The Myth of the Bra Burning Feminists of the Sixties

Wie was het die zei: "Geschiedenis is maar een fabel overeengekomen?" Voltaire? Napoleon? Het doet er eigenlijk niet toe (de geschiedenis faalt ons in dit geval) omdat het sentiment in ieder geval solide is. Verhalen vertellen is wat wij mensen doen, en in sommige gevallen is waarachtigheid verdomd als de waarheid niet zo kleurrijk is als wat we kunnen verzinnen.

Dan is er wat psychologen het Rashomon-effect noemen, waarin verschillende mensen dezelfde gebeurtenis op tegenstrijdige manieren ervaren. En soms samenspannen grote spelers om de ene versie van een evenement boven de andere te zetten.

Brand baby brand

Neem de lang aangenomen veronderstelling, zelfs in enkele van de meest gerespecteerde geschiedenisboeken, die feministen uit de jaren 60 demonstreerden tegen het patriarchaat door hun beha's te verbranden. Van alle mythen rond de geschiedenis van vrouwen is behaverbranding een van de meest vasthoudende geweest. Sommigen zijn opgegroeid met het geloof, laat staan ​​dat voor zover een serieuze geleerde heeft kunnen vaststellen, geen vroege feministische demonstratie een vuilnisbak vol vlammende lingerie bevatte.

De geboorte van een gerucht

De beruchte demonstratie die aanleiding gaf tot dit gerucht was het protest uit 1968 van de Miss America-wedstrijd. Beha's, gordels, nylonkousen en andere kledingstukken werden in een vuilnisbak gegooid. Misschien raakte de daad in de war met andere beelden van protest die wel dingen in brand staken, namelijk openbare vertoningen van het branden van een tochtkaart.

Maar de hoofdorganisator van het protest, Robin Morgan, beweerde in een New York Times artikel de volgende dag dat er geen beha's werden verbrand. "Dat is een media-mythe," zei ze, en zei dat elke behaverbranding gewoon symbolisch was.

Verkeerde weergave van media

Maar dat hield niet op één krant, de Atlantic City Press, van het maken van de kop "Bra-burners Blitz Boardwalk" voor een van de twee artikelen die het op het protest publiceerde. Dat artikel verklaarde expliciet: "Terwijl de beha's, gordels, valsheid, krulspelden en kopieën van populaire damesbladen verbrandden in de 'Freedom Trash Can', bereikte de demonstratie het hoogtepunt van spot toen de deelnemers een lammetje paradeerden met een gouden banner erop geschreven 'Miss Amerika.' ”

De schrijver van het tweede verhaal, Jon Katz, herinnerde zich jaren later dat er een kort vuur in de vuilnisbak was, maar blijkbaar herinnert niemand zich dat vuur. En andere verslaggevers meldden geen brand. Een ander voorbeeld van herinneringen samenvoegen? In elk geval waren dit zeker niet de wilde vlammen die later werden beschreven door media-persoonlijkheden zoals Art Buchwald, die ten tijde van het protest niet eens in de buurt van Atlantic City was.

Wat de reden ook is, veel commentatoren in de media, dezelfde die de vrouwenbevrijdingsbeweging hebben hernoemd met de neerbuigende term "Women's Lib", namen de term op en bevorderden deze. Misschien waren er enkele bh-verbrandingen in navolging van de veronderstelde toonaangevende demonstraties die niet echt plaatsvonden, hoewel er tot nu toe ook geen documentatie van was.

Een symbolische daad

De symbolische daad van het gooien van die kleding in de vuilnisbak was bedoeld als een serieuze kritiek op de moderne schoonheidscultuur, om vrouwen te waarderen voor hun uiterlijk in plaats van voor hun hele zelf. "Braless gaan" voelde als een revolutionair act-comfortabel voelen boven het voldoen aan sociale verwachtingen.

Uiteindelijk getrivialiseerd

Behaverbranding werd al snel gebagatelliseerd als dom in plaats van empowerment. Eén Illinois-wetgever werd in de jaren zeventig geciteerd, reageerde op een lobbyist van het Equal Rights Amendement en noemde feministen 'braless, brave hersenen'.

Misschien sloeg het zo snel op als een mythe omdat het de vrouwenbeweging belachelijk maakte en geobsedeerd door trivialiteiten. Focussen op beha-branders leidde af van de grotere problemen, zoals gelijke beloning, kinderopvang en reproductieve rechten. Aangezien de meeste redacteuren en schrijvers van tijdschriften en kranten mannen waren, was het tenslotte zeer onwaarschijnlijk dat ze geloof zouden hechten aan de problemen die behaverbranding met zich meebracht: onrealistische verwachtingen van vrouwelijke schoonheid en lichaamsbeeld.