Een beginnersgids voor de Renaissance

De Renaissance was een culturele en wetenschappelijke beweging die de herontdekking en toepassing van teksten en gedachten uit de klassieke oudheid benadrukte, die plaatsvond in Europa c. 1400 - c. 1600. De Renaissance kan ook verwijzen naar de periode van de Europese geschiedenis die ongeveer dezelfde data beslaat. Het wordt steeds belangrijker om te benadrukken dat de Renaissance een lange geschiedenis van ontwikkelingen heeft gehad, waaronder de renaissance uit de twaalfde eeuw en meer.

Wat was de Renaissance?

Er blijft een discussie bestaan ​​over wat de Renaissance precies vormde. In wezen was het een culturele en intellectuele beweging, nauw verbonden met de samenleving en de politiek, van de late 14e tot vroege 17e eeuw, hoewel het meestal beperkt is tot alleen de 15e en 16e eeuw. Het wordt geacht afkomstig te zijn uit Italië. Traditioneel beweren mensen dat het gedeeltelijk werd gestimuleerd door Petrarch, die een passie had voor het herontdekken van verloren manuscripten en een fel geloof in de beschavende kracht van het oude denken en gedeeltelijk door omstandigheden in Florence.

In de kern was de Renaissance een beweging gewijd aan de herontdekking en het gebruik van klassiek leren, dat wil zeggen kennis en attitudes uit de oude Griekse en Romeinse tijdperken. Renaissance betekent letterlijk 'wedergeboorte' en Renaissance-denkers geloofden dat de periode tussen henzelf en de val van Rome, die zij de Middeleeuwen noemden, een achteruitgang van culturele prestaties had gezien in vergelijking met de vroegere tijdperken. Deelnemers waren van plan, door de studie van klassieke teksten, tekstkritiek en klassieke technieken, zowel de hoogtepunten van die oude dagen opnieuw te introduceren als de situatie van hun tijdgenoten te verbeteren. Sommige van deze klassieke teksten overleefden alleen onder islamitische geleerden en werden in die tijd teruggebracht naar Europa.

De Renaissance-periode

"Renaissance" kan ook verwijzen naar de periode, c. 1400 - c. 1600. "Hoge Renaissance" verwijst in het algemeen naar c. 1480 - c. 1520. Het tijdperk was dynamisch, met Europese ontdekkingsreizigers die "nieuwe continenten" vonden, de transformatie van handelsmethoden en -patronen, de daling van het feodalisme (voor zover het ooit bestond), wetenschappelijke ontwikkelingen zoals het Copernicaanse systeem van de kosmos en de opkomst van buskruit. Veel van deze veranderingen werden gedeeltelijk veroorzaakt door de Renaissance, zoals klassieke wiskunde die nieuwe financiële handelsmechanismen stimuleert, of nieuwe technieken uit het oosten die oceaannavigatie stimuleren. De drukpers werd ook ontwikkeld, waardoor Renaissance-teksten op grote schaal konden worden verspreid (in feite was deze druk eerder een stimulerende factor dan een resultaat).

Waarom was deze renaissance anders?

De klassieke cultuur was nooit helemaal uit Europa verdwenen en kende sporadische wedergeboorten. Er was de Karolingische Renaissance in de achtste tot de negende eeuw en een belangrijke in de "Twaalfde Eeuwse Renaissance", waarin de Griekse wetenschap en filosofie terugkwamen in het Europese bewustzijn en de ontwikkeling van een nieuwe manier van denken die gemengde wetenschap en logica scholastiek noemde. Wat in de vijftiende en zestiende eeuw anders was, was dat deze specifieke wedergeboorte zowel de elementen van wetenschappelijk onderzoek als culturele inspanningen samenbracht met sociale en politieke motivaties om een ​​veel bredere beweging te creëren, zij het met een lange geschiedenis.

