Amerikaanse revolutie vroege campagnes

Vorige: Oorzaken van conflicten Amerikaanse revolutie 101 | Volgende: New York, Philadelphia en Saratoga

Opening Shots: Lexington & Concord

Na verscheidene jaren van stijgende spanningen en de bezetting van Boston door Britse troepen, begon de militaire gouverneur van Massachusetts, generaal Thomas Gage, inspanningen om de militaire voorraden van de kolonie veilig te stellen om hen van de Patriot-milities te houden. Deze acties ontvingen officiële sanctie op 14 april 1775, toen orders uit Londen binnenkwamen met het bevel hem de milities te ontwapenen en belangrijke koloniale leiders te arresteren. Gage geloofde dat de milities voorraden oppotten in Concord en maakte plannen voor een deel van zijn troepen om te marcheren en de stad te bezetten.

Op 16 april stuurde Gage een verkenner uit de stad naar Concord, die inlichtingen verzamelde, maar ook de kolonisten attendeerde op Britse bedoelingen. Zich bewust van de bevelen van Gage verlieten veel belangrijke koloniale figuren, zoals John Hancock en Samuel Adams, Boston om veiligheid in het land te zoeken. Twee dagen later beval Gage luitenant-kolonel Francis Smith om een ​​leger van 700 man voor te bereiden om uit de stad te sorteren.

Zich bewust van de Britse belangstelling voor Concord, werden veel voorraden snel verplaatst naar andere steden. Rond 9: 00-10: 00 die nacht liet Patriot-leider Dr. Joseph Warren Paul Revere en William Dawes weten dat de Britten die nacht zouden vertrekken naar Cambridge en de weg naar Lexington en Concord. Revere en Dawes verlieten de stad via afzonderlijke routes en maakten hun beroemde rit naar het westen om te waarschuwen dat de Britten naderden. In Lexington verzamelde kapitein John Parker de militie van de stad en liet ze zich vormen in rangen op de groene stad met orders om niet te vuren tenzij op hen werd geschoten.

Rond zonsopgang arriveerde de Britse voorhoede, geleid door majoor John Pitcairn, in het dorp. Pitcairn reed vooruit en eiste dat Parker's mannen zich verspreiden en hun armen neerleggen. Parker gaf dit gedeeltelijk toe en beval zijn mannen naar huis te gaan, maar hun musketten te behouden. Toen zijn mannen begonnen te bewegen, klonk een schot uit een onbekende bron. Dit leidde tot een uitwisseling van vuur waarbij het paard van Pitcairn twee keer werd geraakt. De Britten rukten de militie uit de green. Toen de rook was verdwenen, waren acht van de milities dood en nog eens tien gewonden. Een Britse soldaat raakte gewond bij de uitwisseling.

Vertrekkend Lexington, gingen de Britten door naar Concord. Buiten de stad vielen de Concord-milities, onzeker over wat er in Lexington was gebeurd, terug en namen een positie in op een heuvel over de North Bridge. De Britten bezetten de stad en braken in detachementen in om de koloniale munitie te zoeken. Toen ze aan hun werk begonnen, werd de Concord-militie, geleid door kolonel James Barrett, versterkt toen de milities van andere steden op het toneel verschenen. Korte tijd later braken er gevechten uit bij de North Bridge waarbij de Britten terug de stad in werden gedwongen. Smith verzamelde zijn mannen en begon aan de terugtocht naar Boston.

Terwijl de Britse colonne bewoog, werd deze aangevallen door koloniale milities die verborgen posities langs de weg innamen. Hoewel versterkt bij Lexington, bleven Smith's mannen brandend vuur nemen totdat ze de veiligheid van Charlestown bereikten. Alles bij elkaar hebben de mannen van Smith 272 slachtoffers geleden. De militie haastte zich naar Boston en plaatste de stad effectief onder vuur. Toen het nieuws over de gevechten zich verspreidde, werden ze vergezeld door milities uit naburige koloniën, die uiteindelijk een leger van meer dan 20.000 vormden.

De slag om Bunker Hill

In de nacht van 16 op 17 juni 1775 trokken koloniale troepen het schiereiland Charlestown binnen met als doel een hoog terrein te veroveren om de Britse troepen in Boston te bombarderen. Onder leiding van kolonel William Prescott, vestigden ze aanvankelijk een positie bovenop Bunker Hill, alvorens verder te gaan naar Breed's Hill. Aan de hand van plannen opgesteld door kapitein Richard Gridley begonnen Prescott's mannen een redoute te bouwen en lijnen die zich in noordoostelijke richting naar het water uitstrekten. Rond 4:00 AM, een schildwacht op HMS levendig zag de koloniën en het schip opende het vuur. Het werd later vergezeld door andere Britse schepen in de haven, maar hun vuur had weinig effect.

