De Berlijnse conferentie om Afrika te verdelen

De Berlijnse conferentie werd beschreven door Harm J. de Bli in "Geography: Realms, Regions, and Concepts:"

"De Berlijnse conferentie was het ongedaan maken van Afrika op meer dan één manier. De koloniale machten legden hun domeinen op het Afrikaanse continent op. Tegen de tijd dat de onafhankelijkheid in 1950 terugkeerde naar Afrika, had het rijk een erfenis van politieke fragmentatie verworven die niet kon worden geëlimineerd of gemaakt naar tevredenheid werken. "

Doel van de conferentie in Berlijn

In 1884 riep de Duitse kanselier Otto von Bismark op verzoek van Portugal de grote westerse mogendheden van de wereld bijeen om over vragen te onderhandelen en een einde te maken aan de verwarring over de controle over Afrika. Bismark waardeerde de mogelijkheid om de invloedssfeer van Duitsland op Afrika uit te breiden en hoopte de rivalen van Duitsland te dwingen met elkaar te vechten voor territorium.

Ten tijde van de conferentie bleef 80 procent van Afrika onder traditionele en lokale controle. Wat uiteindelijk resulteerde was een mengelmoes van geometrische grenzen die Afrika in 50 onregelmatige landen verdeelde. Deze nieuwe kaart van het continent werd bovenop meer dan 1.000 inheemse culturen en regio's van Afrika geplaatst. De nieuwe landen misten rijm of reden en verdeelden samenhangende groepen mensen en voegden ongelijksoortige groepen samen die echt niet met elkaar konden opschieten.

ThoughtCo / Adrian Mangel

Landen vertegenwoordigd op de conferentie van Berlijn

Veertien landen werden vertegenwoordigd door een overvloed aan ambassadeurs toen de conferentie op 15 november 1884 in Berlijn werd geopend. De toen vertegenwoordigde landen waren Oostenrijk-Hongarije, België, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, Italië, Nederland, Portugal, Rusland, Spanje, Zweden-Noorwegen (verenigd van 1814 tot 1905), Turkije en de Verenigde Staten van Amerika. Van deze 14 landen waren Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië en Portugal de belangrijkste spelers op de conferentie, die op dat moment het grootste deel van koloniaal Afrika beheersten..

Berlijn Conferentietaken

De eerste taak van de conferentie was om overeen te komen dat de mondingen en bekkens van de Congo-rivier en de Niger-rivier als neutraal worden beschouwd en openstaan ​​voor handel. Ondanks zijn neutraliteit werd een deel van het Congobekken een persoonlijk koninkrijk voor de Belgische koning Leopold II. Onder zijn heerschappij stierf meer dan de helft van de bevolking van de regio.

Ten tijde van de conferentie werden alleen de kustgebieden van Afrika gekoloniseerd door de Europese mogendheden. Op de conferentie in Berlijn probeerden de Europese koloniale machten zich in te spannen om controle te krijgen over het binnenland van het continent. De conferentie duurde tot 26 februari 1885 - een periode van drie maanden waarin koloniale machten kibbelden over geometrische grenzen in het binnenland van het continent, zonder rekening te houden met de culturele en taalkundige grenzen die al door de inheemse Afrikaanse bevolking werden vastgesteld..

Na de conferentie ging het geven en nemen door. Tegen 1914 hadden de deelnemers aan de conferentie Afrika volledig verdeeld in 50 landen.

Belangrijke koloniale bedrijven waren:

• Groot-Brittannië wenste een verzameling kolonies tussen Kaap en Caïro en slaagde er bijna in om Egypte, Soedan (Anglo-Egyptische Soedan), Oeganda, Kenia (Brits Oost-Afrika), Zuid-Afrika en Zambia, Zimbabwe (Rhodos) te besturen en Botswana. De Britten controleerden ook Nigeria en Ghana (Gold Coast).
• Frankrijk nam een ​​groot deel van West-Afrika, van Mauritanië tot Tsjaad (Frans West-Afrika), evenals Gabon en de Republiek Congo (Frans Equatoriaal Afrika).
• België en koning Leopold II controleerden de Democratische Republiek Congo (Belgisch Congo).
• Portugal nam Mozambique in het oosten en Angola in het westen.
• Het bezit van Italië was Somalië (Italiaans Somaliland) en een deel van Ethiopië.
• Duitsland nam Namibië (Duits Zuidwest-Afrika) en Tanzania (Duits Oost-Afrika) over.
• Spanje claimde het kleinste grondgebied, namelijk Equatoriaal-Guinea (Rio Muni).

Bron

De Bli, Harm J. "Geography: Realms, Regions, and Concepts." Peter O. Muller, Jan Nijman, 16e editie, Wiley, 25 november 2013.