De maatschappij en politiek achter de Renaissance

Gedurende de veertiende eeuw, en misschien daarvoor, braken de oude sociale en politieke structuren van de middeleeuwse periode af, waardoor nieuwe concepten konden ontstaan. Een nieuwe elite ontstond, met nieuwe denkmodellen en ideeën om zichzelf te rechtvaardigen; wat ze in de klassieke oudheid vonden, was iets om zowel als hulpmiddel als hulpmiddel voor hun verheerlijking te gebruiken. Uitgaande elites pasten hen bij om gelijke tred te houden, net als de katholieke kerk. Italië, waaruit de Renaissance voortkwam, was een reeks stadstaten, die elk met de anderen streden om burgerlijke trots, handel en rijkdom. Ze waren grotendeels autonoom, met een groot deel van handelaars en ambachtslieden dankzij de mediterrane handelsroutes.

Aan de top van de Italiaanse samenleving waren de heersers van de belangrijkste rechtbanken in Italië allemaal 'nieuwe mannen', onlangs bevestigd in hun machtsposities en met nieuw verworven rijkdom, en ze wilden beide graag demonstreren. Er was ook rijkdom en de wens om het onder hen te tonen. De Zwarte Dood had miljoenen in Europa gedood en de overlevenden een verhoudingsgewijs grotere rijkdom nagelaten, hetzij door minder mensen meer te erven of gewoon door de hogere lonen die ze konden eisen. De Italiaanse samenleving en de resultaten van de Zwarte Dood zorgden voor een veel grotere sociale mobiliteit, een constante stroom mensen die hun rijkdom graag wilden demonstreren. Het tonen van rijkdom en het gebruiken van cultuur om je sociale en politieke te versterken was een belangrijk aspect van het leven in die periode, en toen artistieke en wetenschappelijke bewegingen aan het begin van de vijftiende eeuw teruggingen naar de klassieke wereld, waren er tal van beschermers klaar om hen te ondersteunen in deze pogingen om politieke punten te maken.

Het belang van vroomheid, zoals aangetoond door het in opdracht geven van werken van eerbetoon, was ook sterk, en het christendom bleek een zware invloed te hebben op denkers die het christelijke denken proberen af ​​te stemmen op dat van 'heidense' klassieke schrijvers.

De verspreiding van de Renaissance

Vanaf zijn oorsprong in Italië verspreidde de Renaissance zich over heel Europa, waarbij de ideeën veranderden en evolueerden om aan de plaatselijke omstandigheden te voldoen, soms aansluitend bij bestaande culturele bloei, hoewel ze nog steeds dezelfde kern behouden. Handel, huwelijk, diplomaten, wetenschappers, het gebruik van kunstenaars om banden te smeden, zelfs militaire invasies, hielpen allemaal de circulatie. Historici hebben nu de neiging de Renaissance op te splitsen in kleinere, geografische groepen zoals de Italiaanse Renaissance, de Engelse Renaissance, de Noordelijke Renaissance (een samenstelling van verschillende landen) enz. Er zijn ook werken die over de Renaissance praten als een fenomeen met wereldwijde bereiken, beïnvloeden - en beïnvloed worden door - het oosten, Amerika en Afrika.

Het einde van de Renaissance

Sommige historici beweren dat de Renaissance eindigde in de jaren 1520, sommige in de jaren 1620. De Renaissance stopte niet alleen, maar haar kernideeën veranderden geleidelijk in andere vormen en er ontstonden nieuwe paradigma's, vooral tijdens de wetenschappelijke revolutie van de zeventiende eeuw. Het zou moeilijk zijn om te beweren dat we nog steeds in de Renaissance zijn (zoals je kunt doen met de Verlichting), omdat cultuur en leren in een andere richting gaan, maar je moet de lijnen van hier naar toen trekken (en natuurlijk, terug naar daarvoor). Je zou kunnen beweren dat er nieuwe en verschillende soorten Renaissance volgden (als je een essay wilt schrijven).

De interpretatie van de Renaissance

De term 'renaissance' dateert eigenlijk uit de negentiende eeuw en is sindsdien zwaar besproken, waarbij sommige historici zich afvragen of het zelfs een nuttig woord meer is. Vroege historici beschreven een duidelijke intellectuele breuk met het middeleeuwse tijdperk, maar in de afgelopen decennia is de wetenschap de groeiende continuïteit van de eeuwen daarvoor gaan erkennen, wat suggereert dat de veranderingen die Europa heeft ervaren meer een evolutie dan een revolutie waren. Het tijdperk was ook verre van een gouden eeuw voor iedereen; in het begin was het heel erg een minderheidsbeweging van humanisten, elites en kunstenaars, hoewel het breder verspreid werd met afdrukken. Vooral vrouwen zagen hun opvoedingsmogelijkheden tijdens de Renaissance aanzienlijk afnemen. Het is niet langer mogelijk om te spreken van een plotselinge, allemaal veranderende gouden eeuw (of niet langer mogelijk en als nauwkeurig te worden beschouwd), maar eerder een fase die niet helemaal een stap vooruit was, of dat gevaarlijke historische probleem, vooruitgang.

