Het Ludlow-amendement

Ooit gaf het congres bijna het recht weg om te debatteren en de oorlog te verklaren. Het is eigenlijk nooit gebeurd, maar het kwam in de dagen van het Amerikaanse isolationisme in de buurt van het Ludlow-amendement.

Het wereldtoneel mijden

Met uitzondering van een korte flirt met het rijk in 1898, probeerden de Verenigde Staten betrokkenheid bij buitenlandse zaken te vermijden (althans in Europa; de VS hadden nooit veel problemen met Latijns-Amerikaanse zaken), maar nauwe banden met het gebruik van Groot-Brittannië en Duitsland van onderzeese oorlogvoering sleepte het in 1917 in de Eerste Wereldoorlog.

Na 116.000 gedode soldaten en nog eens 204.000 gewonden te hebben verloren in iets meer dan een jaar oorlog, wilden de Amerikanen niet betrokken raken bij een ander Europees conflict. Het land nam zijn isolationistische houding aan.

Aanhoudend isolationisme

Amerikanen volgden het isolationisme gedurende de jaren 1920 en 1930, ongeacht de gebeurtenissen in Europa en Japan. Van de opkomst van het fascisme met Mussolini in Italië tot de perfectie van het fascisme met Hitler in Duitsland en de kaping van de burgerregering door militaristen in Japan, Amerikanen verzorgden hun eigen problemen.

Republikeinse presidenten in de jaren 1920, Warren G. Harding, Calvin Coolidge en Herbert Hoover, schonken ook nauwelijks aandacht aan buitenlandse zaken. Toen Japan Manchuria binnenviel in 1931, gaf de staatssecretaris van Hoover, Henry Stimson, Japan slechts een diplomatieke klap op de pols.

De crisis van de Grote Depressie veegde Republikeinen uit hun ambt in 1932 en de nieuwe president Franklin D. Roosevelt was een internationalist, geen isolationist.

FDR's nieuwe houding

Roosevelt was ervan overtuigd dat de Verenigde Staten zouden moeten reageren op gebeurtenissen in Europa. Toen Italië Ethiopië binnenviel in 1935, moedigde hij Amerikaanse oliemaatschappijen aan om een ​​moreel embargo op te leggen en te stoppen met het verkopen van olie aan de legers van Italië. De oliemaatschappijen weigerden.

FDR heeft echter gewonnen als het ging om het Ludlow-amendement.

Piek van isolationisme

Vertegenwoordiger Louis Ludlow (D-Indiana) introduceerde zijn amendement verschillende keren in het Huis van Afgevaardigden vanaf 1935. Zijn introductie in 1938 was de meest waarschijnlijke.

In 1938 had Hitler's nieuw leven ingeblazen Duitse leger het Rijnland heroverd, oefende blitzkrieg uit namens fascisten in de Spaanse burgeroorlog en bereidde zich voor op de annexatie van Oostenrijk. In het oosten was Japan een volledige oorlog met China begonnen. In de Verenigde Staten waren Amerikanen bang dat de geschiedenis zich zou herhalen.

Ludlows amendement (een voorgesteld amendement op de grondwet) luidde: "Behalve in geval van een invasie van de Verenigde Staten of hun territoriale bezittingen en aanvallen op hun burgers die daar verblijven, zal de bevoegdheid van het Congres om oorlog te verklaren niet effectief worden totdat het wordt bevestigd door de meerderheid van alle stemmen die daarop worden uitgebracht in een nationaal referendum. Het congres, wanneer het een nationale crisis beschouwt, kan door gelijktijdige resolutie de kwestie van oorlog of vrede verwijzen naar de burgers van de staten, de kwestie waarover moet worden gestemd , Zullen de Verenigde Staten de oorlog verklaren _________? Het Congres kan anders bij wet voorzien in de handhaving van deze sectie. "

Twintig jaar eerder zou zelfs het onderhouden van deze resolutie lachwekkend zijn geweest. In 1938 amuseerde het Huis het echter niet alleen, maar stemde het er ook over. Het is mislukt, 209-188.

FDR's druk

FDR haatte de resolutie en zei dat deze de bevoegdheden van het presidentschap onnodig zou beperken. Hij schreef aan voorzitter van het Huis William Brockman Bankhead dat: "Ik moet eerlijk zeggen dat ik van mening ben dat het voorgestelde amendement praktisch niet uitvoerbaar is en onverenigbaar met onze representatieve regeringsvorm..

"Onze regering wordt geleid door de mensen door vertegenwoordigers van hun eigen keuze," vervolgde FDR. "Het was met eenparigheid van stemmen dat de stichters van de Republiek het eens waren met een dergelijke vrije en representatieve regeringsvorm als het enige praktische regeringsmiddel door het volk. Een dergelijke wijziging van de grondwet zou elke president in zijn gedrag verlammen." buitenlandse betrekkingen, en het zou andere naties aanmoedigen te geloven dat zij Amerikaanse rechten ongestraft zouden kunnen schenden.