Om het te halen in de journalistiek, moeten studenten een neus ontwikkelen voor nieuws

Meestal is het een verontrustende ontwikkeling wanneer u stemmen in uw hoofd begint te horen. Voor journalisten is het vermogen om dergelijke stemmen niet alleen te horen maar ook te horen, een must.

Waar heb ik het over? Verslaggevers moeten cultiveren wat een "nieuwsgevoel" of een "neus voor nieuws" wordt genoemd, een instinctief gevoel voor wat een groot verhaal vormt. Voor een ervaren verslaggever manifesteert het nieuwsgevoel zich vaak als een stem die in zijn hoofd schreeuwt wanneer een groot verhaal breekt. "Dit is belangrijk," roept de stem. "Je moet snel gaan."

Ik breng dit naar voren omdat het ontwikkelen van een gevoel voor wat een groot verhaal is iets is waar veel van mijn studenten journalistiek mee worstelen. Hoe weet ik dit? Omdat ik mijn studenten regelmatig newswriting-oefeningen geef waarin er meestal een element, ergens in de buurt begraven ligt, dat een anders alledaags pagina-één materiaal maakt.

Een voorbeeld: in een oefening over een botsing tussen twee auto's wordt terloops vermeld dat de zoon van de lokale burgemeester bij de crash is omgekomen. Voor iedereen die meer dan vijf minuten in de nieuwswereld heeft doorgebracht, zou een dergelijke ontwikkeling alarmbellen doen rinkelen.

Toch lijken veel van mijn studenten immuun voor deze dwingende invalshoek. Ze schrijven plichtsgetrouw het stuk op met de dood van de zoon van de burgemeester begraven onderaan hun verhaal, precies waar het in de oorspronkelijke oefening was. Als ik er later op wees dat ze - groots - aan het verhaal hebben geslagen, lijken ze vaak verbijsterd.

Ik heb een theorie over waarom zoveel j-schoolstudenten tegenwoordig geen nieuwszin hebben. Ik geloof dat het komt omdat zo weinigen van hen het nieuws volgen om mee te beginnen. Nogmaals, dit is iets dat ik uit ervaring heb geleerd. Aan het begin van elk semester vraag ik mijn studenten hoeveel van hen elke dag een krant of nieuwswebsite lezen. Meestal gaat slechts een derde van de handen omhoog, als dat het geval is. (Mijn volgende vraag is deze: waarom zit je in een journalistieke klas als je niet geïnteresseerd bent in het nieuws?)

Gezien het feit dat zo weinig studenten het nieuws lezen, is het volgens mij niet verwonderlijk dat zo weinig studenten een neus hebben voor nieuws. Maar zo'n gevoel is absoluut cruciaal voor iedereen die een carrière in dit bedrijf wil opbouwen.

Nu kun je de factoren doorboren die studenten iets nieuws waard maken - impact, verlies van leven, gevolgen enzovoort. Elk semester laat ik mijn studenten het relevante hoofdstuk in het handboek van Melvin Mencher lezen en er vervolgens een quiz over maken.

Maar op een gegeven moment moet de ontwikkeling van een nieuwszin verder gaan dan alleen leren en worden opgenomen in het lichaam en de ziel van een verslaggever. Het moet instinctief zijn, deel uitmaken van het wezen van een journalist.

Maar dat zal niet gebeuren als een student niet enthousiast is over het nieuws, want een nieuwsgevoel gaat echt over de adrenalinestoot die iedereen die ooit een groot verhaal heeft behandeld zo goed kent. Het is het gevoel dat je MOET hebben als hij of zij zelfs een goede verslaggever wil zijn, laat staan ​​een geweldige verslaggever.

In zijn memoires "Growing Up" herinnert de voormalige New York Times-schrijver Russell Baker zich de tijd dat hij en Scotty Reston, een andere legendarische Times-verslaggever, de newsroom verlieten om te gaan lunchen. Bij het verlaten van het gebouw hoorden ze het gejammer van sirenes op straat. Reston was toen al jaren bezig, maar bij het horen van het geluid herinnert Baker zich, net als een welpverslaggever in zijn tienerjaren, naar de scène racen om te zien wat er gebeurde.

Baker daarentegen realiseerde zich dat het geluid niets in hem roerde. Op dat moment begreep hij dat zijn dagen als nieuwsverslaggever voorbij waren.

Je zult het niet bereiken als verslaggever als je geen neus voor nieuws ontwikkelt, als je die stem niet in je hoofd hoort schreeuwen. En dat zal niet gebeuren als je niet enthousiast bent over het werk zelf.