De zuidelijke cultus - Zuidoostelijk ceremonieel complex

Het Southeastern Ceremonial Complex (SECC) is wat archeologen een brede regionale gelijkenis van artefacten, iconografie, ceremonies en mythologie van de Mississippiaanse periode in Noord-Amerika tussen ongeveer 1000 en 1600 CE hebben genoemd. Deze culturele melange wordt verondersteld een Mississippiaanse religie te vertegenwoordigen die is geëvolueerd in Cahokia aan de Mississippi-rivier in de buurt van het moderne St. Louis en zich heeft verspreid via migratie en verspreiding van ideeën in Zuidoost-Noord-Amerika, met invloed op bestaande gemeenschappen zo verafgelegen als de moderne staten Oklahoma, Florida, Minnesota, Texas en Louisiana.

Belangrijkste afhaalrestaurants: Southeastern Ceremonial Complex

• Veelvoorkomende namen: Zuidoostelijk Ceremonieel Complex, Zuidelijke Cult
• alternatieven: Mississippian Ideological Interaction Sphere (MIIS) of het Mississippian Art and Ceremonial Complex (MACC)
• data: 1000-1600 CE
• Plaats: in de zuidoostelijke VS. 
• Interpretatie: Grote steden met terpen en rechthoekige pleinen verspreid van Oklahoma tot Florida, Minnesota tot Louisiana, verbonden door brede religieuze activiteiten en handel in koper, schelp en aardewerk
• Gedeelde symbolen: Morning Star / Red Horn, Underwater Panther

Mound Cities

Het SECC werd voor het eerst erkend in het midden van de twintigste eeuw, hoewel het toen de Zuidelijke Cult werd genoemd; tegenwoordig wordt het soms het Mississippian Ideological Interaction Sphere (MIIS) of het Mississippian Art and Ceremonial Complex (MACC) genoemd. De veelheid aan namen voor dit fenomeen weerspiegelt zowel het belang van de overeenkomsten die de geleerden erop leggen, als de worsteling die deze geleerden hebben gehad om de processen en betekenissen van een onmiskenbare golf van culturele verandering vast te stellen.

Etowah Mound B, Georgia, Mississippian Civilization. Kare Thor Olsen

Commonality of Traits

De kerncomponenten van de SECC zijn repoussé koperen plaatplaten (in principe driedimensionale objecten die koud zijn gehamerd uit koper), gegraveerde zeeschelpengorgetten en schaalbekers. Deze objecten zijn gedecoreerd in wat wetenschappers de "Klassieke Braden-figuurstijl" noemen, zoals het werd gedefinieerd door archeoloog James A. Brown in de jaren negentig. De klassieke Braden-stijl richt zich op de gevleugelde antropomorf die in de volksmond bij archeologen bekend staat als de 'vogelman', afgebeeld op koperen platen en gedragen als hoofddeksels of borstplaten. Het birdman-symbool is bijna een universele component op SECC-sites.

Andere eigenschappen worden minder consistent gevonden. Mississippianen woonden meestal, maar niet altijd, in grote steden rond vierzijdige pleinen. De centra van die steden omvatten soms grote verhoogde aarden platforms bedekt met palen en rieten tempels en elite-huizen, waarvan sommige begraafplaatsen voor elites waren. Sommige van de verenigingen speelden een spel met schijfachtige stukken genaamd "chunkey stones". Artefacten van schelp, koper en aardewerk werden gedistribueerd en uitgewisseld en gekopieerd.

Veelgebruikte symbolen op die artefacten zijn het handoog (een hand met een oog in de palm), een valkenachtig of gevorkt oogsymbool, een pijl met twee lobben, het quincunx of kruiscirkelmotief en een bloembladachtig motief . De website Peach Tree State Archaeological Society bevat een gedetailleerde bespreking van enkele van deze motieven.

