Standaard Engelse definities en controverses

In de vermelding voor "Standaard Engels" in The Oxford Companion to the English Language (1992) merkt Tom McArthur op dat deze 'veel gebruikte term ... bestand is tegen eenvoudige definitie, maar wordt gebruikt alsof de meeste geschoolde mensen toch precies weten waarnaar het verwijst'.

Voor sommige van die mensen is Standard English (SE) een synoniem voor mooi zo of correct Engels gebruik. Anderen gebruiken de term om te verwijzen naar een specifiek geografisch dialect van het Engels of een dialect van de meest krachtige en prestigieuze sociale groep. Sommige taalkundigen beweren dat het echt zo is Nee enkele standaard van Engels.

Het kan onthullend zijn om enkele van de vermoedens die achter deze verschillende interpretaties schuilen, te onderzoeken. De volgende opmerkingen - van taalkundigen, lexicografen, grammatici en journalisten - worden aangeboden in de geest van discussie in plaats van het oplossen van alle complexe vraagstukken rondom de term "Standaard Engels".

Controverses en opmerkingen over standaard Engels

Een zeer elastische en variabele looptijd

[W] Wat telt als standaard Engels zal afhangen van zowel de plaats als de specifieke variëteiten waarmee standaard Engels wordt vergeleken. Een vorm die in de ene regio als standaard wordt beschouwd, kan in een andere regio niet-standaard zijn en een vorm die standaard is in tegenstelling tot de ene variëteit (bijvoorbeeld de taal van Afro-Amerikaanse Amerikanen) kan als niet-standaard worden beschouwd in tegenstelling tot het gebruik van klasse professionals. Hoe het ook wordt geïnterpreteerd, het standaard Engels in deze zin moet echter niet als noodzakelijk correct of ongebruikelijk worden beschouwd, omdat het vele soorten taal bevat die op verschillende gronden kunnen worden bekritiseerd, zoals de taal van bedrijfsmemo's en televisie advertenties of de gesprekken van middelbare scholieren. Hoewel de term dus een nuttig beschrijvend doel kan dienen, mits de context de betekenis ervan duidelijk maakt, moet deze niet worden geïnterpreteerd als een absolute positieve evaluatie.

(Het American Heritage Dictionary van de Engelse taal, 4e editie, 2000)

Wat standaard Engels is Niet

(i) Het is geen willekeurig, a priori beschrijving van het Engels, of van een vorm van Engels, bedacht door verwijzing naar normen van morele waarde, of literaire verdienste, of veronderstelde taalkundige zuiverheid, of een andere metafysische maatstaf - kortom, 'Standaard Engels' kan niet worden gedefinieerd of beschreven in termen zoals 'het beste Engels' of 'literair Engels' of 'Oxford English' of 'BBC English'.
(ii) Het wordt niet gedefinieerd door verwijzing naar het gebruik van een bepaalde groep Engelse gebruikers, en vooral niet door verwijzing naar een sociale klasse - 'Standaard Engels' is niet 'upper class English' en het wordt overal in het sociale spectrum aangetroffen, hoewel het niet noodzakelijk gelijkwaardig is voor alle leden van alle klassen.
(iii) Het is statistisch gezien niet de meest voorkomende vorm van Engels, zodat 'standaard' hier niet betekent 'het vaakst gehoord'.
(iv) Het wordt niet opgelegd aan degenen die het gebruiken. Het is waar dat het gebruik ervan door een individu grotendeels het resultaat kan zijn van een langdurig opleidingsproces; maar standaard Engels is noch het product van taalkundige planning of filosofie (bijvoorbeeld zoals het Frans bestaat in de beraadslagingen van de Academie Francaise, of beleid dat in vergelijkbare termen is opgesteld voor Hebreeuws, Iers, Welsh, Bahasa Maleisië, enz.); noch is het een nauwkeurig gedefinieerde norm waarvan het gebruik en onderhoud wordt bewaakt door een quasi-officiële instantie, met boetes opgelegd voor niet-gebruik of misbruik. Standaard Engels evolueerde: het werd niet geproduceerd door een bewust ontwerp.

(Peter Strevens, "Wat is 'Standaard Engels'?" RELC Journal, Singapore, 1981)

Geschreven Engels en gesproken Engels

Er zijn veel grammaticaboeken, woordenboeken en handleidingen voor het gebruik van het Engels die het standaard Engels beschrijven en adviseren dat schriftelijk wordt weergegeven ... [Deze] boeken worden veel gebruikt als leidraad voor wat standaard Engels is. Er is echter vaak ook een neiging om deze oordelen, die over geschreven Engels gaan, op gesproken Engels toe te passen. Maar de normen voor gesproken en geschreven taal zijn niet hetzelfde; mensen praten niet zoals boeken, zelfs in de meest formele situaties of contexten. Als je niet kunt verwijzen naar een geschreven norm om gesproken taal te beschrijven, baseer je, zoals we hebben gezien, je oordelen op de toespraak van de 'beste mensen', de 'ontwikkelde' of hogere sociale klassen. Maar je oordelen baseren op het gebruik van hoogopgeleiden is niet zonder problemen. Sprekers, zelfs hoogopgeleiden, gebruiken verschillende vormen ...

