De National Road, de eerste grote snelweg van Amerika

The National Road was een federaal project in het begin van Amerika, ontworpen om een ​​probleem aan te pakken dat vandaag vreemd lijkt, maar destijds uiterst ernstig was. De jonge natie bezat enorme stukken land in het westen. En er was gewoon geen gemakkelijke manier voor mensen om daar te komen.

De wegen in die tijd naar het westen waren primitief, en in de meeste gevallen waren het Indiase paden of oude militaire paden uit de Franse en Indiase oorlog. Toen de staat Ohio in 1803 tot de Unie werd toegelaten, was het duidelijk dat er iets moest worden gedaan, omdat het land eigenlijk een moeilijk bereikbare staat had.

Een van de belangrijkste routes naar het westen in de late 1700 tot heden Kentucky, de Wilderness Road, was uitgezet door frontiersman Daniel Boone. Dat was een particulier project, gefinancierd door landspeculanten. En hoewel het succesvol was, realiseerden leden van het Congres zich dat ze niet altijd op particuliere ondernemers konden rekenen om infrastructuur te creëren.

Het Amerikaanse congres ging over de bouw van de zogenaamde National Road. Het idee was om een ​​weg aan te leggen die destijds vanuit het centrum van de Verenigde Staten zou leiden, namelijk Maryland, westwaarts, naar Ohio en verder.

Een van de voorstanders van de National Road was Albert Gallatin, de secretaris van de schatkist, die ook een rapport zou uitbrengen waarin werd opgeroepen tot de aanleg van kanalen in de jonge natie.

Naast het bieden van een manier voor kolonisten om naar het westen te komen, werd de weg ook gezien als een zegen voor het bedrijfsleven. Boeren en handelaren konden goederen naar markten in het oosten verplaatsen, en de weg werd dus als noodzakelijk beschouwd voor de economie van het land.

Het congres heeft wetgeving aangenomen die een bedrag van $ 30.000 toewijst voor het aanleggen van de weg, waarin wordt bepaald dat de president commissarissen moet aanstellen die toezicht houden op de enquête en de planning. President Thomas Jefferson ondertekende het wetsontwerp op 29 maart 1806.

Onderzoek naar de nationale weg

Verschillende jaren werden besteed aan het plannen van de route van de weg. In sommige delen kon de weg een ouder pad volgen, bekend als de Braddock Road, die werd genoemd naar een Britse generaal in de Franse en Indiase oorlog. Maar toen het westwaarts toesloeg, richting Wheeling, West Virginia (dat toen onderdeel was van Virginia), was uitgebreid onderzoek vereist.

De eerste bouwcontracten voor de National Road werden gegund in het voorjaar van 1811. Het werk begon op de eerste tien mijl, die westwaarts liep van de stad Cumberland, in het westen van Maryland.

Toen de weg in Cumberland begon, werd deze ook de Cumberland Road genoemd.

De nationale weg is gebouwd om lang mee te gaan

Het grootste probleem met de meeste wegen 200 jaar geleden was dat wagenwielen sporen creëerden, en zelfs de gladste onverharde wegen konden bijna onbegaanbaar worden gemaakt. Omdat de nationale weg als essentieel voor de natie werd beschouwd, moest deze met gebroken stenen worden geplaveid.

In de vroege jaren 1800 had een Schotse ingenieur, John Loudon MacAdam, een methode ontwikkeld om wegen met gebroken stenen te bouwen, en wegen van dit type werden dus "macadam" -wegen genoemd. Terwijl het werk voortging op de nationale weg, werd de door MacAdam geavanceerde techniek in gebruik genomen, waardoor de nieuwe weg een zeer solide basis kreeg die bestand was tegen aanzienlijk wagenverkeer.

Het werk was heel moeilijk in de dagen vóór gemechaniseerde bouwmachines. De stenen moesten door mannen met voorhamers worden gebroken en met schoppen en harken in positie worden gebracht.

William Cobbett, een Britse schrijver die in 1817 een bouwplaats aan de National Road bezocht, beschreef de bouwmethode:

"Het is bedekt met een zeer dikke laag mooi gebroken stenen, of liever gezegd, met grote nauwkeurigheid op zowel diepte als breedte gelegd en vervolgens naar beneden gerold met een ijzeren rol, die alles reduceert tot één massieve massa. Dit is een weg gemaakt voor altijd. "

Een aantal rivieren en beken moesten worden overgestoken door de nationale weg, en dit leidde natuurlijk tot een toename van de bruggenbouw. De Casselman Bridge, een stenen brug met één boog gebouwd voor de National Road in 1813 nabij Grantsville, in de noordwestelijke hoek van Maryland, was de langste stenen boogbrug in Amerika toen deze werd geopend. De brug, die een boog van 80 voet heeft, is gerestaureerd en is vandaag het middelpunt van een staatspark.

Het werk op de nationale weg ging gestaag door, met bemanningen die zowel naar het oosten als naar het westen gingen vanaf het punt van oorsprong in Cumberland, Maryland. In de zomer van 1818 had de westelijke opmars van de weg Wheeling, West Virginia, bereikt.

De National Road ging langzaam verder naar het westen en bereikte uiteindelijk in 1839 Vandalia, Illinois. Er bestonden plannen om de weg helemaal naar St. Louis, Missouri te laten doorgaan, maar het leek erop dat spoorwegen snel wegen zouden vervangen, financiering voor de National Road was niet vernieuwd.

Het belang van de nationale weg

De National Road speelde een belangrijke rol in de westelijke uitbreiding van de Verenigde Staten en het belang ervan was vergelijkbaar met dat van het Eriekanaal. Reizen op de nationale weg was betrouwbaar, en vele duizenden kolonisten die in zwaar beladen wagens naar het westen gingen, begonnen hun route te volgen.

De weg zelf was tachtig voet breed en afstanden werden gemarkeerd door ijzeren mijlpalen. De weg kon gemakkelijk het wagen- en postkoetsverkeer van die tijd herbergen. Herbergen, tavernes en andere bedrijven ontstonden langs de route.

Een account gepubliceerd in de late jaren 1800 herinnerde aan de gloriedagen van de National Road:

"Er waren soms twintig vrolijk geschilderde koets met vier paarden per dag per dag. Het vee en de schapen waren nooit uit het zicht. De met canvas bedekte wagens werden getrokken door zes of twaalf paarden. Binnen een mijl van de weg was het land een wildernis , maar op de snelweg was het verkeer zo dicht als in de hoofdstraat van een grote stad. "

Tegen het midden van de 19e eeuw raakte de nationale weg in onbruik, omdat het reizen per trein veel sneller was. Maar toen de auto in het begin van de 20e eeuw arriveerde, werd de route van de National Road weer populairder en na verloop van tijd werd de eerste federale snelweg de route voor een deel van US Route 40. Het is nog steeds mogelijk om delen van de National te reizen Road vandaag.

Legacy of the National Road

De National Road was de inspiratie voor andere federale wegen, waarvan sommige werden aangelegd in de tijd dat de eerste snelweg van het land nog in aanbouw was.

En de nationale weg was ook enorm belangrijk omdat het het eerste grote federale project voor openbare werken was, en het werd over het algemeen als een groot succes beschouwd. En het valt niet te ontkennen dat de economie van het land en zijn expansie in westelijke richting enorm werden geholpen door de macadamized weg die zich in westelijke richting naar de wildernis uitstrekte.