, waarin hij uitblonk. Hij had weinig geduld voor dingen die hem verveelden, zoals zijn studie of statecraft, hoewel hij zich ontwikkelde tot een zeer bekwame houtbewerker en muzikant. Hij was ook dol op vrouwen en begon op jonge leeftijd aan een reeks zaken. Hij was verloofd met aartshertogin Maria Leopoldina, een Oostenrijkse prinses. Getrouwd bij volmacht was hij al haar man toen hij haar zes maanden later in de haven van Rio de Janeiro begroette. Samen zouden ze zeven kinderen krijgen. Leopoldina was veel beter in statecraft dan Pedro en de mensen in Brazilië hielden van haar, hoewel Pedro haar duidelijk vond en regelmatig zaken bleef houden, tot grote ontsteltenis van Leopoldina..

Pedro wordt keizer van Brazilië

In 1815 werd Napoleon verslagen en de familie Bragança was opnieuw de heersers van Portugal. Koningin Maria, die toen lang in waanzin afdaalde, stierf in 1816 en maakte João koning van Portugal. João aarzelde echter om de rechtbank terug te verplaatsen naar Portugal en regeerde vanuit Brazilië via een volmachtraad. Er was sprake van het sturen van Pedro naar Portugal om te regeren in de plaats van zijn vader, maar uiteindelijk besloot João dat hij zelf naar Portugal moest gaan om ervoor te zorgen dat de Portugese liberalen de positie van de koning en de koninklijke macht niet volledig wegnamen familie. In april 1821 vertrok João en liet Pedro de leiding. Hij zei tegen Pedro dat als Brazilië op weg was naar onafhankelijkheid, hij er niet tegen zou moeten vechten en er in plaats daarvan voor zou zorgen dat hij tot keizer werd gekroond.

Onafhankelijkheid van Brazilië

Het Braziliaanse volk, dat het voorrecht had genoten om de zetel van koninklijk gezag te zijn, ging niet goed terug naar de koloniestatus. Pedro nam het advies van zijn vader aan, en ook dat van zijn vrouw, die hem schreef: "De appel is rijp: kies hem nu, anders rot hij." Pedro verklaarde dramatisch onafhankelijkheid op 7 september 1822, in de stad São Paulo. Hij werd op 1 december 1822 tot keizer van Brazilië gekroond.

Onafhankelijkheid werd bereikt met heel weinig bloedvergieten: sommige Portugese loyalisten vochten op geïsoleerde locaties, maar in 1824 werd heel Brazilië verenigd met relatief weinig geweld. Hierin was de Schotse admiraal Lord Thomas Cochrane van onschatbare waarde: met een zeer kleine Braziliaanse vloot reed hij de Portugezen uit de Braziliaanse wateren met een combinatie van spieren en bluf. Pedro bewees zichzelf vaardig te zijn in het omgaan met rebellen en dissidenten. In 1824 had Brazilië zijn eigen grondwet en werd zijn onafhankelijkheid erkend door de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Op 25 augustus 1825 erkende Portugal formeel de onafhankelijkheid van Brazilië; het hielp dat João destijds de koning van Portugal was.

A Troubled Ruler

Na de onafhankelijkheid kwam Pedro's gebrek aan aandacht voor zijn studies hem terug achtervolgen. Een reeks crises maakte het leven van de jonge heerser moeilijk. Cisplatina, een van de zuidelijke provincies van Brazilië, splitste zich af met aanmoediging uit Argentinië: het zou uiteindelijk Uruguay worden. Hij had veel publiciteit met José Bonifácio de Andrada, zijn minister-president en mentor.

In 1826 stierf zijn vrouw Leopoldina, blijkbaar aan een infectie veroorzaakt door een miskraam. De mensen in Brazilië hielden van haar en verloren hun respect voor Pedro vanwege zijn bekende dalliances; sommigen zeiden zelfs dat ze was gestorven omdat hij haar sloeg. Terug in Portugal stierf zijn vader in 1826 en hij drukte op Pedro om naar Portugal te gaan om daar de troon op te eisen. Pedro's plan was om zijn dochter Maria te trouwen met zijn broer Miguel, waardoor Maria koningin en Miguel regent zouden worden. Het plan mislukte toen Miguel de macht greep in 1828.

