Tweede Wereldoorlog USS Lexington (CV-2)

Geautoriseerd in 1916, bedoelde de US Navy USS Lexington om het leidende schip te zijn van een nieuwe klasse van strijdkruisers. Na de toetreding van de Verenigde Staten tot de Eerste Wereldoorlog, stopte de ontwikkeling van het schip omdat de behoefte van de Amerikaanse marine aan meer torpedojagers en escorteschepen dat voor een nieuw kapitaalschip belette. Met de conclusie van het conflict, Lexington werd uiteindelijk neergelegd bij de Fore River Ship and Engine Building Company in Quincy, MA op 8 januari 1921. Terwijl arbeiders de scheepsromp bouwden, kwamen leiders van over de hele wereld bijeen op de Washington Naval Conference. Deze ontwapeningsbijeenkomst riep op om tonnagebeperkingen op te leggen aan de marine van de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Japan, Frankrijk en Italië. Naarmate de vergadering vorderde, werk je verder Lexington werd geschorst in februari 1922 met het schip 24,2% voltooid.

Met de ondertekening van het Marine-Verdrag van Washington heeft de Amerikaanse marine ervoor gekozen om opnieuw te classificeren Lexington en voltooide het schip als vliegdekschip. Dit hielp de dienst bij het voldoen aan de nieuwe tonnagebeperkingen die door het verdrag zijn ingesteld. Omdat het grootste deel van de romp compleet was, koos de Amerikaanse marine ervoor om het pantser en de torpedobescherming te behouden omdat het te duur zou zijn geweest om het te verwijderen. Werknemers installeerden vervolgens een vliegdek van 866 voet op de romp, samen met een eiland en een grote trechter. Omdat het concept van het vliegdekschip nog nieuw was, stond het Bureau of Construction and Repair erop dat het schip een bewapening van acht 8 "kanonnen zou monteren om zijn 78 vliegtuigen te ondersteunen. Deze werden gemonteerd in vier dubbele torentjes voor en achter het eiland. een enkele vliegtuigkatapult werd in de boeg geïnstalleerd, deze werd zelden gebruikt tijdens de loopbaan van het schip.

Gelanceerd op 3 oktober 1925, Lexington werd twee jaar later voltooid en kwam op 14 december 1927 in dienst met kapitein Albert Marshall aan het hoofd. Dit was een maand na zijn zusterschip, USS Saratoga (CV-3) is toegetreden tot de vloot. Samen waren de schepen eerste grote vervoerders om te dienen in de Amerikaanse marine en de tweede en derde vervoerders na USS Langley. Na het uitvoeren van uitrusten en shakedown-cruises in de Atlantische Oceaan, Lexington overgedragen aan de Amerikaanse Pacific Fleet in april 1928. Het jaar daarop nam de luchtvaartmaatschappij deel aan Fleet Problem IX als onderdeel van de Scouting Force en verzuimde het Panamakanaal te verdedigen tegen Saratoga.

Tussenoorlogse jaren

Eind 1929, Lexington vervulde een ongebruikelijke rol gedurende een maand toen zijn generatoren de stad Tacoma, WA van stroom voorzagen nadat een droogte de waterkrachtcentrale van de stad had uitgeschakeld. Terugkeren naar meer normale bewerkingen, Lexington bracht de volgende twee jaar door deel te nemen aan verschillende vlootproblemen en manoeuvres. Gedurende deze tijd stond het onder bevel van kapitein Ernest J. King, de toekomstige Chief of Naval Operations tijdens de Tweede Wereldoorlog. In februari 1932, Lexington en Saratoga opereerde in tandem en zette een verrassingsaanval op Pearl Harbor tijdens Grand Joint Oefening nr. 4. In een voorbode van de komende dingen, werd de aanval als een succes beschouwd. Deze prestatie werd door de schepen herhaald tijdens oefeningen van januari. De komende jaren blijven deelnemen aan verschillende trainingsproblemen, Lexington speelde een sleutelrol bij het ontwikkelen van carrier-tactieken en het ontwikkelen van nieuwe methoden voor onderweg aanvullen. In juli 1937 hielp de koerier bij het zoeken naar Amelia Earhart na haar verdwijning in de Stille Zuidzee.

