Fleet Admiral Chester W. Nimitz uit de Tweede Wereldoorlog

Chester Henry Nimitz (24 februari 1885-20 februari 1966) diende als opperbevelhebber van de Amerikaanse Pacific Fleet tijdens de Tweede Wereldoorlog en werd later gepromoveerd tot de nieuwe rang van Fleet Admiral. In die rol had hij het bevel over alle land- en zeestrijdkrachten in het centrale deel van de Stille Oceaan. Nimitz was onder meer verantwoordelijk voor de overwinningen op Midway en Okinawa. In latere jaren diende hij als chef van marine-operaties voor de Verenigde Staten.

Snelle feiten: Chester Henry Nimitz

• Bekend om: Commander in Chief, U.S. Pacific Fleet tijdens de Tweede Wereldoorlog
• Geboren: 24 februari 1885 in Fredericksburg, Texas
• Ouders: Anna Josephine, Chester Bernhard Nimitz
• Ging dood: 20 februari 1966 op Yerba Buena Island, San Francisco, Californië
• Onderwijs: U.S. Naval Academy
• Gepubliceerde werken: Sea Power, een maritieme geschiedenis (co-editor metE.B. Pottenbakker)
• Awards en onderscheidingen: (lijst bevat alleen Amerikaanse decoraties)Navy Distinguished Service Medal met drie gouden sterren, Army Distinguished Service Medal, Silver Lifesaving Medal, World War I Victory Medal, Secretary of the Navy Commendation Star, American Defense Service Medal, Asiatic-Pacific Campaign Medal, World War II Victory Medal, National Defense Servicemedaille met servicester. Daarnaast (onder andere onderscheidingen) naamgenoot van de USS Nimitz, de eerste nucleair aangedreven superdrager. De Nimitz Foundation financiert het National Museum of the Pacific War en het Admiral Nimitz Museum, Fredericksburg, Texas.
• Echtgenoot: Catherine Vance Freeman
• Kinderen: Catherine Vance, Chester William Jr., Anna Elizabeth, Mary Manson
• Opmerkelijk citaat: "God schenk me de moed om niet op te geven wat ik denk dat goed is, ook al denk ik dat het hopeloos is."

Vroege leven

Chester William Nimitz werd geboren in Fredericksburg, Texas, op 24 februari 1885, en was de zoon van Chester Bernhard en Anna Josephine Nimitz. De vader van Nimitz stierf voordat hij werd geboren en als jonge man werd hij beïnvloed door zijn grootvader Charles Henry Nimitz, die als koopman had gediend. Het bijwonen van de Tivy High School in Kerrville, Texas, Nimitz wilde oorspronkelijk West Point bijwonen, maar kon dit niet doen omdat er geen afspraken beschikbaar waren. Bij een ontmoeting met congreslid James L. Slayden werd Nimitz op de hoogte gebracht dat er één competitieve afspraak beschikbaar was voor Annapolis. Nimitz beschouwde de US Naval Academy als zijn beste optie om zijn opleiding voort te zetten, wijdde zich aan het studeren en slaagde erin de afspraak te winnen.

Annapolis

Nimitz verliet de middelbare school vroeg om aan zijn marinecarrière te beginnen. Aangekomen in Annapolis in 1901, bleek hij een bekwame student en toonde hij een bijzondere aanleg voor wiskunde. Een lid van het bemanningsteam van de academie, hij studeerde cum laude af op 30 januari 1905, werd zevende in een klasse van 114. Zijn klasse studeerde vroeg af, omdat er een tekort aan junior officieren was vanwege de snelle uitbreiding van de Amerikaanse marine. Toegewezen aan het slagschip USS Ohio (BB-12) reisde hij naar het Verre Oosten. Hij bleef in het oosten en diende later aan boord van de kruiser USS Baltimore. In januari 1907, na de vereiste twee jaar op zee te hebben voltooid, werd Nimitz in dienst genomen als vlag.

Onderzeeërs en dieselmotoren

De USS verlaten Baltimore, Nimitz kreeg het commando over de kanonneerboot USS Panay in 1907 voordat hij het bevel overnam van de vernietiger USS Decatur. Terwijl hij aan het roken is Decatur op 7 juli 1908 landde Nimitz het schip op een modderbank in de Filippijnen. Hoewel hij een zeeman redde van verdrinking na het incident, kreeg Nimitz krijgsraad en gaf hij een berisping. Bij thuiskomst werd hij begin 1909 overgeplaatst naar de onderzeeërdienst. In januari 1910 werd Nimitz gepromoveerd tot luitenant..

Besteld naar Boston de volgende maand om toezicht te houden op de inrichting van USS Skipjack (E-1), Ontving Nimitz een zilveren reddingsmedaille voor het redden van een verdrinkende zeeman in maart 1912. Nimitz leidde de Atlantische onderzeeërvloot van mei 1912 tot maart 1913 en kreeg de opdracht om toezicht te houden op de bouw van dieselmotoren voor de tanker USS Maumee. Tijdens deze opdracht trouwde hij in april 1913 met Catherine Vance Freeman. Die zomer stuurde de Amerikaanse marine Nimitz naar Neurenberg, Duitsland en Gent, België om dieseltechnologie te studeren. Terugkerend werd hij een van de belangrijkste experts op het gebied van dieselmotoren.

