De slag om Valverde - burgeroorlog

De slag om Valverde werd op 21 februari 1862 gevochten tijdens de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865).

Op 20 december 1861 gaf brigadegeneraal Henry H. Sibley een proclamatie uit waarin New Mexico werd geëist voor de Confederatie. Ter ondersteuning van zijn woorden trok hij in februari 1862 vanuit Fort Thorn naar het noorden. Na de Rio Grande was hij van plan Fort Craig, de hoofdstad van Santa Fe, en Fort Union te veroveren. Met 1390 slecht uitgeruste mannen marcheerde Sibley op 13 februari naar Fort Craig. Binnen de muren van het fort zaten ongeveer 3.800 Union-soldaten onder leiding van kolonel Edward Canby. Onzeker over de grootte van de naderende Zuidelijke troepen, gebruikte Canby verschillende listes, waaronder het gebruik van houten "Quaker-kanonnen" om het fort er sterker uit te laten zien.

Fort Craig oordelen als te sterk om te worden ingenomen door directe aanval, bleef Sibley ten zuiden van het fort en zette zijn mannen in met het doel Canby te verleiden om aan te vallen. Hoewel de Zuidelijken drie dagen in positie bleven, weigerde Canby zijn vestingwerken te verlaten. Kort na rantsoenen riep Sibley op 18 februari een oorlogsraad bijeen. Na discussies werd besloten de Rio Grande over te steken, de oostelijke oever op te gaan en de doorwaadbare plaats in Valverde te veroveren met als doel de communicatielijnen van Fort Craig naar Santa te verbreken Fe. In de nacht van 20-21 kampeerden de Zuidelijken in het oosten van het fort.

Legers & Commandanten:

Unie

• Kolonel Edward Canby
• 3.000 mannen

Verbonden

• Brigadegeneraal Henry H. Sibley
• 2.590 mannen

De legers ontmoeten elkaar

Op de hoogte gebracht van de Zuidelijke bewegingen, stuurde Canby een gemengde kracht van cavalerie, infanterie en artillerie onder luitenant-kolonel Benjamin Roberts naar de Ford in de ochtend van 21 februari. Langzaam vertraagd door zijn kanonnen stuurde Roberts majoor Thomas Duncan vooruit met de cavalerie om de cavalerie te houden ford. Terwijl de troepen van de Unie naar het noorden trokken, gaf Sibley opdracht aan majoor Charles Pyron om de doorwaadbare plaats te verkennen met vier compagnieën van de 2e Texas Mounted Rifles. De opmars van Pyron werd ondersteund door de 4de Texas Mounted Rifles van luitenant-kolonel William Scurry. Aangekomen bij de doorwaadbare plaats waren ze verrast om daar troepen van de Unie te vinden.

Pyron nam snel plaats in een droge rivierbedding en riep hulp van Scurry op. Daar tegenover bewogen Union-kanonnen zich op hun plaats op de westelijke oever, terwijl de cavalerie zich voortbewoog in een schermutseling. Ondanks het feit dat ze een numeriek voordeel bezaten, probeerden de troepen van de Unie niet om de Zuidelijke positie aan te vallen. Toen hij ter plaatse arriveerde, zette Scurry zijn regiment rechts van Pyron op. Hoewel ze werden beschoten door troepen van de Unie, konden de Zuidelijken niet reageren in natura omdat ze grotendeels waren uitgerust met pistolen en jachtgeweren die onvoldoende bereik hadden.

Het tij keert

Toen hij van de impasse hoorde, verliet Canby Fort Craig met het grootste deel van zijn commando en liet alleen een militie achter om de post te bewaken. Aangekomen op het toneel, liet hij twee regimenten infanterie achter op de westoever en duwde de rest van zijn mannen over de rivier. Terwijl ze de Zuidelijke positie beuken met artillerie, kregen de strijdkrachten van de Unie langzaam de overhand op het veld. Zich bewust van het groeiende gevecht bij de Ford, stuurde Sibley ook versterkingen in de vorm van 5e Texas Mounted Rifles van kolonel Tom Green en elementen van de 7e Texas Mounted Rifles. Ziek (of dronken), Sibley bleef in het kamp nadat hij het veldcommando had overgedragen aan Green.

Vroeg in de middag autoriseerde Green een aanval door een groep lancers van de 5th Texas Rifles. Onder leiding van kapitein Willis Lang schoten ze naar voren en werden ze getroffen door zwaar vuur van een groep vrijwilligers uit Colorado. Hun aanval versloeg, de overblijfselen van de lancers trokken zich terug. Beoordeling van de situatie besloot Canby tegen een frontale aanval op de linie van Green. In plaats daarvan probeerde hij de zuidelijke linkerflank te forceren. Kolonel Christopher "Kit" Carsons ongeteste 1e New Mexico vrijwilligers aan de overkant bestellen, hij bracht hen samen met de artilleriebatterij van kapitein Alexander McRae naar een voorwaartse positie.

Toen Green de aanval van de Unie zag ontstaan, beval Green majoor Henry Raguet een aanval uit te voeren op het recht van de Unie om tijd te kopen. Raguet's mannen renden af ​​en de troepen van de Unie begonnen te rukken. Terwijl de mannen van Raguet werden teruggestuurd, gaf Green Scurry het bevel om een ​​aanval op het Union-centrum voor te bereiden. In drie golven springen de mannen van Scurry in de buurt van McRae's batterij. In felle gevechten slaagden ze erin de wapens te pakken en de linie van de Unie te vernietigen. Zijn positie stortte plotseling in, Canby werd gedwongen een terugtocht over de rivier te bevelen, hoewel veel van zijn mannen al begonnen waren het veld te ontvluchten.

Nasleep van de strijd

De Slag om Valverde kostte Canby 111 gedood, 160 gewonden en 204 gevangen / vermist. De verliezen van Sibley bedroegen 150-230 doden en gewonden. Terugvallen op Fort Craig, hervatte Canby een verdedigende positie. Hoewel hij een overwinning in het veld had behaald, had Sibley nog steeds onvoldoende krachten om Fort Craig met succes aan te vallen. Kort bij rantsoenen koos hij ervoor om verder te gaan naar het noorden richting Albuquerque en Santa Fe met het doel zijn leger opnieuw te bevoorraden. Canby, in de overtuiging dat hij overtroffen was, werd gekozen om niet te achtervolgen. Hoewel hij uiteindelijk zowel Albuquerque als Santa Fe bezette, werd Sibley gedwongen om New Mexico te verlaten na de Battle of Glorieta Pass en het verlies van zijn wagentrein.

bronnen

• War of History: Battle of Valverde
• TSHA: Battle of Valverde
• Fort Craig Nationaal Historische plaats