Titrant-definitie in chemie

In de analytische chemie, de titrant is een oplossing met een bekende concentratie die wordt toegevoegd (getitreerd) aan een andere oplossing om de concentratie van een tweede chemische soort te bepalen. De titrant kan ook de worden genoemd titrator, de reagens, of de standaard oplossing.

De analyt, of titrand, is de soort van belang tijdens een titratie. Wanneer een bekende concentratie en volume titrant met de analyt wordt omgezet, is het mogelijk om de analytconcentratie te bepalen.

Hoe het werkt

De molverhouding tussen de reactanten en producten in een chemische vergelijking is de sleutel tot het gebruik van titratie om een ​​onbekende concentratie van een oplossing te bepalen. Typisch wordt een kolf of beker die een precies bekend volume analyt bevat, samen met een indicator, onder een gekalibreerde buret of pipet geplaatst. De buret of pipet bevat de titrant, die druppelsgewijs wordt toegevoegd totdat de indicator een kleurverandering aangeeft die het eindpunt van de titratie aangeeft. Kleurwisselindicatoren zijn lastig, omdat de kleur tijdelijk kan veranderen voordat deze permanent verandert. Dit introduceert een zekere mate van fouten in de berekening. Wanneer het eindpunt is bereikt, wordt het volume reactant bepaald met behulp van de vergelijking:

C_een = C_tV_tM / V_een

Waar C_een is de analytconcentratie (meestal gegeven als molariteit), C_t is titrantconcentratie (in dezelfde eenheden), V_t is het volume titrant dat nodig is om het eindpunt te bereiken (meestal in liters), M is de molverhouding tussen de analyt en de reactant uit de evenwichtige vergelijking en V_een is het analytvolume (meestal in liters).