Tweede Wereldoorlog Noord-Amerikaanse B-25 Mitchell

De Noord-Amerikaanse B-25 Mitchell was een iconische middelgrote bommenwerper die uitgebreide dienst zag tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ontwikkeld voor het US Army Air Corps, vloog de B-25 ook met veel geallieerde luchtmachten. Het type werd bekend in april 1942 toen het werd gebruikt tijdens de Doolittle Raid op Japan. Naarmate de oorlog vorderde, werd de B-25 Mitchell aangepast tot een zeer succesvol grondaanvalvliegtuig en bleek bijzonder effectief tegen de Japanners in de Stille Oceaan.

Achtergrond

De evolutie van de Noord-Amerikaanse B-25 Mitchell begon in 1936 toen het bedrijf begon te werken aan zijn eerste tweemotorige militaire ontwerp. Nagesynchroniseerd de NA-21 (later NA-39), produceerde dit project een vliegtuig met een volledig metalen constructie en aangedreven door een paar Pratt & Whitney R-2180-A Twin Hornet-motoren. Een middenvleugelige monoplane, de NA-21 was bedoeld om een ​​nuttige lading van 2.200 pond te dragen. van bommen met een bereik van ongeveer 1.900 mijl.

Na zijn eerste vlucht in december 1936, wijzigde Noord-Amerika het vliegtuig om verschillende kleine problemen op te lossen. Herbenoemd als de NA-39, werd door het US Army Air Corps aanvaard als de XB-21 en kwam het jaar daarop in concurrentie met een verbeterde versie van de Douglas B-18 Bolo. Tijdens de proeven verder gewijzigd, bleek het Noord-Amerikaanse ontwerp consistent superieure prestaties te hebben ten opzichte van zijn concurrent, maar aanzienlijk meer per vliegtuig te kosten ($ 122.000 versus $ 64.000). Dit leidde ertoe dat de USAAC de XB-21 doorbracht ten gunste van wat de B-18B werd.

Een Noord-Amerikaanse B-25 maakt een bomaanslag op een Japanse torpedojager uit Formosa in april 1945. US Air Force

Ontwikkeling

Gebruikmakend van de lessen die zijn geleerd uit het project, ging Noord-Amerika verder met een nieuw ontwerp voor een middelgrote bommenwerper die de NA-40 werd genoemd. Dit werd in maart 1938 gestimuleerd door de circulaire 38-385 van de USAAC die opriep tot een middelgrote bommenwerper die een nuttige lading van 1,200 pond kon dragen. een afstand van 1200 mijl met behoud van een snelheid van 200 mph. Eerst vliegen in januari 1939, bleek het ondervermogen. Dit probleem werd snel verholpen door het gebruik van twee Wright R-2600 Twin Cyclone-motoren.

De verbeterde versie van het vliegtuig, de NA-40B, werd in competitie gebracht met inzendingen van Douglas, Stearman en Martin, waar het goed presteerde maar geen USAAC-contract kon afsluiten. Op zoek naar voordeel uit de behoefte van Groot-Brittannië en Frankrijk aan een middelgrote bommenwerper tijdens de vroege dagen van de Tweede Wereldoorlog, was Noord-Amerika van plan de NA-40B te bouwen voor export. Deze pogingen mislukten toen beide landen ervoor kozen om met een ander vliegtuig vooruit te gaan.

In maart 1939, toen de NA-40B concurreerde, gaf de USAAC een andere specificatie uit voor een middelgrote bommenwerper die een laadvermogen van 2.400 lbs., Een bereik van 1.200 mijl en een snelheid van 300 mph vereist. Bij een verdere herziening van hun NA-40B-ontwerp diende Noord-Amerika de NA-62 in voor evaluatie. Vanwege de dringende behoefte aan middelgrote bommenwerpers, keurde de USAAC het ontwerp, evenals de Martin B-26 Marauder, goed zonder de gebruikelijke prototypetests uit te voeren. Een prototype van de NA-62 vloog voor het eerst op 19 augustus 1940.