Gage werd gewaarschuwd voor de Amerikaanse aanwezigheid en begon mannen te organiseren om de heuvel op te nemen en gaf bevel over de aanvalsmacht aan generaal-majoor William Howe. Howe transporteerde zijn mannen over de Charles River en beval Brigadegeneraal Robert Pigot om de positie van Prescott direct aan te vallen, terwijl een tweede troepenmacht rond de koloniale linkerflank werkte om van achteren aan te vallen. Zich ervan bewust dat de Britten een aanval plannen, stuurde generaal Israel Putnam versterkingen naar de hulp van Prescott. Deze namen een positie in langs een hek dat zich uitstrekte tot het water nabij de lijnen van Prescott.

Howe's eerste aanval werd ontmoet mijn massale musketvuur van de Amerikaanse troepen. Ze vielen terug en vielen opnieuw aan met hetzelfde resultaat. Gedurende deze tijd, nam het reservaat van Howe, nabij Charlestown, sluipschuttervuur ​​uit de stad. Om dit te elimineren, opende de marine het vuur met een verhit schot en verbrandde Charlestown effectief op de grond. Howe bestelde zijn reserve en lanceerde een derde aanval met al zijn troepen. Met de Amerikanen bijna zonder munitie, slaagde deze aanval erin de werken te dragen en dwong de militie zich terug te trekken van het schiereiland Charlestown. Hoewel een overwinning, kostte de Slag bij Bunker Hill de Britse 226 doden (inclusief majoor Pitcairn) en 828 gewonden. Door de hoge kosten van de strijd merkte de Britse majoor-generaal Henry Clinton op: "Nog een paar van dergelijke overwinningen zouden binnenkort een einde maken aan de Britse heerschappij in Amerika."

Vorige: Oorzaken van conflicten Amerikaanse revolutie 101 | Volgende: New York, Philadelphia en Saratoga

Vorige: Oorzaken van conflicten Amerikaanse revolutie 101 | Volgende: New York, Philadelphia en Saratoga

De invasie van Canada

Op 10 mei 1775 kwam het tweede continentale congres bijeen in Philadelphia. Een maand later op 14 juni vormden ze het Continentale leger en kozen ze George Washington van Virginia als opperbevelhebber. Reizend naar Boston, nam Washington het bevel over het leger in juli. Een van de andere doelen van het congres was het veroveren van Canada. Het voorgaande jaar zijn inspanningen gedaan om Frans-Canadezen aan te moedigen zich bij de dertien kolonies aan te sluiten in het verzet tegen de Britse overheersing. Deze vorderingen werden afgewezen en het Congres gaf toestemming voor de vorming van het Noordelijk Departement, onder generaal-majoor Philip Schuyler, met bevelen om Canada met geweld te nemen.

De inspanningen van Schuyler werden vergemakkelijkt door de acties van kolonel Ethan Allen van Vermont, die samen met kolonel Benedict Arnold op 10 mei 1775 Fort Ticonderoga veroverde. Het fort, gelegen aan de voet van Lake Champlain, bood een ideale springplank voor het aanvallen van Canada. Schuyler organiseerde een klein leger, werd ziek en werd gedwongen het commando over te dragen aan brigadegeneraal Richard Montgomery. Toen hij het meer opliep, veroverde hij Fort St. Jean op 3 november, na een beleg van 45 dagen. Montgomery bezette Montreal tien dagen later, toen de Canadese gouverneur-generaal Sir Guy Carleton zich zonder strijd terugtrok naar Quebec City. Met Montreal beveiligd vertrok Montgomery op 28 november met 300 man naar Quebec City.

Terwijl het leger van Montgomery door de gang van Lake Champlain had aangevallen, trok een tweede Amerikaanse strijdmacht onder Arnold de Kennebec rivier in Maine op. Anticiperend op de mars van Fort Western naar Quebec City om 20 dagen te duren, ondervond Arnolds 1.100 man kolom problemen kort na vertrek. Op 25 september vertrokken zijn mannen van honger en ziekte voordat ze uiteindelijk Quebec bereikten op 6 november, met ongeveer 600 mannen. Hoewel hij de verdedigers van de stad overtrof, ontbrak Arnold aan artillerie en kon hij de vestingwerken niet binnendringen.