Reis door het zonnestelsel Dwergplaneet Pluto

Van alle planeten in het zonnestelsel trekt de kleine dwergplaneet Pluto als geen ander de aandacht van mensen. Zo werd het in 1930 ontdekt door astronoom Clyde Tombaugh. De meeste planeten de meeste planeten werden veel eerder gevonden. Voor een ander is het zo ver dat niemand er veel van wist.

Dat was waar tot 2015 toen de Nieuwe horizonten ruimtevaartuigen vlogen voorbij en gaven er prachtige close-upbeelden van. De grootste reden waarom Pluto zich bezighoudt met mensen is echter om een ​​veel eenvoudigere reden: in 2006 besloot een kleine groep astronomen (de meeste geen planetaire wetenschappers) Pluto te "degraderen" van het zijn van een planeet. Dat begon een enorme controverse die tot op de dag van vandaag voortduurt. 

Pluto vanaf de aarde

Pluto is zo ver weg dat we het niet met het blote oog kunnen zien. De meeste desktop-planetariumprogramma's en digitale apps kunnen waarnemers laten zien waar Pluto is, maar iedereen die het wil zien, heeft een redelijk goede telescoop nodig. De Hubble-ruimtetelescoop, die rond de aarde draait, heeft het kunnen waarnemen, maar de grote afstand stond geen zeer gedetailleerd beeld toe. 

Pluto ligt in een gebied van het zonnestelsel dat de Kuipergordel wordt genoemd. Het bevat meer dwergplaneten, plus een verzameling kometenkernen. Planetaire astronomen noemen dit gebied soms het 'derde regime' van het zonnestelsel, verder weg dan de aardse en gasreuzenplaneten. 

Pluto bij de getallen

Als een dwergplaneet is Pluto duidelijk een kleine wereld. Het meet 7.232 km rond zijn evenaar, waardoor het kleiner is dan Mercurius en de Joviaanse maan Ganymedes. Het is veel groter dan zijn metgezel wereld Charon, die 3,792 km rond is. 

Lange tijd dachten mensen dat Pluto een ijswereld was, wat logisch is omdat het zo ver van de zon draait in een rijk waar de meeste gassen aan ijs bevriezen. Studies gemaakt door de Nieuwe horizonten ambachtelijke show dat er inderdaad veel ijs is bij Pluto. Het blijkt echter veel dichter dan verwacht, wat betekent dat het een rotsachtige component heeft ver onder de ijzige korst. 

Afstand leent Pluto een bepaalde hoeveelheid mysterie, omdat we geen van de kenmerken van de aarde kunnen zien. Het ligt gemiddeld 6 miljard kilometer van de zon. In werkelijkheid is de baan van Pluto erg elliptisch (eivormig) en dus kan deze kleine wereld zich tussen 4,4 miljard km en iets meer dan 7,3 miljard km bevinden, afhankelijk van waar hij zich in zijn baan bevindt. Omdat het zo ver van de zon ligt, heeft Pluto 248 aardse jaren nodig om één reis rond de zon te maken. 

Pluto op het oppervlak

Een keer Nieuwe horizonten in Pluto aangekomen, vond het op sommige plaatsen een wereld bedekt met stikstofijs, samen met wat waterijs. Een deel van het oppervlak lijkt erg donker en roodachtig. Dit komt door een organische stof die ontstaat wanneer ijs wordt gebombardeerd door ultraviolet licht van de zon. Er ligt veel vrij jong ijs op het oppervlak, dat van binnenuit de planeet komt. Scherpe bergtoppen gemaakt van waterijs steken boven vlakke vlakten uit en sommige van die bergen zijn zo hoog als de Rockies. 

Pluto onder het oppervlak

Dus wat veroorzaakt ijs dat omhoog sijpelt van onder het oppervlak van Pluto? Planetaire wetenschappers hebben een goed idee dat er iets is dat de planeet diep in de kern verwarmt. Dit "mechanisme" helpt het oppervlak met vers ijs te plaveien en drijft de bergketens op. Een wetenschapper beschreef Pluto als een gigantische, kosmische lavalamp.

Pluto boven het oppervlak

Net als de meeste andere planeten (behalve Mercurius) heeft Pluto een atmosfeer. Het is niet erg dik, maar het ruimtevaartuig New Horizons kon het zeker detecteren. Missiegegevens tonen aan dat de atmosfeer, die meestal stikstof is, wordt "aangevuld" wanneer stikstofgas uit de planeet ontsnapt. Er zijn ook aanwijzingen dat materiaal dat uit Pluto ontsnapt erin slaagt om op Charon te landen en zich rond zijn poolkap te verzamelen. Na verloop van tijd wordt dat materiaal ook verduisterd door ultraviolet zonlicht. 

Pluto's familie

Samen met Charon heeft Pluto een gevolg van kleine manen genaamd Styx, Nix, Kerberos en Hydra. Ze zijn vreemd gevormd en lijken te worden gevangen door Pluto na een gigantische botsing in het verre verleden. In overeenstemming met de naamgevingsconventies die door astronomen worden gebruikt, zijn de manen vernoemd naar wezens die zijn geassocieerd met de god van de onderwereld, Pluto. Styx is de rivier die dode zielen oversteken om naar Hades te komen. Nix is ​​de Griekse godin van de duisternis, terwijl Hydra een veelkoppige slang was. Kerberos is een alternatieve spelling voor Cerberus, de zogenaamde "Hound of Hades" die de poorten naar de onderwereld bewaakte in de mythologie.

Wat biedt de toekomst voor Pluto-verkenning?

Er worden verder geen missies gebouwd om naar Pluto te gaan. Er zijn plannen op de tekentafel voor een of meer die deze verre buitenpost in de Kuipergordel van het zonnestelsel zouden kunnen verlaten en mogelijk zelfs daar zouden landen.