Gedeelde bovennatuurlijke wezens

Het antropomorfe "birdman" -motief is de focus geweest van veel wetenschappelijk onderzoek. De vogelman is verbonden met de mythische heldengod die bekend staat als Morning Star of Red Horn in Native American communities in het hogere middenwesten. Gevonden op repoussé koper- en shell-etsen, lijken versies van de vogelman antropomorfe vogelgoden te vertegenwoordigen of gekostumeerde dansers geassocieerd met oorlogsrituelen. Ze dragen tweebobbige hoofdtooien, hebben lange neuzen en vaak lange vlechten - die eigenschappen worden geassocieerd met mannelijke seksuele viriliteit bij rituelen Osage en Winnebago en orale tradities. Maar sommige lijken vrouwelijk, tweeslachtig of geslachtsloos: sommige wetenschappers merken wrang op dat onze westerse opvattingen over de dualiteit van man en vrouw ons vermogen om de betekenis van deze figuur te begrijpen belemmeren..

Versie van de Underwater Panther op een Mississippian Bowl uit Moundville. CB Moore, 1907

In sommige gemeenschappen is er een gedeeld bovennatuurlijk wezen dat de onderwaterpanter of onderwatergeest wordt genoemd; de indianen afstammelingen van de Mississippians noemen dit "Piasa" of "Uktena." De panter, vertellen Siouan-afstammelingen, vertegenwoordigt drie werelden: vleugels voor de bovenwereld, geweien voor het midden en schalen voor de onderwereld. Hij is een van de echtgenoten van de 'Oude vrouw die nooit sterft'. Deze mythen weerspiegelen sterk de pan-Meso-Amerikaanse onderwaterserpent-godheid, waaronder de Maya-god Itzamna. Dit zijn overblijfselen van een oude religie.

Verslagen door de veroveraars

De timing van de SECC, die eindigde bij (en misschien omdat) de periode van de eerste Euro-Amerikaanse kolonisatie van Noord-Amerika, geeft wetenschappers een visie, zij het corrupt van de effectieve praktijken van de SECC. Het 16e-eeuwse Spaans en het 17e-eeuwse Frans bezochten deze gemeenschappen en schreven wat ze zagen. Verder maken echo's van het SECC deel uit van een levende traditie onder veel van de afstammingsgemeenschappen. Een fascinerend artikel van Lee J. Bloch bespreekt zijn poging om het vogelman-motief te beschrijven aan indianen die in de buurt van de SECC-site van Lake Jackson, Florida wonen. Die discussie bracht hem ertoe te erkennen dat sommige van de diepgewortelde archeologische concepten gewoon verkeerd zijn. De vogelman is geen vogel, de Muskogee vertelde hem, het is een mot.

Een duidelijk duidelijk aspect van het SECC vandaag is dat, hoewel het archeologische concept van een "Zuidelijke Cult" werd opgevat als een homogene religieuze praktijk, het niet homogeen was en waarschijnlijk niet noodzakelijk (of geheel) religieus. Geleerden worstelen daar nog steeds mee: sommigen hebben gezegd dat het een iconografie was die beperkt was tot de elites, om hun leidende rol in de verafgelegen gemeenschappen te helpen versterken. Anderen hebben opgemerkt dat de overeenkomsten in drie categorieën lijken te vallen: krijgers en wapens; valk danseres parafernalia; en een mortuariumcultus.

Te veel informatie?

De ironie is natuurlijk dat er meer informatie beschikbaar is over het SECC dan de meeste andere massale culturele veranderingen die in het verleden zijn erkend, waardoor het moeilijker is om een ​​"redelijke" interpretatie vast te stellen.

Hoewel wetenschappers nog steeds de mogelijke betekenissen en processen van het Zuidoostelijk Cultureel Complex uitwerken, is het bij uitstek duidelijk dat het een geografisch, chronologisch en functioneel variabel ideologisch fenomeen was. Als geïnteresseerde omstander vind ik het lopende SECC-onderzoek een fascinerende combinatie van wat je doet als je te veel en niet genoeg informatie hebt, die belooft te blijven evolueren voor de komende decennia.

Mississippian Chiefdoms in het SECC

Een paar van de grootste en beter bekende heuvelsteden van Mississippia zijn onder meer: