Standaard Engels (SE)

Standaard Engels is een controversiële term voor een vorm van de Engelse taal die wordt geschreven en gesproken door ervaren gebruikers. Afkorting: SE. Ook gekend als Standaard geschreven Engels (SWE).

Volgens Tom McArthur in The Oxford Companion to the English Language (1992), de term Standaard Engels "weerstaat eenvoudige definitie, maar wordt gebruikt alsof de meeste opgeleide mensen toch precies weten waarnaar het verwijst."

Voorbeelden en observaties

• "De voorwaarde Standaard Engels verwijst naar zowel een feitelijke verscheidenheid van taal als een geïdealiseerde norm van Engels die in veel sociale situaties acceptabel is. Als taalverscheidenheid is standaard Engels de taal die wordt gebruikt in de meeste openbare verhandelingen en in de reguliere werking van Amerikaanse sociale instellingen. De nieuwsmedia, de overheid, de advocatuur en de leraren op onze scholen en universiteiten beschouwen het standaard Engels allemaal als hun juiste communicatiemiddel, voornamelijk in verklarend en argumentatief schrijven, maar ook in het openbaar spreken.
  "Standaard Engels verschilt dus van wat normaal gesproken als spraak wordt beschouwd, omdat standaard Engels moet worden onderwezen, terwijl kinderen op natuurlijke wijze leren spreken zonder te worden onderwezen."
  (De American Heritage Guide to Contemporary Usage and Style. Houghton Mifflin, 2005
• "Wij moeten weten Standaard Engels, maar we moeten het kritisch, analytisch en in de context van taalgeschiedenis kennen. We moeten ook de regelmaat van niet-standaard varianten begrijpen. Als we op deze manier goede en slechte grammatica benaderen, zal de studie van taal een bevrijdende factor zijn - niet alleen het bevrijden van leerlingen van sociaal gestigmatiseerd gebruik door dat gebruik te vervangen door nieuwe taalmanieren, maar mensen opleiden in wat taal en taalmanieren allemaal te maken hebben ."
  (Edwin L. Battistella, Slechte taal: zijn sommige woorden beter dan andere? Oxford University Press, 2005

Stilstaande gebruiksconventies

"De conventies van taalgebruik zijn stilzwijgend. De regels van standaard Engels zijn niet wettelijk geregeld door een tribunaal, maar ontstaan ​​als een impliciete consensus binnen een virtuele gemeenschap van schrijvers, lezers en editors. Die consensus kan in de loop van de tijd veranderen in een proces dat even ongepland en onbeheersbaar is als de grillen van de mode. Geen enkele ambtenaar heeft ooit besloten dat respectabele mannen en vrouwen hun hoeden en handschoenen in de jaren zestig mochten uitdoen of in de jaren negentig doorboord en getatoeëerd konden worden - evenmin kon een autoriteit met bevoegdheden korter dan Mao Zedong deze veranderingen hebben gestopt. Op een vergelijkbare manier hebben eeuwen van respectabele schrijvers lang vergeten verordeningen door zelfbenoemde voogden van de taal weggehaald, uit Jonathan Swift's veroordeling van scherts, maffia, en schijn naar Strunk en White's minachting van om te personaliseren, om contact op te nemen, en zes mensen (in tegenstelling tot zes personen)."
(Steven Pinker, "False Fronts in the Language Wars." Leisteen, 31 mei 2012

Het gemak van standaard Engels

"[Standaard Engels is dat] specifieke variëteit van het Engels die door geschoolde mensen als geschikt wordt beschouwd voor de meeste soorten openbare verhandelingen, waaronder de meeste uitzendingen, bijna alle publicaties, en vrijwel alle conversaties met iedereen behalve intimiteiten ...

"Standaard Engels is niet helemaal uniform over de hele wereld: Amerikaanse gebruikers van standaard Engels zeggen bijvoorbeeld het eerste verdieping en Ik heb net een brief gekregen en schrijf centrum en kleur, terwijl Britse gebruikers zeggen begane grond en Ik heb net een brief gekregen en schrijf centrum en kleur. Maar deze regionale verschillen zijn klein in vergelijking met de zeer hoge mate van overeenstemming over welke vormen als standaard moeten gelden. Niettemin verandert standaard Engels, zoals alle levende talen, in de loop van de tijd ...
"Het is belangrijk om te beseffen dat standaard Engels op geen enkele manier intrinsiek superieur is aan enige andere variëteit van het Engels: het is met name niet 'logischer', meer grammaticaal of 'expressiever'. Het is onderaan een gemak: het gebruik van één standaardformulier dat door sprekers overal wordt geleerd, minimaliseert onzekerheid, verwarring, misverstanden en communicatieve problemen in het algemeen. "
(R.L. Trask, Woordenboek van Engelse grammatica. Penguin, 2000

Oorsprong van het standaard Engels

• "Veruit de meest invloedrijke factor in de opkomst van  Standaard Engels was het belang van Londen als de hoofdstad van Engeland ... Londen Engels nam en gaf. Het begon als een Zuidelijk en eindigde als een Midland-dialect. Tegen de 15e eeuw was er in de East Midlands een vrij uniform dialect gaan zegevieren, en de taal van Londen stemt er in alle belangrijke opzichten mee in. We kunnen er nauwelijks aan twijfelen dat het belang van de oostelijke provincies… grotendeels verantwoordelijk is voor deze verandering. Zelfs de noordelijke kenmerken die in de standaardtoespraak worden aangetroffen, lijken via deze provincies te zijn binnengekomen. De geschiedenis van het standaard Engels is bijna een geschiedenis van het Londense Engels. "(Albert C. Baugh en Thomas Cable, Een geschiedenis van de Engelse taal, 5e ed. Prentice Hall, 2002)
• "Halverwege de 17e eeuw verklaart de lexicograaf Thomas Blount dat de 'Babel' van de volkstaal Engeland tot een 'zelfvreemde' natie heeft gemaakt die zichzelf vreemd is geworden door deze diversiteit aan beschikbare vormen. Hij wijdt zijn woordenboek van 1656 aan aan de oorzaak van het hebben van 'Engels Engels'. In deze context is het misschien niet de opkomst van een standaard- verscheidenheid van taal, maar een nieuw besef van dialect en variabiliteit van discours - het 'zelfvreemde' Engels van de Renaissance - dat het best de taalcultuur van het vroegmoderne Engeland definieert. "(Paula Blank," The Babel of Renaissance English. " De Engelse geschiedenis van Oxford, ed. door Lynda Mugglestone. Oxford University Press, 2006

Soorten standaard Engels

"[T] hier bestaat niet zoiets (momenteel) als een Standaard Engels die niet Brits of Amerikaans of Australisch is, enz. Er is (nog) geen internationale standaard, in de zin dat uitgevers zich momenteel niet kunnen richten op een standaard die niet lokaal is gebonden. "
(Gunnel Melchers en Philip Shaw, Wereld Engels: een introductie. Arnold, 2003)