Wereldoorlog II invasie van Italië

De geallieerde invasie van Italië vond plaats van 3-16 september 1943 tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-1945). Na de Duitse en Italiaanse troepen uit Noord-Afrika en Sicilië te hebben gedreven, besloten de geallieerden Italië in september 1943 binnen te vallen. Landend in Calabrië en ten zuiden van Salerno, duwden Britse en Amerikaanse troepen het binnenland in. De gevechten rond Salerno bleken bijzonder fel en eindigden toen Britse troepen uit Calabrië arriveerden. Verslagen rond de stranden trokken de Duitsers zich terug naar het noorden naar de Volturno-lijn. De invasie opende een tweede front in Europa en hielp de druk op Sovjet-troepen in het oosten te verminderen.

Snelle feiten: invasie in Italië

• data: 3-16 september 1943, tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-1945).
• Geallieerden Legers en Commandanten: Generaal Sir Harold Alexander, generaal Sir Bernard Montgomery en luitenant-generaal Mark Clark; 189.000 mannen.
• Aslegers en commandanten: Veldmaarschalk Albert Kesselring en kolonel-generaal Heinrich von Vietinghoff; 100.000 mannen.

Sicilië

Met het einde van de campagne in Noord-Afrika in het late voorjaar van 1943, begonnen geallieerde planners naar het noorden te kijken over de Middellandse Zee. Hoewel Amerikaanse leiders zoals generaal George C. Marshall er de voorkeur aan gaven door te gaan met een invasie in Frankrijk, wilden zijn Britse collega's een aanval op Zuid-Europa. Premier Winston Churchill pleitte vurig voor aanvallen door wat hij 'de zachte onderbuik van Europa' noemde, omdat hij geloofde dat Italië uit de oorlog kon worden geslagen en de Middellandse Zee kon worden opengesteld voor geallieerde schepen.  

Toen steeds duidelijker werd dat er in 1943 geen middelen beschikbaar waren voor een kanaaloverschrijdende operatie, stemde president Franklin Roosevelt in met de invasie van Sicilië. Landend in juli, kwamen Amerikaanse en Britse troepen aan land nabij Gela en ten zuiden van Syracuse. Landinwaarts duwen de troepen van luitenant-generaal George S. Patton's Zevende Leger en het achtste leger van generaal Sir Bernard Montgomery de Axis-verdedigers terug. 

Volgende stappen

Deze inspanningen resulteerden in een succesvolle campagne die leidde tot de omverwerping van de Italiaanse leider Benito Mussolini eind juli 1943. Met operaties in Sicilië die half augustus afsloten, hernieuwde het geallieerde leiderschap de discussies over een invasie in Italië. Hoewel de Amerikanen terughoudend bleven, begreep Roosevelt de noodzaak om de vijand te blijven betrekken om de druk van de As op de Sovjet-Unie te verlichten totdat de landingen in Noordwest-Europa vooruit konden komen. Omdat de Italianen de geallieerden met vredesovertuigingen hadden benaderd, hoopte men ook dat een groot deel van het land bezet kon zijn voordat de Duitse troepen in grote aantallen arriveerden.

Voorafgaand aan de campagne op Sicilië voorzagen de geallieerden in een beperkte invasie van Italië die beperkt zou blijven tot het zuidelijke deel van het schiereiland. Met de val van de regering van Mussolini werden ambitieuzere operaties overwogen. Bij het beoordelen van de opties voor het binnenvallen van Italië hoopten de Amerikanen aanvankelijk aan land te komen in het noordelijke deel van het land, maar het bereik van geallieerde jagers beperkte potentiële landingsgebieden tot het Volturno-stroomgebied en de stranden rond Salerno. Hoewel verder naar het zuiden, werd Salerno gekozen vanwege de rustigere surfomstandigheden, de nabijheid van geallieerde vliegbases en het bestaande wegennet voorbij de stranden.

Operatie Baytown

De planning voor de invasie viel in handen van Supreme Allied Commander in de Middellandse Zee, generaal Dwight D. Eisenhower, en de commandant van de 15e Legergroep, generaal Sir Harold Alexander. Werkend volgens een gecomprimeerd schema, bedachten hun staf op het hoofdkwartier van de Allied Force twee operaties, Baytown en Avalanche, die respectievelijk landingen in Calabrië en Salerno vereisten. Baytown, toegewezen aan het achtste leger van Montgomery, stond gepland voor 3 september.

