Een gids voor Goethe's The Sorrows of Young Werther

Johann Wolfgang von Goethe's The Sorrows of Young Werther (1774) is niet zozeer een verhaal van liefde en romantiek als wel een kroniek van geestelijke gezondheid; specifiek lijkt het erop dat Goethe het idee van depressie aanpakt en zelfs (hoewel de term toen niet zou bestaan) bi-polaire depressie.

Werther brengt zijn dagen door met het voelen van alles in uitersten. Als hij ergens blij mee is, zelfs iets dat minuscuul lijkt, is hij er dolblij mee. Zijn "beker stroomt over" en hij straalt een zonachtige hoeveelheid warmte en welzijn uit naar iedereen om hem heen. Wanneer hij door iets (of iemand) wordt bedroefd, is hij ontroostbaar. Elke teleurstelling duwt hem steeds dichter bij de rand, waarvan Werther zelf zich bewust en bijna gastvrij lijkt te zijn.

De kern van Werther's Joys and Sorrows is natuurlijk een vrouw - een liefde die niet kan worden verzoend. Uiteindelijk wordt elke ontmoeting met Werther's liefde-interesse, Lotte, schadelijker voor Werther's fragiele gemoedstoestand en met een laatste bezoek, dat Lotte uitdrukkelijk had verboden, bereikt Werther zijn limiet.    

Hoewel de epistolaire structuur van de roman door sommigen is bekritiseerd, is er reden om het te waarderen. Op elk van de brieven van Werther moet een antwoord worden geraden of verbeeld, omdat geen van de brieven die Werther heeft ontvangen, is opgenomen. Het kan frustrerend zijn dat de lezer alleen toegang heeft tot Werther's kant van het gesprek, maar we moeten niet vergeten hoe nauw dit verhaal verbonden is met de mentale en emotionele toestand van Werther; wat echt de enige belangrijke factor in dit boek is, zijn de gedachten, gevoelens en reacties van de hoofdpersoon. 

Zelfs Lotte, de reden waarom Werther zichzelf uiteindelijk 'offert', is slechts een excuus voor het offer en niet de werkelijke, grondoorzaak van Werther's verdriet. Dit betekent ook dat het gebrek aan karakterisering, hoewel potentieel vervelend, logisch is op dezelfde manier als de eenzijdige dialogen zinvol zijn: Werther stijgt en valt binnen zijn eigen wereld. Het verhaal gaat over Werther's gemoedstoestand, dus de ontwikkeling van een ander personage zou dat doel grotendeels teniet doen.  

Bovendien moet men zich realiseren dat Werther een nogal arrogante, egocentrische persoon is; hij is niet erg bezorgd om iemand anders (zelfs Lotte, als het erop aankomt). Werther is volledig verdiept in zijn eigen genoegens, zijn eigen geluk en zijn eigen wanhoop; dus, zelfs voor een moment focussen op de persoonlijkheid of prestaties van iemand anders, zou het belang verminderen dat Goethe op Werther's zelfbetrokkenheid had gelegd.

De roman sluit af met de introductie van een nogal alwetende 'Verteller', die niet te verwarren is met de verteller van Goethe (dit kan ook een beetje lastig zijn in de hele roman, wanneer 'opmerkingen over de verteller' zijn voetnoot). De Verteller lijkt dingen van buitenaf te bekijken, om het leven en de brieven van Werther te evalueren als een omstander, een onderzoeker; hij heeft echter wel enige connectie met de personages, enig inzicht in hun emoties en acties. Maakt dit hem onbetrouwbaar? Misschien.

De handeling om een ​​deel van het boek te introduceren als eigendom van de Verteller, en die Verteller plotseling in de verhaallijn op te nemen, gaat voor sommige lezers verder dan betrouwbaarheidsproblemen; het kan ook schokkend en afleidend zijn. Hoewel de Verteller daar is om enkele acties en emoties van Werther uit te leggen, om de lezer door de laatste dagen van Werther te leiden, is waarschijnlijk noodzakelijk, het is een harde breuk met de rest van de roman.

De vele pagina's gewijd aan het gedicht van Ossian (Werther die de vertaling aan Lotte leest) zijn toegeeflijk en onnodig, maar dat versterkt natuurlijk de karakterisering van Werther. Dit soort apparaten maken het voor veel lezers moeilijk om verbinding te maken met het verhaal. Dat gezegd hebbende, The Sorrows of Young Werther is een roman die het lezen waard is. 

Het onderwerp, vooral afkomstig van een auteur in de late jaren 1700, wordt eerlijk en medelevend behandeld en de levering, hoewel enigszins conventioneel, heeft zijn unieke eigenschappen. Goethe lijkt oprecht bezig met mentale stoornissen en depressies; hij neemt de ziekte serieus in plaats van zijn karakter uit te spelen als bijvoorbeeld "passies hebben". Goethe begrijpt dat Werther's 'verloren liefde' Lotte niet de ware reden is voor zijn definitieve afdaling en voor de goede lezer komt dit punt levendig en diep over.