Douglas TBD Devastator uit de Tweede Wereldoorlog

• Lengte: 35 ft.
• spanwijdte: 50 ft.
• Hoogte: 15 ft. 1 in.
• Vleugel gebied: 422 m².
• Leeg gewicht: 6.182 pond.
• Geladen gewicht: 9.862 pond.
• Bemanning: 3
• Nummer gebouwd: 129

Prestatie

• Energiecentrale: 1 × Pratt & Whitney R-1830-64 Twin Wasp radiale motor, 850 pk
• bereik: 435-716 mijl
• Maximale snelheid: 206 mph
• Plafond: 19.700 ft.

bewapening

• Energiecentrale: 1 × Pratt & Whitney R-1830-64 Twin Wasp radiale motor, 850 pk
• bereik: 435-716 mijl
• Maximale snelheid: 206 mph
• Plafond: 19.700 ft.
• Guns: 1 × voorwaarts afvuren 0,30 inch of 0,50 inch machinegeweer. 1 × 0,30 inch machinegeweer in de achterste cockpit (later verhoogd tot twee)
• Bombs / Torpedo: 1 x Mark 13 torpedo of 1 x 1.000 lb. bom of 3 x 500 lb. bommen of 12 x 100 lb. bommen

Design ontwikkeling

Op 30 juni 1934 heeft het US Navy Bureau of Aeronautics (BuAir) een verzoek ingediend voor voorstellen voor een nieuwe torpedo en niveaubommenwerper ter vervanging van hun bestaande Martin BM-1's en Great Lakes TG-2s. Hall, Great Lakes en Douglas dienden allemaal ontwerpen in voor de wedstrijd. Hoewel het ontwerp van Hall, een watervliegtuig met een hoge vleugel, niet voldeed aan de geschiktheidseis van BuAir voor zowel carrier als Great Lakes en Douglas. Het ontwerp van de Grote Meren, de XTBG-1, was een tweedekker met drie plaatsen die al snel bleek te beschikken over een slechte handling en instabiliteit tijdens de vlucht.

Het falen van de ontwerpen Hall en Great Lakes opende de weg voor de vooruitgang van de Douglas XTBD-1. Een low-wing monoplane, het was van volledig metalen constructie en inclusief elektrische vleugelvouwen. Alle drie deze eigenschappen waren primeurs voor een vliegtuig van de Amerikaanse marine, wat het XTBD-1-ontwerp enigszins revolutionair maakte. De XTBD-1 had ook een lange, lage "kas" luifel die de bemanning van het vliegtuig van drie (piloot, bombardier, radio-operator / schutter) volledig omsloot. Het vermogen werd in eerste instantie geleverd door een Pratt & Whitney XR-1830-60 Twin Wasp radiale motor (800 pk).

De XTBD-1 droeg zijn lading extern en kon een Mark 13-torpedo of 1200 pond leveren. van bommen tot een bereik van 435 mijl. De kruissnelheid varieerde tussen 100 en 120 km / u, afhankelijk van de lading. Hoewel het langzaam, op korte afstand en onderbenut werd door de normen van de Tweede Wereldoorlog, markeerde het vliegtuig een dramatische vooruitgang in capaciteiten ten opzichte van zijn tweedekkervoorgangers. Voor de verdediging heeft de XTBD-1 een enkele .30 cal gemonteerd. (later .50 cal.) machinegeweer in de motorkap en een enkele naar achteren gerichte .30 cal. (later tweeling) machinegeweer. Voor bombardementen mikte de bommenwerper door een Norden-bombardement onder de stoel van de piloot.

Acceptatie & Productie

Douglas vloog voor het eerst op 15 april 1935 en leverde het prototype snel af aan Naval Air Station, Anacostia, voor het begin van prestatieproeven. De X-TBD is uitvoerig getest door de Amerikaanse marine gedurende de rest van het jaar, en de enige gevraagde wijziging was een vergroting van de kap om de zichtbaarheid te vergroten. Op 3 februari 1936 plaatste BuAir een bestelling voor 114 TBD-1's. Later werden nog eens 15 vliegtuigen aan het contract toegevoegd. Het eerste productietoestel bleef behouden voor testdoeleinden en werd later de enige variant van het type toen het werd uitgerust met drijvers en nagesynchroniseerd met TBD-1A.