Aanpak Tweede Wereldoorlog

In 1938, Lexington en Saratoga tijdens het Fleet Problem van dat jaar opnieuw een succesvolle aanval op Pearl Harbor uitgevoerd. Met twee jaar later stijgen de spanningen met Japan, Lexington en de US Pacific Fleet moest na oefeningen in 1940 in Hawaiiaanse wateren blijven. Pearl Harbor werd in februari de permanente basis van de vloot. Eind 1941 regisseerde admiraal echtgenoot Kimmel, de opperbevelhebber van de Amerikaanse Pacific Fleet Lexington naar US Marine Corps-vliegtuigen om de basis op Midway Island te versterken. Vertrekkend op 5 december, was Task Force 12 van de koerier 500 mijl ten zuidoosten van zijn bestemming twee dagen later toen de Japanners Pearl Harbor aanvielen. De oorspronkelijke missie verlaten, Lexington begon onmiddellijk met het zoeken naar de vijandelijke vloot terwijl hij zich naar rendez-vous begaf met oorlogsschepen die uit Hawaii vlogen. Blijft meerdere dagen op zee, Lexington kon de Japanners niet vinden en keerde op 13 december terug naar Pearl Harbor.

Overvallen in de Stille Oceaan

Snel besteld terug naar zee als onderdeel van Task Force 11, Lexington verhuisde om Jaluit op de Marshalleilanden aan te vallen in een poging om de Japanse aandacht af te leiden van de opluchting van Wake Island. Deze missie werd snel geannuleerd en de koerier keerde terug naar Hawaï. Na het uitvoeren van patrouilles in de buurt van Johnston Atoll en Christmas Island in januari, regisseerde de nieuwe leider de US Pacific Fleet, admiraal Chester W. Nimitz, Lexington om samen te werken met het ANZAC-squadron in de Koraalzee om de zeeroutes tussen Australië en de Verenigde Staten te beschermen. In deze rol probeerde vice-admiraal Wilson Brown een verrassingsaanval uit te oefenen op de Japanse basis in Rabaul. Dit werd afgebroken nadat zijn schepen door vijandelijke vliegtuigen waren ontdekt. Aangevallen door een kracht van Mitsubishi G4M Betty-bommenwerpers op 20 februari, Lexington overleefde de aanval ongedeerd. Wilson wilde nog steeds staken in Rabaul en vroeg Nimitz om versterking. In reactie daarop heeft achter-admiraal Frank Jack Fletcher Task Force 17, met de carrier USS Yorktown, arriveerde begin maart.

Terwijl de gecombineerde strijdkrachten naar Rabaul trokken, vernam Brown op 8 maart dat de Japanse vloot voor Lae en Salamaua, Nieuw-Guinea was, nadat hij de landing van troepen in die regio had ondersteund. Hij veranderde het plan en lanceerde in plaats daarvan een grote aanval vanuit de Golf van Papua tegen de vijandelijke schepen. Vliegen over de Owen Stanley Mountains, F4F Wildcats, SBD Dauntlesses en TBD Devastators van Lexington en Yorktown aangevallen op 10 maart. Tijdens de aanval zonken ze drie vijandelijke transporten en beschadigden verschillende andere schepen. In de nasleep van de aanval, Lexington orders ontvangen om terug te keren naar Pearl Harbor. Aangekomen op 26 maart begon de koerier met een revisie waarbij zijn 8 "kanonnen werden verwijderd en nieuwe luchtafweerbatterijen werden toegevoegd. Met de voltooiing van het werk nam de admiraal Aubrey Fitch het bevel over TF 11 en begon hij trainingsoefeningen in de buurt van Palmyra Atol en Christmas Island.

