5 Gemeenschappelijke inheemse Amerikaanse stereotypen in film en televisie

De remake van 2013 van 'The Lone Ranger', met Native American-sidekick Tonto (Johnny Depp), hernieuwde zorgen over de vraag of de media stereotiepe beelden van indianen promoten. In film en televisie worden Amerikaanse indianen al lang afgeschilderd als mensen van weinig woorden met magische krachten.

Vaak zijn de Indianen in Hollywood gekleed als "krijgers", wat de gedachte bestendigt dat de inwoners wilden zijn. Aan de andere kant worden Indiaanse vrouwen afgebeeld als mooie meisjes die seksueel beschikbaar zijn voor blanke mannen. Collectief blijven de stereotiepe beelden van Amerikaanse indianen in Hollywood de publieke perceptie van deze raciale groep beïnvloeden.

Mooie meiden

Terwijl de media vaak Indiaanse mannen afbeelden als krijgers en medicijnmannen, worden hun vrouwelijke tegenhangers meestal afgeschilderd als mooie Indiase meisjes. Er is het meisje op de cover van Land O 'Lakes-boterproducten, Hollywood's verschillende voorstellingen van "Pocahontas" en Gwen Stefani's controversiële weergave van een Indiase prinses voor No Doubt's videoclip van 2012 voor "Looking Hot".

De inheemse Amerikaanse auteur Sherman Alexie tweette dat met de video No Doubt "500 jaar kolonialisme veranderde in een gek danslied en modeshow."

Vertegenwoordigingen van Indiaanse vrouwen als "eenvoudige squaws" hebben echte gevolgen. Indiaanse vrouwen lijden aan hoge percentages seksuele aanvallen, vaak gepleegd door niet-inheemse mannen.

Volgens het boek Feminisms and Womanisms: A Women's Studies Reader, Amerikaanse Indiase meisjes worden ook vaak onderworpen aan denigrerende seksuele opmerkingen.

"Of het nu prinses of squaw is, inheemse vrouwelijkheid is geseksualiseerd", schrijft Kim Anderson in het boek. “Dit begrip vindt zijn weg in ons leven en onze gemeenschappen. Soms betekent het dat we constant moeten afweren van de vooruitgang van mensen die zin hebben in de 'Ander'. Het kan een voortdurende strijd zijn om weerstand te bieden aan grove, geseksualiseerde interpretaties van iemands wezen ... '

Stoïcijnse Indianen

Unsmiling Indianen die weinig woorden spreken zijn te vinden in de klassieke cinema en in de cinema van de 21ste eeuw. Deze weergave van indianen schildert hen als eendimensionale mensen die niet alle emoties hebben die andere groepen vertonen.

Adrienne Keene van de Native Appropriations-blog zegt dat portretten van inheemse volkeren als stoïcijns grotendeels kunnen worden herleid tot de foto's van Edward Curtis, die Amerikaanse indianen fotografeerde in de late 19e en vroege 20e eeuw.

"Het gemeenschappelijke thema in de portretten van Edward Curtis is stoïcisme", legt Keene uit. “Geen van zijn onderwerpen glimlacht. Ooit ... Voor iedereen die tijd met Indianen heeft doorgebracht, weet je dat het 'stoïcijnse Indiase' stereotype niet verder van de waarheid kan zijn. Inboorlingen maken grapjes, plagen en lachen meer dan wie ik ook ken - ik verlaat vaak inheemse gebeurtenissen met mijn kanten die zo veel pijn doen. '

Magical Medicine Men

Net als de 'Magical Negro' worden Indiaanse mannen vaak afgebeeld als wijze mannen met magische krachten in film- en televisieshows. Meestal medicijnmannen van een soort, deze karakters hebben weinig andere functie dan om witte karakters in de goede richting te leiden.

Oliver Stone's film 'The Doors' uit 1991 is hiervan een goed voorbeeld. In deze film over de beroemde rockgroep verschijnt een medicijnman op belangrijke momenten in het leven van Jim Morrison om het bewustzijn van de zanger vorm te geven.

De echte Jim Morrison heeft misschien echt het gevoel gehad dat hij contact had met een medicijnman, maar zijn denken werd waarschijnlijk beïnvloed door Hollywood-afbeeldingen van Amerikaanse Indianen. In alle culturen zijn er traditioneel mensen geweest met een indrukwekkende kennis van de genezende eigenschappen van planten en kruiden. Toch worden indianen keer op keer in film en televisie afgeschilderd als medicijnmannen die geen ander doel hebben dan ongelukkige blanken te redden van schade.

Bloeddorstige krijgers

In films zoals 'The Last of The Mohicans', gebaseerd op het gelijknamige boek van James Fenimore Cooper, is er geen tekort aan Indiase krijgers. Hollywood heeft traditioneel indianen afgeschilderd als tomahawk-wilden met dorst naar het bloed van de blanke man. Deze bruten houden zich bezig met barbaarse praktijken zoals scalperen en seksueel blanke vrouwen schenden. De Anti-Defamation League heeft echter geprobeerd dit stereotype recht te zetten.

"Hoewel oorlog en conflict wel bestond onder de indianen, waren de meeste stammen vreedzaam en vielen ze alleen aan uit zelfverdediging," meldt de ADL. "Net als Europese landen, hadden Indiaanse stammen een complexe geschiedenis en relaties met elkaar, waarbij soms sprake was van gevechten, maar ook allianties, handel, huwelijk en het volledige spectrum van menselijke ondernemingen."

Zoals het personage, Thomas-Builds-the Fire, in de film 'Smoke Signals' opmerkt, hebben veel First Nations-volkeren geen geschiedenis als krijgers. Thomas wijst erop dat hij uit een vissersstam kwam. Het stereotype van de krijger is een "oppervlakkig", beweert ADL, omdat het "het gezins- en gemeenschapsleven, de spiritualiteit en de inherente aspecten van elke menselijke samenleving verhult."

In the Wild en on the Rez

In Hollywood-films worden indianen meestal in de wildernis en op reservaten gevonden. In werkelijkheid leven een aanzienlijk aantal First Nations-volkeren van het reservaat en in grote Amerikaanse steden. Volgens de Washington University in St. Louis woont 60 procent van de Indiaanse bevolking in steden. Het U.S. Census Bureau meldt dat New York, Los Angeles en Phoenix de grootste bevolking van indianen hebben. In Hollywood is het echter zeldzaam om een ​​inheems personage in een grootstedelijk gebied te zien wonen.