Gehoopt werd dat deze landingen de Duitse troepen naar het zuiden zouden trekken, waardoor ze door de latere Avalanche-landingen op 9 september in Zuid-Italië konden worden gevangen. Deze benadering had ook het voordeel dat het landingsvaartuig rechtstreeks vanuit Sicilië kon vertrekken. Omdat hij niet geloofde dat de Duitsers in Calabrië zouden vechten, kwam Montgomery tegen Operatie Baytown omdat hij vond dat het zijn mannen te ver van de belangrijkste landingen in Salerno plaatste. Terwijl de gebeurtenissen zich ontvouwden, werd Montgomery correct bevonden en werden zijn mannen gedwongen om 300 mijl te marcheren tegen minimale weerstand om de gevechten te bereiken.

Operatie Avalanche

De uitvoering van operatie Avalanche viel in handen van het Amerikaanse vijfde leger van luitenant-generaal Mark Clark, dat bestond uit het Amerikaanse VI Corps van majoor generaal Ernest Dawley en het Britse X Corps van luitenant-generaal Richard McCreery. Operatie Avalanche, belast met het veroveren van Napels en het overrijden naar de oostkust om vijandelijke troepen naar het zuiden af ​​te snijden, riep op tot een landing op een breed front van 35 mijl ten zuiden van Salerno. De verantwoordelijkheid voor de eerste landingen lag bij de Britse 46e en 56e divisies in het noorden en de Amerikaanse 36e infanteriedivisie in het zuiden. De Sele River scheidde de Britse en Amerikaanse posities.

Ondersteuning van de linkerflank van de invasie was een leger van Amerikaanse leger Rangers en Britse commando's, die het doel hadden de bergpassen op het schiereiland van Sorrento te beveiligen en Duitse versterkingen vanuit Napels te blokkeren. Voorafgaand aan de invasie werd uitgebreid nagedacht over verschillende ondersteunende operaties in de lucht met behulp van de US 82nd Airborne Division. Deze omvatten het gebruik van zweefvliegtuigentroepen om de passen op het schiereiland van Sorrento te beveiligen, evenals een volledige inspanning om de overtochten over de Volturno-rivier te veroveren.

Elk van deze bewerkingen werd als onnodig of niet-ondersteunbaar beschouwd en werd afgewezen. Als gevolg hiervan werd het 82ste in de reserve geplaatst. Op zee zou de invasie worden ondersteund door in totaal 627 schepen onder bevel van vice-admiraal Henry K. Hewitt, een veteraan van zowel de landingen in Noord-Afrika als op Sicilië. Hoewel het bereiken van een verrassing onwaarschijnlijk was, voorzag Clark niet in een pre-invasie marinebombardement ondanks bewijs van de Stille Oceaan dat dit suggereerde.

Duitse voorbereidingen

Met de val van Italië begonnen de Duitsers met plannen om het schiereiland te verdedigen. In het noorden nam Legergroep B, onder veldmaarschalk Erwin Rommel, de verantwoordelijkheid op zich tot aan het zuiden als Pisa. Onder dit punt kreeg veldmaarschalk Albert Kesselring's legercommando Zuid de taak om de geallieerden te stoppen. De primaire veldformatie van Kesselring, het tiende leger van kolonel-generaal Heinrich von Vietinghoff, bestaande uit XIV Panzer Corps en LXXVI Panzer Corps, kwam online op 22 augustus en begon naar defensieve posities te bewegen. Omdat hij niet geloofde dat eventuele landingen van vijanden in Calabrië of andere gebieden in het zuiden de belangrijkste geallieerde poging zouden zijn, verliet Kesselring deze gebieden licht verdedigde en stuurde troepen om vooruitgang te vertragen door bruggen te vernietigen en wegen te blokkeren. Deze taak viel grotendeels op het LXXVI Panzer Corps van generaal Traugott Herr.

Montgomery Lands

Op 3 september stak EIIIh Army's XIII Corps de Straat van Messina over en begon op verschillende punten in Calabrië te landen. De mannen van Montgomery ontmoetten lichte Italiaanse tegenstand en hadden weinig moeite om aan land te komen en begonnen zich te vormen om naar het noorden te verhuizen. Hoewel ze enige Duitse weerstand ondervonden, kwam de grootste belemmering voor hun opmars in de vorm van gesloopte bruggen, mijnen en wegversperringen. Vanwege de ruige aard van het terrein, dat Britse troepen op de wegen hield, werd de snelheid van Montgomery afhankelijk van de snelheid waarmee zijn ingenieurs obstakels konden verwijderen.

Op 8 september kondigden de geallieerden aan dat Italië zich formeel had overgegeven. In reactie daarop begonnen de Duitsers operatie Achse, waarmee ze Italiaanse eenheden ontwapende en de verdediging van belangrijke punten overnamen. Met de Italiaanse capitulatie begonnen de geallieerden op 9 september met Operatie Slapstick, waarin Britse en Amerikaanse oorlogsschepen werden opgeroepen om de Britse 1st Airborne Division de haven van Taranto in te varen. Ze ontmoetten geen oppositie, ze landden en bezetten de haven.