Abdicatie van Pedro I van Brazilië

Pedro begon te hertrouwen, maar het bericht van zijn slechte behandeling van de gerespecteerde Leopoldina ging hem voor en de meeste Europese prinsessen wilden niets met hem te maken hebben. Hij vestigde zich uiteindelijk op Amélie van Leuchtenberg. Hij behandelde Amélie goed en verbood zelfs zijn oude minnares Domitila de Castro. Hoewel hij vrij liberaal was voor zijn tijd - hij was voorstander van de afschaffing van de slavernij en steunde hij de grondwet - vocht hij voortdurend met de Braziliaanse liberale partij. In maart 1831 vochten Braziliaanse liberalen en Portugese royalisten op straat. Hij reageerde door zijn liberale kabinet af te vuren, wat leidde tot verontwaardiging en roept hem op afstand te doen. Hij deed dit op 7 april en deed afstand van zijn zoon Pedro, toen 5 jaar oud. Brazilië zou geregeerd worden door regenten totdat Pedro II volwassen werd.

Keer terug naar Europa

Pedro I had grote problemen in Portugal. Zijn broer Miguel had zich de troon toegeëigend en had de macht stevig in handen. Pedro bracht tijd door in Frankrijk en Groot-Brittannië; beide landen steunden maar wilden niet betrokken raken bij een Portugese burgeroorlog. Hij ging de stad Porto binnen in juli 1832 met een leger bestaande uit liberalen, Brazilianen en buitenlandse vrijwilligers. Aanvankelijk ging het slecht omdat het leger van koning Manuel veel groter was en Pedro meer dan een jaar lang belegerde in Porto. Pedro stuurde vervolgens enkele van zijn troepen om het zuiden van Portugal aan te vallen, een verrassende beweging die werkte. Lissabon viel in juli 1833. Net toen het leek alsof de oorlog voorbij was, raakte Portugal betrokken bij de Eerste Carlistoorlog in buurland Spanje; Pedro's hulp hield koningin Isabella II van Spanje aan de macht.

Dood

Pedro was op zijn best in tijden van crisis, omdat de jaren van oorlogvoering het beste in hem naar boven hadden gebracht. Hij was een natuurlijke leider in oorlogstijd die een echte band had met de soldaten en mensen die in het conflict leden. Hij vocht zelfs in de veldslagen. In 1834 won hij de oorlog: Miguel werd voor altijd verbannen uit Portugal en Pedro's dochter Maria II werd op de troon geplaatst. Ze zou regeren tot 1853.

De oorlogvoering eiste echter zijn tol van de gezondheid van Pedro. In september 1834 leed hij aan gevorderde tuberculose. Hij stierf op 24 september op 35-jarige leeftijd.

nalatenschap

Tijdens zijn bewind was Pedro I niet populair bij de mensen in Brazilië, die een hekel hadden aan zijn impulsiviteit, gebrek aan statecraft en mishandeling van de geliefde Leopoldina. Hoewel hij vrij liberaal was en voorstander was van een sterke grondwet en de afschaffing van de slavernij, bekritiseerden Braziliaanse liberalen hem voortdurend.

Tegenwoordig respecteren zowel Brazilianen als Portugezen zijn geheugen. Zijn standpunt over de afschaffing van de slavernij was zijn tijd ver vooruit. In 1972 werden zijn overblijfselen met veel fanfare teruggebracht naar Brazilië. In Portugal wordt hij gerespecteerd voor het omverwerpen van zijn broer Miguel, die een einde had gemaakt aan de modernisering van hervormingen ten gunste van een sterke monarchie.

Tijdens de dag van Pedro was Brazilië verre van de verenigde natie die het vandaag is. De meeste dorpen en steden bevonden zich langs de kust en het contact met het grotendeels onontgonnen binnenland was onregelmatig. Zelfs de kustplaatsen waren redelijk geïsoleerd van elkaar en correspondentie ging vaak eerst door Portugal. Krachtige regionale belangen, zoals koffieboeren, mijnwerkers en suikerrietplantages, groeiden en dreigden het land uit elkaar te halen. Brazilië had heel gemakkelijk de weg kunnen volgen van de Republiek Midden-Amerika of Gran Colombia en uit elkaar zijn gegaan, maar Pedro I en zijn zoon Pedro II waren vastbesloten om Brazilië heel te houden. Veel moderne Brazilianen geven Pedro I de eer die ze vandaag genieten.

bronnen

• Adams, Jerome R. "Latijns-Amerikaanse helden: bevrijders en patriotten van 1500 tot heden." New York: Ballantine Books, 1991.
• Haring, Hubert. "Een geschiedenis van Latijns-Amerika vanaf het begin tot heden." New York: Alfred A. Knopf, 1962
• Levine, Robert M. "De geschiedenis van Brazilië." New York: Palgrave Macmillan, 2003.