De schokkende aspecten van theater in het oude Rome

Het Romeinse theater begon voordat de Romeinse cultuur de Grieken begon na te volgen. Er is echter zeer weinig bekend over vroeg theater geproduceerd door Etrusken en andere oude culturen. De Romeinse stukken die voortleven in geschreven vorm werden geproduceerd in Griekse stijl amfitheaters, en veel van de spelen waren in wezen herschreven versies van Griekse verhalen. In het oude Griekenland was het onwaarschijnlijk dat toneelstukken grafisch geweld of seksualiteit bevatten, maar het tegenovergestelde was waar in Rome.

Het Romeinse theater en geweld

Het Romeinse publiek hield van een goed schouwspel. Ze hielden ervan om te kijken naar gevechten en bewonderden de bloedsport en gladiatorencompetitie. Als gevolg hiervan was er in de meeste Romeinse theaters veel gore.

Het Romeinse publiek gaf ook de voorkeur aan minder subtiliteit dan de Grieken als het ging om seksualiteit op het podium. Volgens het boek "Living Theatre"door Edwin Wilson beval een Romeinse keizer een hele groep mimespelers om op het podium daadwerkelijk gemeenschap te hebben. Het feit dat deze gebeurtenis werd vastgelegd voor het nageslacht suggereert dat het niet de norm was, maar het was misschien geen op zichzelf staande gebeurtenis.

Beroemde Romeinse toneelschrijvers

Minder toneelstukken werden in het oude Rome geschreven dan in Griekenland. Veel van die die werden geschreven leken te zijn vernieuwd van oude Griekse mythen (getransplanteerd met de zeer vergelijkbare Romeinse goden). Misschien is de opmerkelijke uitzondering op deze regel de binnenlandse komedies van Plautus en Terence. En natuurlijk Seneca - misschien wel de bekendste tragedian van Rome.

Er waren honderden meer toneelschrijvers naast de drie hieronder genoemde. De Romeinse Republiek en het daaropvolgende rijk genoten enorm van kunst en amusement. Hoewel er in het oude Rome veel toneelschrijvers waren, heeft slechts een klein percentage van hun werken het verstrijken van de tijd overleefd.

Plautus

Als je ooit Stephen Sondheims 'Een grappig ding op weg naar het forum' hebt gezien, dan heb je de smaak van de Romeinse komediemaster Plautus ervaren, zij het met een melige smaak uit de jaren 60. Een oprichter van het komische theater, hij creëerde meer dan honderd toneelstukken in zijn opmerkelijke carrière, waarvan vele iconische figuren in de Romeinse samenleving oplichtten: de soldaat, de politicus, de slimme slaaf, de flirtende echtgenoot en de wijze maar zeurende vrouw.

Terence

Het levensverhaal van Terence is een oud verhaal van vodden tot rijkdom. Terence was de slaaf van een Romeinse senator. Blijkbaar was zijn meester zo onder de indruk van het intellect van de jonge Terence dat hij hem uit zijn dienst verloste en zelfs de opleiding van Terence financierde. Tijdens zijn volwassen jaren maakte Terence komedies die voornamelijk Romeinse stijlaanpassingen waren van Griekse toneelstukken door Hellenistische schrijvers, zoals Menander.

Seneca

Lucius Annaeus Seneca was niet alleen toneelschrijver, maar ook advocaat en Romeinse senator. Hij was getuige van enkele van de donkerste dagen van het rijk van Rome, terwijl hij diende onder de sadistische keizer Caligula. De volgende keizer in de rij, Claudius, verbood Seneca en stuurde hem meer dan acht jaar weg van Rome.

Na zijn terugkeer uit ballingschap werd Seneca adviseur van de beruchte keizer Nero. Volgens dramaturg William S. Turney beval Nero de moord op zijn eigen moeder en gaf hij Seneca vervolgens de opdracht een toespraak te schrijven waarin de misdaden van Nero werden verontschuldigd.

Tijdens het leven van de toneelschrijver schreef hij tragedies, waarvan vele heruitvindingen zijn van Griekse mythen over decadentie en zelfvernietiging. Zijn toneelstuk "Phaedra" beschrijft bijvoorbeeld de sensuele verdorvenheid van de eenzame vrouw van Theseus die haar stiefzoon, Hippolytus, begeert. Seneca paste ook de Griekse mythe van Thyestes aan, een smerig verhaal over overspel, broedermoord, incest en kannibalisme, met genoeg bloedbad om zelfs een modern publiek ineen te doen krimpen.

Seneca trok zich terug uit het openbare leven in de veronderstelling dat hij zijn oudere jaren zou kunnen doorbrengen met schrijven en ontspannen, maar de verdachte Nero beval Seneca zelfmoord te plegen. Stemde Seneca in, stak zijn polsen en armen uit en bloedde langzaam uit. Blijkbaar was het te langzaam, omdat volgens de oude historicus Tacitus Seneca om gif riep, en toen dat hem in de steek liet, werd hij in een heet bad geplaatst om te worden gestikt door de stoom.

Bron

Wilson, Edwin. "Living Theatre: A History of Theatre." Alvin Goldfarb President, 6e editie, McGraw-Hill Education, 10 januari 2011.