Similes en metaforen gebruiken om ons schrift te verrijken (deel 1)

Overweeg deze twee zinnen uit de roman van Leonard Gardner Fat City:

De gebogen vormen liepen inch in een ongelijke lijn, als een golf, over het uienveld.
Af en toe was er een windvlaag en werd hij opgeslokt door plotseling ritselende en flikkerende schaduwen terwijl een hoge spiraal van uienvellen om hem heen fladderde. als een zwerm vlinders.

Elk van deze zinnen bevat een vergelijking: dat wil zeggen een vergelijking (meestal geïntroduceerd door Leuk vinden of net zo) tussen twee dingen die over het algemeen niet op elkaar lijken - zoals een rij arbeidsmigranten en een golf, of uienvellen en een zwerm vlinders.

Schrijvers gebruiken similes om dingen uit te leggen, emotie uit te drukken en om hun schrijven levendiger en vermakelijker te maken. Nieuwe similes ontdekken om in je eigen schrijven te gebruiken, betekent ook nieuwe manieren ontdekken om naar je onderwerpen te kijken.

Metaforen bieden ook figuratieve vergelijkingen, maar deze worden geïmpliceerd in plaats van geïntroduceerd door Leuk vinden of net zo. Kijk of je de impliciete vergelijkingen in deze twee zinnen kunt identificeren:

De boerderij was gehurkt op een sombere heuvel, waar de velden, in vuurstenen afgewisseld, steil naar het dorp Howling een mijl verderop zakten.
(Stella Gibbons, Koud Comfort boerderij)

De tijd snelt ons tegemoet met zijn ziekenhuisplateau van oneindig gevarieerde verdovende middelen, zelfs terwijl het ons voorbereidt op zijn onvermijdelijk dodelijke operatie.
(Tennessee Williams, De Rose-tatoeage)

De eerste zin gebruikt de metafoor van een beest "gehurkt" en "in vuurstenen gedreven" om de boerderij en de velden te beschrijven. In de tweede zin wordt tijd vergeleken met een arts die een gedoemde patiënt bezoekt.

Similes en metaforen worden vaak gebruikt in beschrijvend schrijven om levendige beeld- en geluidsbeelden te creëren, zoals in deze twee zinnen:

Boven mijn hoofd worden de wolken dikker, barsten en splijten als een gebrul van kanonskogels die over een marmeren trap tuimelen; hun buiken gaan open - te laat om nu te rennen! - en plotseling komt de regen naar beneden.
(Edward Abbey, Desert Solitaire)

De zeevogels glijden naar het water - stompvleugelige vrachtvliegtuigen - landen onhandig, taxi met fladderende vleugels en stampende peddelvoeten, duiken vervolgens.
(Franklin Russell, "A Madness of Nature")

De eerste zin hierboven bevat zowel een vergelijking ("een gebrul als dat van kanonskogels") en een metafoor ("hun buiken open") in de dramatisering van een onweersbui. De tweede zin gebruikt de metafoor van "stompvleugelige vrachtvliegtuigen" om de bewegingen van de zeevogels te beschrijven. In beide gevallen bieden de figuratieve vergelijkingen de lezer een frisse en interessante manier om naar het beschreven ding te kijken. Zoals essayist Joseph Addison drie eeuwen geleden opmerkte: "Een nobele metafoor, wanneer hij in het voordeel wordt gesteld, werpt er een soort glorie omheen en werpt een glans door een hele zin" (De toeschouwer, 8 juli 1712).