Verlies bij Coral Sea

Op 18 april werden de trainingsmanoeuvres beëindigd en ontving Fitch orders om af te spreken met Fletcher TF 17 ten noorden van Nieuw-Caledonië. Geïnformeerd over de Japanse marinevooruitgang tegen Port Moresby, Nieuw-Guinea, trokken de gecombineerde geallieerden begin mei de koraalzee in. Op 7 mei, na een paar dagen naar elkaar te hebben gezocht, begonnen de twee partijen tegengestelde schepen te vinden. Terwijl Japanse vliegtuigen de torpedojager USS aanvielen Sims en olieman USS Neosho, vliegtuigen van Lexington en Yorktown zonk de lichtdrager Shoho. Na de staking op de Japanse vervoerder, Lexington's Luitenant-commandant Robert E. Dixon zond beroemd uit: "Kras een platte bovenkant!" De gevechten werden de volgende dag hervat toen Amerikaanse vliegtuigen de Japanse luchtvaartmaatschappijen aanvielen Shokaku en Zuikaku. Terwijl de eerste zwaar beschadigd was, kon de laatste dekking zoeken in een bui.

Terwijl het Amerikaanse vliegtuig aanviel, begonnen hun Japanse tegenhangers stakingen Lexington en Yorktown. Rond 11:20 uur, Lexington onderhield twee torpedo-slagen waardoor verschillende ketels werden uitgeschakeld en de snelheid van het schip werd verlaagd. Een beetje op de haven vermeld, werd de vervoerder vervolgens getroffen door twee bommen. Terwijl de ene de haven 5 "klaar voor munitiekast raakte en verschillende branden startte, ontstak de andere op de trechter van het schip en veroorzaakte weinig structurele schade. Werkend om het schip te redden, begonnen schadecontrolepartijen brandstof te verschuiven om de lijst te corrigeren en Lexington begon vliegtuigen met weinig brandstof terug te winnen. Bovendien werd een nieuwe gevechtsluchtpatrouille gelanceerd.

Toen de situatie aan boord begon te stabiliseren, vond om 12:47 PM een enorme explosie plaats toen benzinedampen uit de gescheurde brandstoftanks in de havenlucht ontsteken. Hoewel de explosie het belangrijkste schadecontrolestation van het schip vernietigde, gingen de luchtoperaties door en werden alle overlevende vliegtuigen van de ochtendstaking om 14:14 uur hersteld. Om 14:42 uur scheurde een andere grote explosie door het voorste deel van het schip dat vuren op het hangerdeck ontstak en tot een stroomstoring leidde. Hoewel bijgestaan ​​door drie torpedojagers, LexingtonDe schadecontroleteams waren overweldigd toen er om 15.25 uur een derde explosie plaatsvond die de waterdruk naar het hangende dek afsneed. Met de koerier dood in het water beval kapitein Frederick Sherman de gewonden te evacueren en beval de bemanning om 17:07 uur het schip te verlaten.

Aan boord gebleven totdat de laatste bemanning was gered, vertrok Sherman om 18.30 uur. Alles bij elkaar werden 2.770 mannen uit de brand gehaald Lexington. Met de carrier brandend en verwoest door verdere explosies, de vernietiger USS Phelps werd bevolen te zinken Lexington. Het afvuren van twee torpedo's, de torpedojager slaagde toen de vervoerder naar bakboord rolde en zonk. In aansluiting op Lexington's verlies, werknemers op de Fore River Yard vroegen secretaris van de marine Frank Knox om de naam van de Essex-klasse carrier dan in aanbouw bij Quincy ter ere van de verloren carrier. Hij ging akkoord, de nieuwe luchtvaartmaatschappij werd USS Lexington (CV-16).

USS Lexington (CV-2) Snelle feiten

• Natie: Verenigde Staten
• Type: Vliegdekschip
• Scheepswerf: Fore River Ship and Engine Building Company, Quincy, MA
• Neergelegd: 8 januari 1921
• gelanceerd: 3 oktober 1925
• In opdracht: 14 december 1927
• Lot: Verloren door vijandelijke actie, 8 mei 1942

bestek

• Verplaatsing: 37.000 ton
• Lengte: 888 ft.
• Straal: 107 ft., 6 in.
• Droogte: 32 ft.
• Voortstuwing: 4 sets turbo-elektrische aandrijving, 16 waterpijpketels, 4 × schroeven
• Snelheid: 33,25 knopen
• bereik: 12.000 zeemijlen bij 14 knopen
• Aanvulling: 2.791 mannen