Een inleiding tot blanco vers

Leeg vers is poëzie met een consistente meter maar geen formeel rijmschema. In tegenstelling tot het gratis vers, heeft een leeg couplet een gemeten beat. In het Engels is de beat meestal jambische pentameter, maar andere metrische patronen kunnen worden gebruikt. Van William Shakespeare tot Robert Frost, veel van de grootste schrijvers in de Engelse taal omarmden de lege versvorm. 

• Leeg vers: Poëzie met een consistente meter maar geen formeel rijmschema.
• Meter: Het patroon van gestresste en ongestresste lettergrepen in een gedicht.
• Gratis vers: Poëzie die geen rijmschema of een consistent metrisch patroon heeft.

Hoe een leeg versgedicht te identificeren

De basisbouwsteen voor een leeg versgedicht is een twee-lettergreep die een iamb wordt genoemd. Net als de ba-BUM van een hartslag wisselen de lettergrepen af ​​tussen kort ("ongestresst") en lang ("gestresst"). Het meest lege vers in het Engels is jambische pentameter: vijf iambs (tien lettergrepen) per regel. William Wordsworth (1770-1850) gebruikte jambische pentameter in zijn klassieke gedicht, "Lines Composed a Few Miles Above Tintern Abbey." Let op het ritme gecreëerd door het patroon van gestresste / ongestresste lettergrepen in deze selectie: 

Doen ik wordenhouden deze steil en lofty klippen

Wordsworth schreef het gedicht echter niet volledig in iambics. Dichters glippen soms in verschillende meters zoals spondees of dactyls om de beat te verzachten en een gevoel van verrassing toe te voegen. Deze variaties kunnen een leeg versgedicht moeilijk te herkennen maken. Om de uitdaging aan te vullen, veranderen woorduitspraken met lokale dialecten: niet alle lezers horen precies dezelfde tel. 

Begin met het hardop lezen van het gedicht om het lege vers van het vrije vers te onderscheiden. Tel de lettergrepen in elke regel en markeer de lettergrepen die een sterkere nadruk hebben. Zoek naar een algemeen patroon in de rangschikking van gestresste en ongestresste lettergrepen. Blanco vers zal enig bewijs tonen dat de dichter de lijnen heeft gemeten om een ​​min of meer consistente slag in het gedicht te bereiken.

Oorsprong van Blank Verse

Engels klonk niet altijd jambisch, en de vroegste literatuur uit Engeland gebruikte geen geordende patronen van lettergrepen met accenten. Beowulf (ca. 1000) en andere werken in het Oud-Engels vertrouwden op alliteratie in plaats van meter voor dramatisch effect.

Systematische metrische patronen kwamen in de literaire scene in de tijd van Geoffrey Chaucer (1343-1400), die in het Midden-Engels schreef. Jambische ritmes echoën door Chaucer's Canterbury Tales. Echter, in overeenstemming met de conventie van de dag, zijn veel van de verhalen samengesteld uit rijmende coupletten. Elke twee regels rijmen. 

Het idee om gedoseerd vers te schrijven zonder een formeel rijmschema ontstond pas in de Renaissance. Gian Giorgio Trissino (1478-1550), Giovanni di Bernardo Rucellai (1475-1525) en andere Italiaanse schrijvers begonnen onrhymed poëzie uit het oude Griekenland en Rome te imiteren. De Italianen noemden hun werken versi sciolti. De Fransen schreven ook een verslied, dat zij noemden vers blanc.

Edelman en dichter Henry Howard, graaf van Surrey, pionier in het Engelse lege vers in de 1550s toen hij het tweede en vierde boek van Virgil vertaalde De Aeneid uit het Latijn. Een paar jaar later produceerden Thomas Norton en Thomas Sackville De tragedie van Gorboduc(1561), een toneelstuk dat bestaat uit heel weinig rijm en sterke jambische pentameter:

zodanig oorzaakminder mis en zo unalleen maar dewrok,

mei hebben opnieuwjurk, of Bij de minst opnieuwvenge.

Meter was een belangrijk hulpmiddel voor het dramatiseren van memorabele verhalen in een tijd waarin de meeste mensen niet konden lezen. Maar er was een saaie gelijkheid van de jambische beat in De tragedie van Gorboduc en andere vroege blanco vers. Toneelschrijver Christopher Marlowe (1564-1593) heeft de vorm van energie voorzien door dialoog, veredeling en andere retorische apparaten te gebruiken. Zijn spel De tragische geschiedenis van Dr. Faustus spreektaal gecombineerd met lyrische taal, rijke assonantie, alliteratie en verwijzingen naar klassieke literatuur. Het spel werd gepubliceerd in 1604 en bevat de vaak geciteerde regels van Marlowe:

Was dit het gezicht dat duizend schepen lanceerde,

En verbrandde de topless torens van Ilium?

Lieve Helen, maak me onsterfelijk met een kus:

Haar lippen zuigt mijn ziel uit, kijk waar het vliegt!

Marlowe's hedendaagse William Shakespeare (1564-1616) ontwikkelde een reeks technieken om het tick-tock ritme van jambische pentameter te verbergen. In zijn beroemde soliloquy uit Gehucht, sommige regels bevatten elf lettergrepen in plaats van tien. Veel lijnen eindigen met een zachtere ("vrouwelijke") onbelaste lettergreep. Dubbele punten, vraagtekens en andere zinsuiteinden creëren ritmische pauzes (bekend als cesuur) halverwege lijnen. Probeer de beklemtoonde lettergrepen in deze regels uit Hamlet's soliloquy te identificeren:

Zijn, of niet zijn: dat is de vraag:

Of het nobeler is in de geest om te lijden

De slingers en pijlen van schandalig fortuin,

Of om wapens te nemen tegen een zee van problemen,

En door hen tegen te werken? Om te sterven: om te slapen ...

The Rise of Blank Verse Poetry

Tijdens de leeftijd van Shakespeare en Marlowe behoorde het Engelse blanco vers voornamelijk tot het rijk van het theater. De sonnetten van Shakespeare volgden conventionele rijmschema's. In het midden van de jaren 1600 verwierp John Milton (1608-1674) rijm echter als "maar de uitvinding van een barbaarse leeftijd" en bevorderde hij het gebruik van blanco vers voor niet-rammelende werken. Zijn epische gedicht verloren paradijs bevat10.000 lijnen in jambische pentameter. Om het ritme te behouden, verkortte Milton woorden, waardoor lettergrepen werden verwijderd. Let op de afkorting van "ronddwalen" in zijn beschrijving van Adam en Eva die het paradijs verlaten:

De wereld was allemaal voor hen, waar te kiezen

Hun rustplaats en voorzienigheid hun gids:

Ze hand in hand met wand'ring stappen en langzaam,

Door Eden ging hun eenzame weg.

Leeg vers viel uit de gratie nadat Milton stierf, maar in de late jaren 1700 onderzocht een nieuwe generatie dichters manieren om natuurlijke spraak te integreren met muzikaliteit. Blanco vers bood meer mogelijkheden dan vers met formele rijmschema's. Dichters konden strofen in elke lengte schrijven, sommige lang, sommige kort. Dichters konden de stroom van ideeën volgen en helemaal geen stanza-pauzes gebruiken. Flexibel en aanpasbaar, blanco vers werd de standaard voor poëzie geschreven in de Engelse taal.