Biografie van Charles Martel, Frankish Military Leader and Ruler

Charles Martel (23 augustus 686 CE-22 oktober 741 CE) was de leider van het Frankische leger en, in feite, de heerser van het Frankische koninkrijk, of Francia (het huidige Duitsland en Frankrijk). Hij staat bekend om het winnen van de Battle of Tours in 732 CE en het terugdraaien van de mosliminvasies van Europa. Hij is de grootvader van Karel de Grote, de eerste heilige Romeinse keizer.

Snelle feiten: Charles Martel

• Bekend om: Heerser van het Frankische koninkrijk, bekend van het winnen van de Battle of Tours en het terugdraaien van de mosliminvasies van Europa
• Ook gekend als: Carolus Martellus, Karl Martell, "Martel" (of "the Hammer")
• Geboren: 23 augustus 686 CE
• Ouders: Pippin the Middle en Alpaida
• Ging dood: 22 oktober 741 CE
• Partner (s): Rotrude of Treves, Swanhild; minnares, Ruodhaid
• Kinderen: Hiltrud, Carloman, Landrade, Auda, Pippin the Younger, Grifo, Bernard, Hieronymus, Remigius en Ian

Vroege leven

Charles Martel (23 augustus 686 - 22 oktober 741) was de zoon van Pepijn het Midden en zijn tweede vrouw, Alpaida. Pepijn was de burgemeester van het paleis van de koning van de Franken en regeerde in wezen Francia (Frankrijk en Duitsland vandaag) in zijn plaats. Kort voor de dood van Pippin in 714 overtuigde zijn eerste vrouw, Plectrude, hem om zijn andere kinderen onterfelijk te maken ten gunste van zijn 8-jarige kleinzoon Theudoald. Deze beweging maakte de Frankische adel boos en na de dood van Pippin probeerde Plectrude te voorkomen dat Charles een verzamelpunt werd voor hun ontevredenheid en nam de 28-jarige in Keulen gevangen.

Sta op aan de macht en regeer

Tegen het einde van 715 was Charles ontsnapt uit gevangenschap en had hij steun gevonden bij de Oostenrijkers die een van de Frankische koninkrijken vormden. In de komende drie jaar voerde Charles een burgeroorlog tegen koning Chilperic en de burgemeester van het paleis van Neustria, Ragenfrid. Charles leed een tegenslag in Keulen (716) voordat hij belangrijke overwinningen won bij Ambleve (716) en Vincy (717). 

Nadat hij de tijd had genomen om zijn grenzen te beveiligen, behaalde Charles een beslissende overwinning in Soissons op Chilperic en de hertog van Aquitaine, Odo de Grote, in 718. Triomfantelijk, Charles kon erkenning krijgen voor zijn titels als burgemeester van het paleis en hertog en prins van de Franken.

In de komende vijf jaar consolideerde hij de macht en veroverde hij Beieren en Alemmania voordat hij de Saksen versloeg. Met de Frankische landen beveiligd, begon Charles zich vervolgens voor te bereiden op een verwachte aanval van de moslim Umayyaden in het zuiden.

Familie

Charles huwde Rotrude van Treves met wie hij vijf kinderen had vóór haar dood in 724. Dit waren Hiltrud, Carloman, Landrade, Auda en Pippin the Younger. Na de dood van Rotrude trouwde Charles met Swanhild, met wie hij een zoon Grifo had.

Naast zijn twee vrouwen had Charles een voortdurende affaire met zijn minnares Ruodhaid. Hun relatie bracht vier kinderen voort, Bernard, Hieronymus, Remigius en Ian.

Tegenover de Umayyaden

In 721 kwamen de moslim Umayyaden voor het eerst naar het noorden en werden ze verslagen door Odo in de Slag om Toulouse. Na de situatie in Iberia en de Umayyad-aanval op Aquitanië te hebben beoordeeld, ging Charles geloven dat een professioneel leger nodig was in plaats van ruwe dienstplichtigen om het rijk tegen invasie te verdedigen.

Om het nodige geld in te zamelen om een ​​leger op te bouwen en op te leiden dat de moslim-ruiters kon weerstaan, begon Charles de kerklanden in beslag te nemen en verdiende het vuur van de religieuze gemeenschap. In 732 trokken de Umayyaden opnieuw naar het noorden, onder leiding van Emir Abdul Rahman Al Ghafiqi. Met ongeveer 80.000 man plunderde hij Aquitaine.

