Tragedie, komedie, geschiedenis?

Het is niet altijd gemakkelijk om categorisch te zeggen of een William Shakespeare-toneelstuk een tragedie, komedie of geschiedenis is, omdat Shakespeare de grenzen tussen deze genres vervaagde, vooral omdat zijn werk meer complexiteit ontwikkelde in thema's en karakterontwikkeling. Maar dat zijn de categorieën waarin het Eerste Folio (de eerste verzameling van zijn werken, gepubliceerd in 1623; hij stierf in 1616) was verdeeld, en dus zijn ze nuttig om de discussie te starten. De toneelstukken kunnen in het algemeen in deze drie brede categorieën worden ingedeeld op basis van of de hoofdpersoon sterft of een gelukkig einde wordt nagelaten en of Shakespeare over een echte persoon schreef. 

Deze lijst geeft aan welke spelen in het algemeen worden geassocieerd met welk genre, maar de classificatie van sommige spelen staat open voor interpretatie en debat en verandert in de loop van de tijd.

De tragedies van Shakespeare

In de tragedies van Shakespeare heeft de hoofdrolspeler een fout die leidt tot zijn (en / of haar) ondergang. Er zijn zowel interne als externe worstelingen en vaak een beetje van het bovennatuurlijke dat voor een goede maatregel (en spanning) wordt weggegooid. Vaak zijn er passages of personages die de stemming moeten verlichten (komische opluchting), maar de algehele toon van het stuk is vrij serieus. De 10 Shakespeare-spellen die over het algemeen als tragedie zijn geclassificeerd, zijn de volgende:

1. Antony en Cleopatra
2. Coriolanus
3. Gehucht
4. Julius Caesar
5. Koning Lear
6. Macbeth
7. Othello
8. Romeo en Julia
9. Timon van Athene
10. Titus Andronicus

Komedies van Shakespeare

De komedies van Shakespeare worden soms verder onderverdeeld in een groep die romances, tragikomedieën of 'probleemspelen' wordt genoemd, de drama's met elementen van humor, tragedie en complexe plots. "Much Ado About Nothing" begint bijvoorbeeld als een komedie, maar daalt al snel uit in een tragedie, waardoor sommige critici het stuk als een tragikomedie beschrijven. Anderen hebben gedebatteerd of aangehaald als tragikomieën, waaronder 'The Winter's Tale', 'Cymbeline', 'The Tempest' en 'The Merchant of Venice'. 

Vier van zijn stukken worden vaak zijn 'late romances' genoemd, en deze omvatten: 'Pericles', 'The Winter's Tale' en 'The Tempest'. "Probleemspelen" zijn zogenaamd vanwege hun tragikomische elementen en morele kwesties, en ze eindigen niet perfect met elkaar verbonden, zoals "All's Well That Ends Well", "Measure for Measure" en "Troilus en Cressida." Ongeacht al dat debat, zijn de 18 toneelstukken over het algemeen geclassificeerd als komedie als volgt:

1. "Eind goed al goed"
2. " Zoals jij het wilt"
3. "De komedie van fouten"
4. "Cymbeline"
5. "Love's Labour's Lost"
6. "Meten voor meten"
7. "The Merry Wives of Windsor"
8. "De handelaar uit Venetië"
9. "Een Midzomernachtdroom"
10. " Veel drukte om niets"
11. "Pericles, Prins van Tyrus"
12. "Het temmen van de spits"
13. "The Tempest"
14. "Troilus en Cressida"
15. "Twaalfde nacht"
16. "Twee heren van Verona"
17. "The Two Noble Kinsmen"
18. "The Winter's Tale"

Shakespeare's Histories

Natuurlijk, de geschiedenisspelen gaan allemaal over echte figuren, maar er kan ook worden betoogd dat met de val van de koningen in "Richard II" en "Richard III", die geschiedenisspelen ook als tragedies konden worden geclassificeerd, omdat ze werden gefactureerd terug in de dag van Shakespeare. Ze zouden gemakkelijk tragediespelen worden genoemd, waren het hoofdpersonage van elke fictieve. De 10 spelen die over het algemeen als geschiedenis worden geclassificeerd, zijn als volgt:

1. "Henry IV, deel I"
2. "Henry IV, deel II"
3. "Henry V"
4. "Henry VI, deel I"
5. "Henry VI, deel II"
6. "Henry VI, deel III"
7. " Henry de achtste"
8. "King John"
9. "Richard II"
10. "Richard III"