Operationele geschiedenis

De TBD-1 kwam eind 1937 in dienst toen USS Saratoga's VT-3 is overgegaan van TG-2s. Andere torpedo-squadrons van de Amerikaanse marine schakelden ook over naar de TBD-1 toen vliegtuigen beschikbaar kwamen. Hoewel revolutionair bij de introductie, verliep de ontwikkeling van vliegtuigen in de jaren dertig met een dramatisch tempo. Zich ervan bewust dat de TBD-1 al in 1939 door nieuwe jagers werd overschaduwd, deed BuAer een verzoek om voorstellen voor de vervanging van het vliegtuig. Deze wedstrijd resulteerde in de selectie van de Grumman TBF Avenger. Terwijl de ontwikkeling van de TBF vorderde, bleef de TBD op zijn plaats als de frontlinie torpedobommenwerper van de Amerikaanse marine.

In 1941 kreeg de TBD-1 officieel de bijnaam 'Devastator'. Met de Japanse aanval op Pearl Harbor in december begon de Devastator gevechtsacties te zien. Deelname aan aanvallen op de Japanse scheepvaart op de Gilbert-eilanden in februari 1942, TBD's van USS Onderneming had weinig succes. Dit was grotendeels te wijten aan problemen in verband met de Mark 13-torpedo. Een delicaat wapen, de Mark 13 vereiste dat de piloot het van niet hoger dan 120 ft. En niet sneller dan 150 mph liet vallen, waardoor het vliegtuig extreem kwetsbaar was tijdens zijn aanval.

Eenmaal gedaald, had de Mark 13 problemen met te diep lopen of gewoon niet exploderen bij impact. Voor torpedo-aanvallen bleef de bombardier meestal achter op de vervoerder en de Devastator vloog met een bemanning van twee. Aanvullende invallen in de lente waarbij TBD's Wake- en Marcus-eilanden aanvielen, evenals doelen voor Nieuw-Guinea met gemengde resultaten. Het hoogtepunt van de carrière van de Devastator kwam tijdens de Slag om de Koraalzee toen het type hielp bij het zinken van de lichte drager Shoho. Volgende aanvallen tegen de grotere Japanse dragers de volgende dag bleken vruchteloos.

De laatste verloving van de TBD kwam de volgende maand in de Battle of Midway. Tegen die tijd was uitputting een probleem geworden met de TBD-strijdmacht van de Amerikaanse marine en bezaten de admiraals achteraan Frank J. Fletcher en Raymond Spruance slechts 41 verwoesters aan boord van hun drie carrières toen de strijd op 4 juni begon. Spruance beval stakingen om te beginnen onmiddellijk en stuurde 39 TBD's tegen de vijand. De drie Amerikaanse torpedo-squadrons werden gescheiden van hun begeleidende jagers en kwamen als eerste over de Japanners.

Aanvallend zonder dekking, leden ze gruwelijke verliezen voor Japanse A6M "Zero" jagers en luchtafweergeschut. Hoewel er geen hits werden gescoord, trok hun aanval de Japanse gevechtsluchtpatrouille uit positie, waardoor de vloot kwetsbaar werd. Om 10:22 uur troffen Amerikaanse SBD onverschrokken duikbommenwerpers vanuit het zuidwesten en noordoosten de dragers Kaga, Soryu, en Akagi. In minder dan zes minuten brachten ze de Japanse schepen terug tot brandende wrakken. Van de 39 TBD's die tegen de Japanners werden verzonden, kwamen er slechts 5 terug. In de aanval, USS Horzel's VT-8 verloor alle 15 vliegtuigen met Ensign George Gay als de enige overlevende.

In de nasleep van Midway trok de Amerikaanse marine zijn resterende TBD's terug en stapten squadrons over naar de nieuw aankomende Avenger. De 39 resterende TBD's in de inventaris werden toegewezen aan trainingsrollen in de Verenigde Staten en tegen 1944 was het type niet langer in de inventaris van de Amerikaanse marine. Vaak verondersteld dat het een mislukking was, was de belangrijkste fout van de TBD Devastator gewoon oud en achterhaald. BuAir was zich hiervan bewust en de vervanging van het vliegtuig was onderweg toen de carrière van de Devastator roemloos eindigde.