Toen Abdul Rahman Aquitaine ontsloeg, vluchtte Odo naar het noorden om hulp van Charles te zoeken. Dit werd verleend in ruil voor Odo die Charles als zijn overheer erkende. Charles mobiliseerde zijn leger en verhuisde om de Umayyaden te onderscheppen.

Slag bij Tours

Om detectie te voorkomen en Charles toe te staan ​​het slagveld te selecteren, trokken de ongeveer 30.000 Frankische troepen over secundaire wegen naar de stad Tours. Voor de strijd koos Charles een hoge, beboste vlakte die de cavalerie van Umayyad zou dwingen bergop te stormen. Zijn mannen vormden een groot vierkant en verrasten Abdul Rahman, waardoor de Umayyad-emir een week moest pauzeren om zijn opties te overwegen.

Op de zevende dag, na het verzamelen van al zijn troepen, viel Abdul Rahman aan met zijn Berberse en Arabische cavalerie. In een van de weinige gevallen waarin middeleeuwse infanterie het op had tegen cavalerie, versloeg de troepen van Charles herhaalde Umayyad-aanvallen.

Terwijl de strijd woedde, braken de Umayyaden eindelijk door de Frankische linies en probeerden Charles te doden. Hij werd prompt omringd door zijn persoonlijke bewaker, die de aanval afsloeg. Terwijl dit gebeurde, infiltreerden verkenners die Charles eerder had uitgezonden het Umayyad-kamp en bevrijdden gevangenen.

zege

In de overtuiging dat de plundering van de campagne werd gestolen, brak een groot deel van het Umayyad-leger de strijd af en rende om hun kamp te beschermen. Terwijl hij probeerde de schijnbare terugtocht te stoppen, werd Abdul Rahman omringd en gedood door Frankische troepen.

In het kort achtervolgd door de Franken, veranderde de terugtrekking van Umayyad in een volledige terugtocht. Charles hervormde zijn troepen in afwachting van een nieuwe aanval, maar tot zijn verbazing kwam het nooit toen de Umayyaden hun terugtocht helemaal naar Iberia voortzetten. De overwinning van Charles in de Battle of Tours werd later gecrediteerd voor het redden van West-Europa van de mosliminvasies en was een keerpunt in de Europese geschiedenis.

Het rijk uitbreiden

Na de komende drie jaar zijn oostelijke grenzen te hebben veiliggesteld in Beieren en Alemannia, trok Charles naar het zuiden om een ​​marine-invasie van Umayyad in de Provence af te weren. In 736 leidde hij zijn troepen in het terugwinnen van Montfrin, Avignon, Arles en Aix-en-Provence. Deze campagnes markeerden de eerste keer dat hij zware cavalerie met stijgbeugels in zijn formaties integreerde. 

Hoewel hij een reeks overwinningen behaalde, koos Charles ervoor om Narbonne niet aan te vallen vanwege de sterkte van zijn verdediging en de slachtoffers die tijdens een aanval zouden worden opgelopen. Toen de campagne eindigde, stierf koning Theuderic IV. Hoewel hij de macht had om een ​​nieuwe koning van de Franken te benoemen, deed Charles dit niet en liet hij de troon vrij in plaats van het voor zichzelf op te eisen.

Van 737 tot zijn dood in 741 concentreerde Charles zich op het beheer van zijn rijk en het uitbreiden van zijn invloed. Dit omvatte het onderwerpen van Bourgondië in 739. Deze jaren zag Charles ook de basis leggen voor de opvolging van zijn erfgenamen na zijn dood.

Dood

Charles Martel stierf op 22 oktober 741. Zijn land was verdeeld tussen zijn zonen Carloman en Pepijn III. De laatste zou vader worden van de volgende grote Karolingische leider, Karel de Grote. De overblijfselen van Charles werden begraven in de basiliek van St. Denis in de buurt van Parijs.

nalatenschap

Charles Martel herenigde en regeerde het hele Frankische rijk. Zijn overwinning bij Tours wordt gecrediteerd met het terugdraaien van de mosliminvasie van Europa, een belangrijk keerpunt in de Europese geschiedenis. Martel was de grootvader van Karel de Grote, die de eerste Romeinse keizer werd sinds de val van het Romeinse rijk.

bronnen

• Fouracre, Paul. Het tijdperk van Charles Martel. Routledge, 2000.
• Johnson, Diana M. Pepin's Bastard: The Story of Charles Martel. Superior Book Publishing Co., 1999
• Mckitterick, Rosamond. Karel de Grote: de vorming van een Europese identiteit. Cambridge University Press, 2008.