Een inleiding tot de liedachtige Villanelle-vorm van poëzie

Een klassieke vorm van poëzie, de villanelle heeft een strikte vorm van 19 lijnen binnen vijf drieling en een herhalend refrein. Deze gedichten zijn erg liedachtig en zijn leuk om zowel te lezen als te schrijven als je eenmaal de regels kent.

Wat is een Villanelle?

Het woord Villanelle komt uit het Italiaans villano (wat 'boer' betekent). Een villanelle was oorspronkelijk een danslied dat troubadours uit de Renaissance zouden spelen. Ze hadden vaak een pastoraal of rustiek thema en geen specifieke vorm.

De moderne vorm, met zijn afwisselende refreinlijnen, kreeg vorm naar de beroemde 16e-eeuwse villanelle van Jean Passerat, "J'ai perdu ma tourtourelle"(" Ik heb mijn tortelduif verloren "). Het gedicht van Passerat is het enige bekende voorbeeld van de villanelle-vorm voordat deze in de late 19e eeuw werd opgenomen en in het Engels werd gebracht.

In 1877 schreef Edmund Gosse de strikte 19-regelige vorm van de vorm in een artikel voor de Cornhill Magazine, "Een pleidooi voor bepaalde exotische vormen van vers." Een jaar later publiceerde Austin Dobson een soortgelijk essay, "Een opmerking over sommige buitenlandse vormen van vers," in W. Davenport Adams ' Latter-Day Lyrics. Beide mannen schreven villanelles, waaronder:

• Gosse's "Zou u niet tevreden zijn met sterven"
• Dobson's "Toen ik je voor het laatst zag, Rose." 

Pas in de 20e eeuw bloeide de villanelle echt in Engelse poëzie, met Dylan Thomas ''Ga niet die zachte nacht in"Gepubliceerd halverwege de eeuw, Elizabeth Bishop's"Een art'In de jaren zeventig, en nog veel meer mooie villanellen geschreven door de nieuwe formalisten in de jaren tachtig en negentig.

De vorm van de Villanelle

De 19 lijnen van de villanelle vormen vijf drieling en een kwatrijn, met slechts twee rijmpjes in de hele vorm.

• De gehele eerste regel wordt herhaald als regels 6, 12 en 18.
• De derde regel wordt herhaald als lijnen 9, 15 en 19.

Dit betekent dat de lijnen die het eerste drieling omkaderen als een refrein door het gedicht weven in een traditioneel lied. Samen vormen ze het einde van de afsluitende strofe.

Met deze herhalende lijnen weergegeven als A1 en A2 (omdat ze rijmen), is het hele schema:

• A1
• b
• A2 een
• b
• A1 (refrein) een
• b
• A2 (refrein) een
• b
• A1 (refrein) een
• b
• A2 (refrein) een
• b
• A1 (refrein)
• A2 (refrein)

Voorbeelden van Villanelles

Nu u de vorm kent die een villanelle volgt, laten we een voorbeeld bekijken.

“Theocritus, A Villanelle”Van Oscar Wilde werd geschreven in 1881 en is een perfecte illustratie van de villanelle-stijl van poëzie. Je kunt het nummer bijna horen terwijl je het leest.

O zanger van Persephone!
In de vage weiden verlaten
Herinner je Sicilië?
Nog steeds door de klimop flitst de bij
Waar Amaryllis in staat ligt;
O zanger van Persephone!
Simætha roept Hecate op
En hoort de wilde honden bij de poort;
Herinner je Sicilië?
Nog steeds bij de lichte en lachende zee
Arme Polypheme betreurt zijn lot:
O zanger van Persephone!
En nog steeds in jongensachtige rivaliteit
Young Daphnis daagt zijn partner uit:
Herinner je Sicilië?
Slim Lacon houdt een geit voor je,
Op u wachten de jocund-herders,
O zanger van Persephone!
Herinner je Sicilië?

Terwijl je villanelles verkent, kijk je ook naar deze gedichten.