Een gids voor de Sonnets van William Shakespeare

Shakespeare schreef 154 sonnetten, die postuum werden verzameld en gepubliceerd in 1609.

Veel critici segmenteren de sonnets in drie groepen:

1. The Fair Youth Sonnets (Sonnets 1 - 126)
   De eerste groep sonnetten is gericht tot een jonge man met wie de dichter een diepe vriendschap heeft.
2. The Dark Lady Sonnets (Sonnets 127 - 152)
   In de tweede reeks raakt de dichter verliefd op een mysterieuze vrouw. Haar relatie met de jonge man is onduidelijk.
3. The Greek Sonnets (Sonnets 153 en 154)
   De laatste twee sonnetten zijn heel anders en zijn gebaseerd op de Romeinse mythe van Cupido, met wie de dichter zijn muzen al heeft vergeleken.

Overige groeperingen

Andere geleerden kloppen de Griekse Sonnets met de Dark Lady Sonnets en roepen een ander cluster (nrs. 78 tot 86) op als de Rivaliserende Dichter Sonnets. Deze benadering behandelt de onderwerpen van de sonnetten als personages en nodigt wetenschappers uit tot voortdurende vragen over de mate waarin de sonnetten al dan niet autobiografisch zijn geweest.

controverses

Hoewel algemeen wordt aangenomen dat Shakespeare de sonnetten heeft geschreven, vragen historici bepaalde aspecten van hoe de sonnetten zijn afgedrukt. In 1609 publiceerde Thomas Thorpe Shakes-Peares Sonnets; het boek bevat echter een toewijding van "T.T." (vermoedelijk Thorpe) dat wetenschappers in verwarring brengt over de identiteit aan wie het boek was opgedragen, en of de "Mr. W.H." in de toewijding kan de muze zijn voor de Fair Youth Sonnets.

De toewijding in het boek van Thorpe, als het door de uitgever was geschreven, kan impliceren dat Shakespeare zelf geen toestemming gaf voor hun publicatie. Als deze theorie waar is, is het mogelijk dat de 154 sonnetten die we vandaag kennen niet het geheel vormen van Shakespeare's werk.