Act 2, Scene 3 van 'A Raisin in the Sun'

Verken deze plot-samenvatting en studiegids voor het spel van Lorraine Hansberry, Een rozijn in de zon, die een overzicht geeft van Act Two, Scene Three.

Een week later - verhuisdag

Scène Drie van de tweede act van Een rozijn in de zon vindt plaats een week na de gebeurtenissen van scène twee. Het is verhuisdag voor de jongere familie. Ruth en Beantha treffen voorbereidingen op het laatste moment voordat de verhuizers arriveren. Ruth vertelt hoe zij en haar man, Walter Lee, de vorige avond naar een film gingen - iets wat ze al heel lang niet hebben gedaan. De romantiek in het huwelijk lijkt opnieuw te zijn aangewakkerd. Tijdens en na de film hielden Ruth en Walter elkaars hand vast.

Walter komt binnen, vol geluk en verwachting. In tegenstelling tot eerdere scènes tijdens het stuk, voelt Walter zich nu empowered - alsof hij eindelijk zijn leven in de juiste richting stuurt. Hij speelt een oude plaat en danst met zijn vrouw terwijl Beneatha hen voor de gek houdt. Walter maakt grapjes met zijn zus (Beneatha aka Bennie) en beweert dat ze te geobsedeerd is door burgerrechten:

WALTER: Meisje, ik geloof echt dat je de eerste persoon in de geschiedenis van de hele mensheid bent die jezelf succesvol hersenspoelt.

De welkomstcommissie

De deurbel gaat. Terwijl Beneatha de deur opent, wordt het publiek voorgesteld aan de heer Karl Lindner. Hij is een blanke, brildragende man van middelbare leeftijd die is gestuurd vanuit Clybourne Park, de binnenkort te bereiken wijk van de jongere familie. Hij vraagt ​​om te praten met mevrouw Lena Younger (Mama), maar omdat ze niet thuis is, zegt Walter dat hij het grootste deel van het familiebedrijf in handen heeft.

Karl Lindner is de voorzitter van een "welkomstcomité" - een vereniging die niet alleen nieuwkomers verwelkomt, maar die ook met problematische situaties te maken heeft. Toneelschrijver Lorraine Hansberry beschrijft hem in de volgende fase-instructies: "Hij is een zachtaardige man; attent en enigszins moeizaam op zijn manier."

(Opmerking: in de filmversie werd Mr. Lindner gespeeld door John Fiedler, dezelfde acteur die de stem van Piglet gaf in Disney's Winnie de Poeh cartoons. Dat is hoe timide hij moet lijken.) Maar ondanks zijn zachtaardige manieren, vertegenwoordigt de heer Lindner iets heel verraderlijks; hij symboliseert een groot deel van de jaren 1950-samenleving waarvan werd aangenomen dat ze niet openlijk racistisch waren, maar toch rustig toestond dat racisme gedijen in hun gemeenschap.

Uiteindelijk onthult Mr. Lindner zijn doel. Zijn commissie wil dat hun buurt gescheiden blijft. Walter en de anderen raken erg van streek door zijn boodschap. Lindner voelt hun verstoring en legt haastig uit dat zijn commissie het nieuwe huis van de Youngers wil kopen, zodat de zwarte familie een gezonde winst zal maken in de ruil.

Walter is ontzet en beledigd door Lindner's voorstel. De voorzitter vertrekt, helaas, zeggend: "Je kunt mensen gewoon niet dwingen om hun hart te veranderen zoon." Direct nadat Lindner verlaat, komen Mama en Travis binnen. Beneatha en Walter leggen plagend uit dat het welkomstcomité van Clybourne Park 'niet nauwelijks kan wachten' om Mama's gezicht te zien. Mama krijgt uiteindelijk de grap, hoewel ze het niet grappig vindt. Ze vragen zich af waarom de blanke gemeenschap zo tegen het leven naast een zwarte familie is.

RUTH: Je zou het geld moeten horen dat die mensen hebben ingezameld om het huis van ons te kopen. Alles wat we betaalden en nog wat.

BENEATHA: Wat ze denken dat we gaan doen - ze opeten?

RUTH: Nee, schat, trouw met ze.

MAMA: (Haar hoofd schudden.) Heer, heer, heer ...

Mama's kamerplant

De focus van Act Two, Scene Three of Een rozijn in de zon verschuift naar mama en haar kamerplant. Ze bereidt de plant voor op de "grote beweging", zodat deze tijdens het proces niet gewond raakt. Als Beneatha vraagt ​​waarom Mama dat 'haveloze ogende oude ding' zou willen behouden, antwoordt Mama Younger: ' me."Dit is de manier van Mama om Beneatha's tirade over zelfexpressie te herinneren, maar het onthult ook de affiniteit die Mama voelt voor de blijvende kamerplant.

En hoewel de familie misschien grapjes maakt over de haveloze staat van de plant, gelooft de familie sterk in het vermogen van Mama om te koesteren. Dit is duidelijk te zien aan de geschenken van de "Moving Day" die ze haar schenken. In de regieaanwijzingen worden de geschenken beschreven als: "een gloednieuw sprankelend gereedschap" en "een brede tuinhoed". De toneelschrijver merkt ook in de regieaanwijzingen op dat dit de eerste geschenken zijn die Mama buiten Kerstmis heeft ontvangen.