B-25J Mitchell

Algemeen

• Lengte: 52 ft. 11 in.
• spanwijdte: 67 ft. 6 in.
• Hoogte: 17 ft. 7 in.
• Vleugel gebied: 610 sq. Ft.
• Leeg gewicht: 21,120 pond.
• Geladen gewicht: 33.510 pond.
• Bemanning: 6

Prestatie

• Energiecentrale: 2 × Wright R-2600 Cycloonradialen, 1.850 pk
• Gevechtsradius: 1.350 mijl
• Maximale snelheid: 275 mph
• Plafond: 25.000 ft.

bewapening

• Guns: 12-18 × .50 in (12,7 mm) M2 Browning machinegeweren
• bommen: 6000 pond. max. of 8 x 5 "raketten en 3000 pond bommen

Productie en evolutie

Aangewezen B-25 Mitchell, het vliegtuig was vernoemd naar generaal-majoor Billy Mitchell. De vroege varianten van de B-25, met een opvallende dubbele staart, hadden ook een neus in de stijl van een "broeikas", die de positie van de bombardier bevatte. Ze bezaten ook een staartschutterpositie aan de achterkant van het vliegtuig. Dit werd geëlimineerd in de B-25B terwijl een bemand dorsaal torentje werd toegevoegd samen met een op afstand bediende ventrale torentje.

Ongeveer 120 B-25B's werden gebouwd, waarvan sommige naar de Royal Air Force gingen als de Mitchell Mk.I. Verbeteringen gingen door en het eerste type dat in massa werd geproduceerd, was de B-25C / D. Deze variant verhoogde de neusbewapening van het vliegtuig en zag de toevoeging van verbeterde Wright Cyclone-motoren. Meer dan 3.800 B-25C / D's werden geproduceerd en velen zagen dienst bij andere geallieerde landen.

Naarmate de behoefte aan effectieve grondsteun / aanvalsvliegtuigen toenam, ontving de B-25 regelmatig veldaanpassingen om deze rol te vervullen. Op basis hiervan ontwikkelde Noord-Amerikaan de B-25G die het aantal kanonnen op het vliegtuig verhoogde en de montage van een kanon van 75 mm in een nieuw solide neusgedeelte omvatte. Deze wijzigingen werden verfijnd in de B-25H. Naast een lichter kanon van 75 mm, monteerde de B-25H vier .50-cal. machinegeweren onder de cockpit en nog vier in wangblaren.

Het vliegtuig zag de terugkeer van de staartschutterpositie en de toevoeging van twee middelkanonnen. In staat om 3000 pond te dragen. van bommen, de B-25H bezat ook harde punten voor acht raketten. De laatste variant van het vliegtuig, de B-25J, was een kruising tussen de B-25C / D en de G / H. Het zag de verwijdering van het 75 mm-pistool en de terugkeer van de open neus, maar het behoud van de bewapening van het machinegeweer. Sommige werden gebouwd met een stevige neus en een verhoogde bewapening van 18 machinegeweren.

B-25 vertrekt van USS Hornet (CV-8). Nationale archief- en archiefadministratie

Operationele geschiedenis

Het vliegtuig kwam voor het eerst op de voorgrond in april 1942 toen luitenant-kolonel James Doolittle aangepaste B-25B's gebruikte tijdens zijn aanval op Japan. Vliegen vanaf de maatschappij USS Horzel (CV-8) op 18 april troffen de 16 B-25's van Doolittle doelen in Tokio, Yokohama, Kobe, Osaka, Nagoya en Yokosuka voordat ze naar China vlogen. Ingezet in de meeste oorlogstheaters, zag de B-25 dienst in de Stille Oceaan, Noord-Afrika, China-India-Birma, Alaska en de Middellandse Zee. Hoewel effectief als een gemiddelde middelgrote bommenwerper, bleek de B-25 bijzonder verwoestend in Zuidwest-Pacific als een grondaanvalsvliegtuig.

Noord-Amerikaanse B-25's van de 42nd Bomb Group, Mar Strip nabij Cape Sansapor, Nieuw-Guinea. Amerikaanse luchtmacht

Gemodificeerde B-25's voerden routinematig bombardementen en schietaanvallen uit op Japanse schepen en grondposities. De B-25 diende met onderscheiding belangrijke rollen in geallieerde overwinningen zoals de Slag om de Bismarckzee. Gedurende de oorlog in dienst, werd de B-25 grotendeels uit de frontlinie teruggetrokken bij zijn conclusie. Hoewel bekend als een vergevingsgezind vliegtuig om te vliegen, veroorzaakte het type wel gehoorverlies bij bemanningen vanwege motorgeluidsproblemen. In de jaren na de oorlog werd de B-25 gebruikt door een aantal buitenlandse landen.