Renaissance kunst

Er waren Renaissance-bewegingen in architectuur, literatuur, poëzie, drama, muziek, metalen, textiel en meubels, maar de Renaissance is misschien het best bekend om zijn kunst. Creatief streven werd gezien als een vorm van kennis en prestaties, niet alleen als een manier van decoratie. Kunst moest nu gebaseerd zijn op observatie van de echte wereld, door wiskunde en optica toe te passen om meer geavanceerde effecten zoals perspectief te bereiken. Schilderijen, beeldhouwkunst en andere kunstvormen bloeiden toen nieuwe talenten de creatie van meesterwerken begonnen en genieten van kunst werd gezien als het kenmerk van een beschaafd individu.

Renaissance Humanisme

Misschien was de vroegste uitdrukking van de Renaissance in het humanisme, een intellectuele benadering die zich ontwikkelde onder degenen die een nieuwe vorm van leerplan leerden: de studia humanitatis, die het voorheen dominante scholastische denken uitdaagde. Humanisten hielden zich bezig met de kenmerken van de menselijke natuur en pogingen van de mens om de natuur te beheersen in plaats van religieuze vroomheid te ontwikkelen.

Humanistische denkers daagden impliciet en expliciet de oude christelijke denkwijze uit, waardoor het nieuwe intellectuele model achter de Renaissance werd toegestaan ​​en bevorderd. Gedurende de periode ontwikkelden zich echter spanningen tussen het humanisme en de katholieke kerk, en humanistisch leren veroorzaakte gedeeltelijk de hervorming. Humanisme was ook diep pragmatisch en gaf de betrokkenen de educatieve basis voor werk in de snelgroeiende Europese bureaucratieën. Het is belangrijk op te merken dat de term 'humanist' een later label was, net als 'renaissance'.

Politiek en vrijheid

Vroeger werd de Renaissance beschouwd als een nieuwe wens voor vrijheid en republikeinisme voort te stuwen - herontdekt in werken over de Romeinse Republiek - hoewel veel van de Italiaanse stadstaten werden overgenomen door individuele heersers. Dit standpunt is door historici onder de loep genomen en gedeeltelijk verworpen, maar het heeft wel enkele Renaissance-denkers ertoe gebracht om zich in latere jaren voor grotere religieuze en politieke vrijheden in te zetten. Breder geaccepteerd is de terugkeer naar het denken over de staat als een lichaam met behoeften en vereisten, waarbij de politiek wordt weggenomen van de toepassing van christelijke moraal en in een meer pragmatische, sommigen zeggen omslachtige, wereld, getypeerd door het werk van Machiavelli. Er was geen wonderlijke puurheid in de Renaissance-politiek, precies hetzelfde draaien als altijd.

Boeken en leren

Een deel van de veranderingen veroorzaakt door de Renaissance, of misschien een van de oorzaken, was de verandering in houding ten opzichte van pre-christelijke boeken. Petrarch, die een zelfverklaarde 'lust' had om vergeten boeken te zoeken tussen de kloosters en bibliotheken van Europa, droeg bij aan een nieuwe kijk: een van (seculiere) passie en honger naar kennis. Deze houding verspreidde zich, waardoor de zoektocht naar verloren werken werd vergroot en het aantal volumes in omloop werd vergroot, wat op zijn beurt weer invloed had op meer mensen met klassieke ideeën. Een ander belangrijk resultaat was een hernieuwde handel in manuscripten en de oprichting van openbare bibliotheken om een ​​bredere studie mogelijk te maken. Print maakte vervolgens een explosie in het lezen en verspreiden van teksten mogelijk, door ze sneller en nauwkeuriger te produceren, en leidde tot de geletterde populaties die de basis vormden van de moderne wereld.