Eerste Wereldoorlog

Opnieuw toegewezen aan Maumee, Nimitz verloor een deel van zijn rechterringvinger tijdens het demonstreren van een dieselmotor. Hij werd pas gered toen zijn ring in de Annapolis-klasse de versnellingen van de motor blokkeerde. Bij zijn ingebruikname in oktober 1916 werd hij weer aangesteld als uitvoerend officier en ingenieur van het schip. Met de Amerikaanse toetreding tot de Eerste Wereldoorlog hield Nimitz toezicht op de eerste lopende tankbeurten als Maumee hielp de eerste Amerikaanse torpedojagers die de Atlantische Oceaan overstaken naar het oorlogsgebied. Nu een luitenant-commandant, keerde Nimitz terug naar onderzeeërs op 10 augustus 1917, als een assistent van Rear Admiral Samuel S. Robinson, commandant van de onderzeeërmacht van de Amerikaanse Atlantische vloot. Nimitz werd stafchef van Robinson in februari 1918 en ontving een lovende brief voor zijn werk.

De interbellumjaren

Met het aflopen van de oorlog in september 1918 zag hij dienst in het kantoor van de Chief of Naval Operations en was hij lid van de Board of Submarine Design. Terugkerend in zee in mei 1919, werd Nimitz uitvoerend officier van het slagschip USS zuid Carolina (BB-26). Na korte dienst als commandant van USS Chicago en Submarine Division 14, ging hij naar het Naval War College in 1922. Na zijn afstuderen werd hij stafchef van Commander, Battle Forces en later Commander-in-Chief, U.S. Fleet. In augustus 1926 reisde Nimitz naar de Universiteit van Californië-Berkeley om een ​​eenheid voor opleiding van marine-officiers op te richten.

Gepromoveerd tot kapitein op 2 juni 1927, vertrok Nimitz twee jaar later uit Berkeley om het bevel te voeren over Submarine Division 20. In oktober 1933 kreeg hij het bevel over de kruiser USS Augusta. Hij diende hoofdzakelijk als vlaggenschip van de Aziatische vloot en bleef twee jaar in het Verre Oosten. Terug in Washington werd Nimitz benoemd tot assistent-chef van het Bureau of Navigation. Na een korte tijd in deze rol werd hij Commander, Cruiser Division 2, Battle Force. Gepromoveerd tot admiraal op 23 juni 1938, werd hij in oktober overgedragen aan commandant, Battleship Division 1, Battle Force..

De Tweede Wereldoorlog begint

Nimitz kwam aan land in 1939 en werd gekozen als chef van het Bureau van Navigatie. Hij speelde deze rol toen de Japanners Pearl Harbor aanvielen op 7 december 1941. Tien dagen later werd Nimitz geselecteerd om admiraal Husband Kimmel te vervangen als opperbevelhebber van de Amerikaanse Pacific Fleet. In westelijke richting arriveerde hij op eerste kerstdag in Pearl Harbor. Nimitz nam officieel het commando op 31 december en begon onmiddellijk met het opnieuw opbouwen van de Pacific Fleet en het stoppen van de Japanse opmars over de Pacific.

Coral Sea en Midway

Op 30 maart 1942 werd Nimitz ook benoemd tot opperbevelhebber in de Stille Oceaan, waardoor hij controle kreeg over alle geallieerde troepen in de centrale Stille Oceaan. Aanvankelijk opererend in het defensief, wonnen de troepen van Nimitz een strategische overwinning in de Slag om de Koraalzee in mei 1942, waardoor de Japanse inspanningen om Port Moresby, Nieuw-Guinea te veroveren, werden gestopt. De volgende maand scoorden ze een beslissende overwinning op de Japanners in de Battle of Midway. Met versterkingen arriveerde Nimitz in het offensief en begon in augustus een langdurige campagne op de Salomonseilanden, gericht op de verovering van Guadalcanal.

Na enkele maanden van bittere gevechten op land en zee, werd het eiland uiteindelijk begin 1943 veiliggesteld. Terwijl generaal Douglas MacArthur, opperbevelhebber in het zuidwesten van de Stille Oceaan, door Nieuw-Guinea trok, begon Nimitz een campagne van "eilandhoppen" over de Stille Oceaan. In plaats van grote Japanse garnizoenen aan te gaan, waren deze operaties ontworpen om ze af te snijden en ze te laten "verwelken aan de wijnstok." Geallieerde troepen werkten van eiland naar eiland en gebruikten elk als basis voor het veroveren van het volgende.

Eilandhoppen

Beginnend met Tarawa in november 1943, duwden geallieerde schepen en mannen door de Gilbert-eilanden naar de Marshalls om Kwajalein en Eniwetok te veroveren. Vervolgens richtten de troepen van Nimitz zich op Saipan, Guam en Tinian in de Marianen, en slaagden erin de Japanse vloot te besturen tijdens de Slag om de Filippijnse Zee in juni 1944. De geallieerde troepen veroverden de eilanden en vochten vervolgens een bloedige strijd om Peleliu en beveiligden daarna Angaur en Ulithi . In het zuiden wonnen elementen van de Amerikaanse Pacific Fleet onder admiraal William "Bull" Halsey een klimatologisch gevecht in de Slag bij de Golf van Leyte ter ondersteuning van de landingen van MacArthur op de Filippijnen.