Acculturatie begrijpen en waarom het gebeurt

Acculturatie is een proces waardoor een persoon of groep uit de ene cultuur de praktijken en waarden van een andere cultuur gaat overnemen, met behoud van zijn eigen cultuur. Dit proces wordt meestal besproken met betrekking tot een minderheidscultuur die elementen van de meerderheidscultuur aanneemt, zoals typisch het geval is bij immigrantengroepen die cultureel of etnisch verschillen van de meerderheid in de plaats waarnaar ze zijn geëmigreerd.

Acculturatie is echter een tweerichtingsproces, dus degenen binnen de meerderheidscultuur nemen vaak elementen van minderheidsculturen aan waarmee ze in contact komen. Het proces speelt zich af tussen groepen waar geen van beide noodzakelijkerwijs een meerderheid of een minderheid is. Het kan zowel op groeps- als op individueel niveau gebeuren en kan optreden als gevolg van persoonlijk contact of contact via kunst, literatuur of media.

Acculturatie is niet hetzelfde als het assimilatieproces, hoewel sommige mensen de woorden door elkaar gebruiken. Assimilatie kan een uiteindelijke uitkomst zijn van het acculturatieproces, maar het proces kan ook andere uitkomsten hebben, waaronder afwijzing, integratie, marginalisatie en transmutatie.

Acculturatie gedefinieerd

Acculturatie is een proces van cultureel contact en uitwisseling waardoor een persoon of groep bepaalde waarden en praktijken van een cultuur gaat aannemen die oorspronkelijk niet in meer of mindere mate van zichzelf zijn. Het resultaat is dat de oorspronkelijke cultuur van de persoon of groep blijft bestaan, maar door dit proces wordt gewijzigd.

Wanneer het proces het meest extreem is, vindt assimilatie plaats waarbij de oorspronkelijke cultuur volledig wordt verlaten en de nieuwe cultuur in plaats daarvan wordt overgenomen. Er kunnen echter ook andere resultaten optreden die binnen een spectrum vallen, van kleine verandering tot totale verandering, en deze omvatten scheiding, integratie, marginalisatie en transmutatie.

Het eerste bekende gebruik van de term 'acculturatie' binnen de sociale wetenschappen was door John Wesley Powell in een rapport voor het Amerikaanse Bureau voor Ethnologie in 1880. Powell definieerde de term later als de psychologische veranderingen die plaatsvinden in een persoon vanwege culturele uitwisseling die treedt op als gevolg van langdurig contact tussen verschillende culturen. Powell merkte op dat, hoewel ze culturele elementen uitwisselen, elk zijn eigen unieke cultuur behoudt.

Later, in het begin van de 20e eeuw, werd acculturatie een aandachtspunt van Amerikaanse sociologen die etnografie gebruikten om het leven van immigranten te bestuderen en de mate waarin ze in de Amerikaanse samenleving zijn geïntegreerd. W.I Thomas en Florian Znaniecki onderzochten dit proces met Poolse immigranten in Chicago in hun studie 'The Polish Peasant in Europe and America' uit 1918. Anderen, waaronder Robert E. Park en Ernest W. Burgess, concentreerden hun onderzoek en theorieën op de uitkomst van dit proces dat bekend staat als assimilatie.

Hoewel deze vroege sociologen zich concentreerden op het acculturatieproces dat door immigranten en ook door zwarte Amerikanen in de overwegend blanke samenleving wordt ervaren, zijn sociologen tegenwoordig meer afgestemd op het tweerichtingskarakter van culturele uitwisseling en adoptie dat plaatsvindt door het proces van acculturatie.

Acculturatie op groeps- en individuele niveaus

Op groepsniveau houdt acculturatie de wijdverbreide acceptatie in van de waarden, praktijken, vormen van kunst en technologieën van een andere cultuur. Deze kunnen variëren van het aannemen van ideeën, overtuigingen en ideologie tot het op grote schaal opnemen van voedsel en stijlen van keukens uit andere culturen. Bijvoorbeeld de omarming van Mexicaanse, Chinese en Indiase keukens in de VS. Dit omvat de gelijktijdige adoptie van reguliere Amerikaanse gerechten en maaltijden door immigrantenpopulaties. Acculturatie op groepsniveau kan ook de culturele uitwisseling van kleding en mode en van taal met zich meebrengen. Dit gebeurt wanneer immigrantengroepen de taal van hun nieuwe thuis leren en aannemen, of wanneer bepaalde uitdrukkingen en woorden uit een vreemde taal hun weg vinden naar gemeenschappelijk gebruik. Soms nemen leiders binnen een cultuur een bewuste keuze om de technologieën of werkwijzen van een ander te gebruiken om redenen die verband houden met efficiëntie en vooruitgang.

Op individueel niveau kan acculturatie allemaal dezelfde dingen omvatten die op groepsniveau voorkomen, maar de motieven en omstandigheden kunnen verschillen. Mensen die bijvoorbeeld naar vreemde landen reizen waar de cultuur verschilt van de hunne, en die daar langere tijd doorbrengen, zullen waarschijnlijk deelnemen aan het acculturatieproces, al dan niet opzettelijk, om nieuwe dingen te leren en te ervaren, geniet van hun verblijf en verminder de sociale wrijving die kan ontstaan ​​door culturele verschillen.

