Titratie Basics

Titratie is een procedure die in de chemie wordt gebruikt om de molariteit van een zuur of een base te bepalen. Een chemische reactie wordt opgezet tussen een bekend volume van een oplossing met onbekende concentratie en een bekend volume van een oplossing met een bekende concentratie. De relatieve zuurgraad (basiciteit) van een waterige oplossing kan worden bepaald met behulp van de relatieve zuur (base) equivalenten. Een zuurequivalent is gelijk aan één mol H⁺ of H₃O⁺ ionen. Evenzo is een basisequivalent gelijk aan één mol OH^- ionen. Houd er rekening mee dat sommige zuren en basen polyprotisch zijn, wat betekent dat elke mol van het zuur of de base in staat is om meer dan één zuur of base-equivalent vrij te geven.

Wanneer de oplossing met bekende concentratie en de oplossing met onbekende concentratie worden gereageerd tot het punt waar het aantal zure equivalenten gelijk is aan het aantal basisequivalenten (of vice versa), de gelijkwaardigheidspunt is bereikt. Het equivalentiepunt van een sterk zuur of een sterke base zal optreden bij pH 7. Voor zwakke zuren en basen hoeft het equivalentiepunt niet te optreden bij pH 7. Er zullen verschillende equivalentiepunten zijn voor polyprotische zuren en basen.

Hoe het equivalentiepunt te schatten

Er zijn twee veel voorkomende methoden om het equivalentiepunt te schatten:

1. Gebruik een pH-meter. Voor deze methode wordt een grafiek gemaakt waarin de pH van de oplossing wordt uitgezet als functie van het volume toegevoegd titrant.
2. Gebruik een indicator. Deze methode is gebaseerd op het waarnemen van een kleurverandering in de oplossing. Indicatoren zijn zwakke organische zuren of basen die verschillende kleuren hebben in hun gedissocieerde en niet-gedissocieerde staten. Omdat ze in lage concentraties worden gebruikt, veranderen indicatoren het equivalentiepunt van een titratie niet merkbaar. Het punt waarop de indicator van kleur verandert, wordt het genoemd eindpunt. Voor een correct uitgevoerde titratie is het volumeverschil tussen het eindpunt en het equivalentiepunt klein. Soms wordt het volumeverschil (fout) genegeerd; in andere gevallen kan een correctiefactor worden toegepast. Het toegevoegde volume om het eindpunt te bereiken kan worden berekend met behulp van deze formule: V_EENN_EEN = V_BN_B waar V volume is, N normaliteit is, A zuur is en B een base is.