Biografie van Artemisia I, Warrior Queen of Halicarnassus
Share
Artemisia I van Halicarnassus (ca. 520-460 v.Chr.) Was de heerser van de stad Halicarnassus ten tijde van de Perzische oorlogen (499-449 v.Chr.). Als een Carische kolonie van Perzië vocht Halicarnassus tegen de Grieken. De Griekse historicus Herodotus (484-425 v.Chr.) Was ook een Carian, en hij werd geboren in die stad tijdens het bewind van Artemisia. Haar verhaal werd opgenomen door Herodotus en verschijnt in de 'Histories'geschreven in het midden van de jaren 450 v.Chr.
- Bekend om: Liniaal van Halicarnassus, marine commandant in de Perzische oorlogen
- Geboren: c. 520 v.Chr. In Halicarnassus
- Ouders: Lygadimis en onbekende Kretenzische moeder
- Ging dood: c. 460 v.Chr
- Echtgenoot: Naamloze echtgenoot
- Kinderen: Pisindelis I
- Opmerkelijk citaat: "Als u haastig bent om te vechten, beef ik, opdat de nederlaag van uw zeekracht ook uw landleger niet schaadt."
Vroege leven
Artemisia werd waarschijnlijk rond 520 vGT geboren in Halicarnassus, in de buurt van het huidige Bodrum, Turkije. Halicarnassus was de hoofdstad van de Carische satrapy van het Achaemenidische Perzische rijk in Klein-Azië tijdens het bewind van Darius I (geregeerd 522-486 v.Chr.). Ze was een lid van de Lygdamid-dynastie (520-450 v.Chr.) Van heersers in de stad, als de dochter van Lygadimis, een Carian, en zijn vrouw, een vrouw (niet genoemd door Herodotus) van het Griekse eiland Kreta.
Artemisia erfde haar troon van haar man, wiens naam niet bekend is, tijdens het bewind van de Perzische keizer Xerxes I, ook bekend als Xerxes de Grote (geregeerd 486-465 v.Chr.). Haar koninkrijk omvatte de stad Halicarnassus en de nabijgelegen eilanden Cos, Calymnos en Nisyros. Artemisia Ik had tenminste één zoon, Pisindelis, die tussen haar ongeveer 460 en 450 v.Chr. Over Halicarnassus regeerde..
Perzische oorlogen
Toen Xerxes ten strijde trok tegen Griekenland (480-479 v.Chr.), Was Artemisia de enige vrouw onder zijn commandanten. Ze bracht vijf schepen van het totaal van 70 naar de strijd en die vijf schepen waren troepen met een reputatie voor wreedheid en moed. Herodotus suggereert dat Xerxes Artemisia koos om een squadron te leiden om de Grieken in verlegenheid te brengen, en inderdaad, toen ze erover hoorden, boden de Grieken een beloning van 10.000 drachmen (ongeveer drie jaar loon voor een arbeider) voor het vangen van Artemisia. Niemand slaagde erin de prijs op te eisen.
Na het winnen van de slag bij Thermopylae in augustus van 480 v.Chr., Stuurde Xerxes Mardonius om met elk van zijn marinecommandanten afzonderlijk te praten over de aanstaande slag om Salamis. Artemisia was de enige die adviseerde tegen een zeeslag en suggereerde dat Xerxes in plaats daarvan offshore wachtte op wat zij zag als de onvermijdelijke terugtocht of de Peloponnesos aan land aanviel. Ze was nogal bot over hun kansen tegen de Griekse armada en zei dat de rest van de Perzische marinecommandanten - Egyptenaren, Cyprioten, Ciliciërs en Pamfyliërs - de uitdaging niet aankonden. Hoewel hij blij was dat ze een apart gezichtspunt gaf, negeerde Xerxes haar advies en koos ervoor om de mening van de meerderheid te volgen.
Slag bij Salami
Tijdens de strijd ontdekte Artemisia dat haar vlaggenschip werd achtervolgd door een Atheens schip en geen kans had om te ontsnappen. Ze ramde een vriendelijk vaartuig dat onder bevel stond van de Calyndiërs en hun koning Damasithymos; het schip zonk met alle handen. De Athener, verward door haar acties, nam aan dat ze een Grieks schip of een deserteur was en verliet Artemisia's schip om anderen te achtervolgen. Had de Griekse commandant zich gerealiseerd wie hij achtervolgde en de prijs op haar hoofd had teruggeroepen, zou hij niet van koers zijn veranderd. Niemand van het Calyndische schip overleefde en Xerxes was onder de indruk van haar lef en durf en zei: "Mijn mannen zijn vrouwen geworden, en mijn vrouwen, mannen."
Na de mislukking bij Salamis, verliet Xerxes zijn invasie in Griekenland - en Artemisia wordt gecrediteerd met het overtuigen van hem om deze beslissing te nemen. Als beloning stuurde Xerxes haar naar Efeze om voor zijn onwettige zonen te zorgen.
Voorbij Herodotus
Dat is alles wat Herodotus te zeggen had over Artemisia. Andere vroege verwijzingen naar Artemisia omvatten de Griekse arts Thessalus uit de 5e eeuw die over haar sprak als een laffe piraat; en de Griekse toneelschrijver Aristophanes, die haar gebruikte als symbool van een sterke en uppity krijgersvrouw in zijn stripspelen "Lysistrata" en "Thesmophoriazusae", wat haar gelijkstelt met de Amazones.
Latere schrijvers keurden het algemeen goed, waaronder Polyaenus, de Macedonische auteur uit de 2e eeuw van 'Stratagems in War', en Justin, de Romeinse historicus uit de 2e eeuw. Photius, de oecumenische patriarch van Constantinopole, beschreef een legende die Artemisia voorstelt als hopeloos verliefd geworden op een jongere man uit Abydos en van een klif springt om de onbeantwoorde passie te genezen. Of haar dood even glamoureus en romantisch was als beschreven door Photius, ze was waarschijnlijk dood toen haar zoon Pisindelis het bewind van Halicarnassus overnam.
Archeologisch bewijs van de relatie van Artemisia met Xerxes werd ontdekt in de ruïnes van het Mausoleum in Halicarnassus door de Britse archeoloog Charles Thomas Newton toen hij daar in 1857 opgraving. Het Mausoleum zelf werd gebouwd door Artemisia II tussen 353-350 v.Chr. de albasten pot is gegraveerd met de handtekening van Xerxes I, in het Oud-Perzisch, Egyptisch, Babylonisch en Elamiet. De aanwezigheid van deze pot op deze locatie suggereert sterk dat deze door Xerxes aan Artemisia I was gegeven en aan haar afstammelingen werd doorgegeven die hem bij het Mausoleum begraven.
bronnen
- "Een pot met de naam van koning Xerxes." Livius, 26 oktober 2018.
- Falkner, Caroline L. "Artemesia in Herodotus." Diotima, 2001.
- Halsall, Paul "Herodotus: Artemisia te Salamis, 480 v.Chr." Bronboek oude geschiedenis, Fordham University, 1998.
- Munson, Rosaria Vignolo. "Artemisia in Herodotus." Klassieke oudheid 7.1 (1988): 91-106.
- Rawlinson, George (vertaling). "Herodotus, de geschiedenis." New York: Dutton & Co., 1862.
- Strauss, Barry. "De slag om Salami: de zee-ontmoeting die Griekenland en de westerse beschaving heeft gered." New York: Simon & Schuster, 2004.