Evenzo zijn immigranten van de eerste generatie vaak bewust bezig met het proces van acculturatie wanneer zij zich vestigen in hun nieuwe gemeenschap om sociaal en economisch succesvol te zijn. In feite zijn immigranten vaak wettelijk verplicht om op veel plaatsen te accultureren, met eisen om de taal en de wetten van de samenleving te leren, en in sommige gevallen met nieuwe wetten die kleding en bedekking van het lichaam regelen. Mensen die zich verplaatsen tussen sociale klassen en de afzonderlijke en verschillende ruimtes die ze bewonen, ervaren vaak ook acculturatie op zowel vrijwillige als verplichte basis. Dit is het geval voor veel studenten van de eerste generatie die zich plotseling bevinden onder leeftijdsgenoten die al gesocialiseerd zijn om de normen en cultuur van het hoger onderwijs te begrijpen, of voor studenten uit arme en arbeidersgezinnen die zich omringd voelen door rijke leeftijdsgenoten bij goed gefinancierde particuliere hogescholen en universiteiten.

Hoe acculturatie verschilt van assimilatie

Hoewel ze vaak door elkaar worden gebruikt, zijn acculturatie en assimilatie twee verschillende dingen. Assimilatie kan een uiteindelijke uitkomst van acculturatie zijn, maar dat hoeft niet zo te zijn. Ook is assimilatie vaak een grotendeels eenrichtingsproces, in plaats van het tweerichtingsproces van culturele uitwisseling dat acculturatie is.

Assimilatie is het proces waarbij een persoon of groep een nieuwe cultuur aanneemt die hun oorspronkelijke cultuur vrijwel vervangt, waarbij hoogstens alleen sporenelementen achterblijven. Het woord betekent vergelijkbaar maken en aan het einde van het proces zal de persoon of groep cultureel niet te onderscheiden zijn van degenen die cultureel inheems zijn in de samenleving waarin het is geassimileerd.

Assimilatie, als een proces en een uitkomst, is gebruikelijk onder immigrantenpopulaties die proberen op te gaan in de bestaande structuur van de samenleving. Het proces kan snel of geleidelijk verlopen, door de jaren heen, afhankelijk van de context en omstandigheden. Denk bijvoorbeeld aan een Vietnamese Vietnamese Amerikaan van de derde generatie die opgroeide in Chicago, cultureel verschilt van een Vietnamese persoon die op het platteland van Vietnam woont.

Vijf verschillende strategieën en resultaten van acculturatie

Acculturatie kan verschillende vormen aannemen en verschillende resultaten hebben, afhankelijk van de strategie die wordt gevolgd door de mensen of groepen die betrokken zijn bij de uitwisseling van cultuur. De gebruikte strategie wordt bepaald door de vraag of de persoon of groep het belangrijk vindt om zijn oorspronkelijke cultuur te behouden, en hoe belangrijk het voor hen is om relaties aan te gaan en te onderhouden met de grotere gemeenschap en samenleving waarvan de cultuur verschilt van die van hen. De vier verschillende combinaties van antwoorden op deze vragen leiden tot vijf verschillende strategieën en uitkomsten van acculturatie.

1. Assimilatie. Deze strategie wordt gebruikt wanneer er weinig tot geen belang wordt gehecht aan het behoud van de oorspronkelijke cultuur, en groot belang wordt gehecht aan het inpassen en ontwikkelen van relaties met de nieuwe cultuur. Het resultaat is dat de persoon of groep uiteindelijk cultureel niet te onderscheiden is van de cultuur waarin ze zich hebben geassimileerd. Dit soort acculturatie komt waarschijnlijk voor in samenlevingen die worden beschouwd als "smeltkroezen" waarin nieuwe leden worden opgenomen.
2. Scheiding. Deze strategie wordt gebruikt wanneer er weinig tot geen belang wordt gehecht aan het omarmen van de nieuwe cultuur en er veel belang wordt gehecht aan het behoud van de oorspronkelijke cultuur. Het resultaat is dat de oorspronkelijke cultuur behouden blijft terwijl de nieuwe cultuur wordt afgewezen. Dit type acculturatie komt waarschijnlijk voor in cultureel of raciaal gescheiden samenlevingen.
3. Integratie. Deze strategie wordt gebruikt wanneer zowel het behoud van de oorspronkelijke cultuur als aanpassing aan de nieuwe cultuur belangrijk worden geacht. Dit is een gemeenschappelijke acculturatiestrategie en kan worden waargenomen bij veel immigrantengemeenschappen en mensen met een hoog percentage etnische of raciale minderheden. Degenen die deze strategie gebruiken, kunnen worden beschouwd als bicultureel en het is bekend dat ze code-switch gebruiken bij het verplaatsen tussen verschillende culturele groepen. Dit is de norm in wat als multiculturele samenlevingen wordt beschouwd.
4. Marginalisering. Deze strategie wordt gebruikt door degenen die geen belang hechten aan het behoud van hun oorspronkelijke cultuur of het aannemen van de nieuwe. Het resultaat is dat de persoon of groep wordt gemarginaliseerd - opzij geschoven, over het hoofd gezien en vergeten door de rest van de samenleving. Dit kan voorkomen in samenlevingen waar culturele uitsluiting wordt toegepast, waardoor het voor een cultureel andere persoon moeilijk of onaantrekkelijk wordt om te integreren.
5. Transmutatie. Deze strategie wordt gebruikt door degenen die belang hechten aan zowel het behoud van hun oorspronkelijke cultuur als aan het aannemen van de nieuwe cultuur - maar in plaats van twee verschillende culturen in hun dagelijks leven te integreren, creëren degenen die dit doen een derde cultuur (een mix van de oude en de oude nieuw).