Oude Romeinse begrafenispraktijken

Romeinen konden hun doden begraven of verbranden, praktijken die bekend staan ​​als inhumatie (begrafenis) en crematie (verbranding), maar op bepaalde tijden had de ene praktijk de voorkeur boven de andere, en familietradities zouden de huidige mode kunnen weerstaan.

Een familiebeslissing

In de laatste eeuw van de Republiek kwam crematie vaker voor. De Romeinse dictator Sulla was van de CornelIAn gens (een manier om de naam van de gens te vertellen is de -eia of -ia eindigend op de naam), die inhumering had beoefend totdat Sulla (of zijn overlevenden, in tegenstelling tot zijn instructies) beval dat zijn eigen lichaam werd gecremeerd opdat het zou worden ontheiligd op de manier waarop hij het lichaam van zijn rivaal Marius had ontheiligd. Volgelingen van Pythagoras beoefenden ook inhumatie.

Begrafenis wordt de norm in Rome

Zelfs in de 1e eeuw na Christus was de praktijk van crematie de norm en werd begrafenis en balseming een buitenlands gebruik genoemd. Tegen de tijd van Hadrianus was dit veranderd en tegen de 4e eeuw verwijst Macrobius naar crematie als iets uit het verleden, althans in Rome. De provincies waren een andere zaak.

Begrafenis voorbereiding

Wanneer een persoon stierf, zou hij worden gewassen en op een bank worden gelegd, gekleed in zijn mooiste kleren en gekroond, als hij er één in het leven had verdiend. Een munt zou in zijn mond, onder de tong of op de ogen worden geplaatst zodat hij de veerman Charon kon betalen om hem naar het land van de doden te roeien. Na 8 dagen te zijn neergelegd, zou hij worden begraven voor begrafenis.

Dood van de armen

Begrafenissen kunnen duur zijn, dus arme maar niet arme Romeinen, inclusief slaven, hebben bijgedragen aan een begrafenismaatschappij die een juiste begrafenis in columbaria garandeerde, die leek op duiventillen en toestond dat velen samen in een kleine ruimte werden begraven, in plaats van in kuilen te dumpen (puticuli) waar hun overblijfselen zouden rotten.

Begrafenisstoet

In de beginjaren vond de processie naar de plaats van begrafenis 's nachts plaats, hoewel in latere perioden toen alleen de armen werden begraven. In een dure processie werd er een hoofd van de processie genoemd designator of dominus funeri met lictors, gevolgd door muzikanten en rouwende vrouwen. Andere artiesten zouden kunnen volgen en toen kwamen pas bevrijde slaven (Liberti). Voor het lijk liepen vertegenwoordigers van de voorouders van de overledene met wasmaskers (imago pl. imagines) in de gelijkenissen van de voorouders. Als de overledene bijzonder illuster was geweest, zou tijdens de processie een begrafenisoratie worden gehouden op het forum voor de rostra. Deze begrafenis oratie of laudatio kan worden gemaakt voor een man of vrouw.

Als het lichaam zou worden verbrand, werd het op een brandstapel gelegd en toen de vlammen opkwamen, werden parfums in het vuur gegooid. Andere voorwerpen die in het hiernamaals van nut zouden kunnen zijn voor de doden werden er ook in gegooid. Toen de stapel platbrandde, werd de wijn gebruikt om de sintels te doven, zodat de as kon worden verzameld en in begrafenisurnen kon worden geplaatst.

Tijdens de periode van het Romeinse rijk werd de begrafenis steeds populairder. De redenen voor de omschakeling van crematie naar begrafenis zijn toegeschreven aan het christendom en mysteriegodsdiensten.

Begrafenis lag buiten de stadsgrenzen

Bijna iedereen werd begraven buiten de grenzen van de stad of pomoerium, waarvan wordt gedacht dat het een ziekteverlagende praktijk was vanaf het begin toen de begrafenis vaker voorkwam dan crematie. De Campus Martius, hoewel een belangrijk deel van Rome, lag buiten de pomerium tijdens de Republiek en voor een deel van het rijk. Het was onder andere een plaats voor de begrafenis van de illustere op openbare kosten. Privé begraafplaatsen bevonden zich langs de wegen die naar Rome leidden, met name de Appian Way (Via Appia). Grafstenen kunnen botten en as bevatten, en waren monumenten voor de doden, vaak met formule-inscripties beginnend met initialen D.M.. 'in de schaduw van de doden'. Ze kunnen voor individuen of gezinnen zijn. Er waren ook columbaria, graven met nissen voor de urnen van as. Tijdens de Republiek droegen rouwenden donkere kleuren, geen ornamenten en sneden ze hun haar of baarden niet. De periode van rouw voor mannen was een paar dagen, maar voor vrouwen was het een jaar voor een echtgenoot of ouder. De familieleden van de overledene brachten na de begrafenis periodieke bezoeken aan de graven om geschenken aan te bieden. De doden werden aanbeden als goden en werden offers gebracht.

Omdat deze als heilige plaatsen werden beschouwd, werd schending van een graf bestraft met de dood, ballingschap of deportatie naar de mijnen.

Of het nu in verband was met het christendom, crematie maakte plaats voor een begrafenis tijdens het bewind van Hadrianus in de keizerlijke periode.

bronnen

• _{William Smith, D.C.L., LL.D .: A Dictionary of Greek and Roman Antiquities, John Murray, London, 1875.
  en
  "Crematie en begrafenis in het Romeinse rijk", door Arthur Darby Nock. The Harvard Theological Review, Vol. 25, nr. 4 (oktober 1932), pp. 321-359.}
• _{"Regum Externorum Consuetudine: De aard en functie van balsemen in Rome, "door Derek B. Tellingen. Klassieke oudheid, Vol. 15, nr. 2 (oktober 1996), pp. 189-202.}
•  _{"'Half-verbrand op een brandstapel': Romeinse crematies die verkeerd gingen", door David Noy. Griekenland en Rome, Second Series, Vol. 47, nr. 2 (oktober 2000), pp. 186-196.}