(Linda Thomas, Ishtla Singh, Jean Stilwell Peccei en Jason Jones, Taal, maatschappij en macht: een introductie. Routledge, 2004)

"Hoewel standaard Engels het soort Engels is waarin alle moedertaalsprekers leren lezen en schrijven, spreken de meeste mensen het eigenlijk niet."

(Peter Trudgill en Jean Hannah, Internationaal Engels: een gids voor de variëteiten van standaard Engels, 5e ed. Routledge, 2013)

Standaard Engels is een dialect

Als Standaard Engels daarom geen taal, een accent, een stijl of een register is, dan zijn we natuurlijk verplicht om te zeggen wat het eigenlijk is. Het antwoord is, zoals de meeste Britse sociolinguïsten het erover eens zijn, dat standaard Engels een dialect is ... Standaard Engels is gewoon één van de vele Engelse talen. Het is een sub-variëteit van Engels ...

Historisch gezien kunnen we zeggen dat Standaard Engels is geselecteerd (hoewel, in tegenstelling tot veel andere talen, niet door een openlijke of bewuste beslissing) als de variëteit om de standaardvariëteit te worden, juist omdat het de variëteit was geassocieerd met de sociale groep met de hoogste mate van macht, rijkdom en prestige. Latere ontwikkelingen hebben het sociale karakter versterkt: het feit dat het is gebruikt als het dialect van een opleiding waartoe leerlingen, vooral in eerdere eeuwen, verschillende toegang hebben gehad, afhankelijk van hun sociale klassenachtergrond.

(Peter Trudgill, "Standaard Engels: wat het niet is", in Standaard Engels: The Widening Debate, uitgegeven door Tony Bex en Richard J. Watts. Routledge, 1999)

Het officiële dialect

In landen waar de meerderheid Engels spreekt als hun eerste taal, wordt één dialect nationaal gebruikt voor officiële doeleinden. Het heet Standaard Engels. Standaard Engels is het nationale dialect dat meestal in druk verschijnt. Het wordt op scholen onderwezen en van studenten wordt verwacht dat ze het in hun essays gebruiken. Het is de norm voor woordenboeken en grammatica's. We verwachten het te vinden in officiële getypte mededelingen, zoals brieven van overheidsfunctionarissen, advocaten en accountants. We verwachten het te horen in nationale nieuwsuitzendingen en documentaireprogramma's op radio of televisie. Binnen elke nationale variëteit is het standaarddialect relatief homogeen in grammatica, vocabulaire, spelling en interpunctie

(Sidney Greenbaum, Een inleiding tot Engelse grammatica. Longman, 1991)

De grammatica van het standaard Engels

De grammatica van het standaard Engels is veel stabieler en uniformer dan de uitspraak of woordvoorraad: er is opvallend weinig discussie over wat grammaticaal is (in overeenstemming met de grammaticaregels) en wat niet.

Natuurlijk, het kleine aantal controversiële punten die er zijn - probleemplekken zoals wie versus wie--alle publieke discussie in taalkolommen en brieven aan de redacteur krijgen, zodat het lijkt alsof er veel onrust is; maar de passies die naar voren komen over dergelijke problematische punten mogen het feit niet verhullen dat voor de overgrote meerderheid van de vragen over wat is toegestaan in het Standaard Engels, de antwoorden duidelijk zijn.

(Rodney Huddleston en Geoffrey K. Pullum, Een student's introductie tot Engelse grammatica. Cambridge University Press, 2006)

The Guardians of Standard English

De zogenaamde native speakers van standaard Engels zijn die mensen die op de een of andere manier een bepaalde reeks conventies hebben omarmd die losjes te maken hebben met de manier waarop Engels is gecodificeerd en voorgeschreven in woordenboeken, grammaticaboeken en handleidingen voor goed spreken en schrijven. Deze groep mensen bestaat uit een groot aantal mensen die zich aan de conventies houden, maar zichzelf toch niet als uitstekende gebruikers van die conventies beschouwen..

Voor veel van deze zogenaamde native speakers is de Engelse taal een unieke entiteit die buiten of buiten haar gebruikers bestaat. In plaats van zichzelf als Engelse eigenaren te beschouwen, beschouwen gebruikers zichzelf vaak als beschermers van iets kostbaars: ze huiveren als ze het gebruik van Engels horen of lezen dat ze als niet-standaard beschouwen, en ze maken zich in hun brieven aan kranten zorgen dat de taal raakt aangetast ...

Degenen die het gevoel hebben rechten en privileges te hebben, een gevoel van eigendom van de Engelse taal te hebben en die uitspraken kunnen doen over wat wel of niet acceptabel is, evenals degenen aan wie deze attributen door anderen worden toegekend, hoeven niet noodzakelijkerwijs te behoren aan een spraakgemeenschap waarvan de leden Engels leerden in de kindertijd. Moedertaalsprekers van niet-standaard Engelse variëteiten, met andere woorden, de meerderheid van de moedertaalsprekers van het Engels, hebben nooit echt gezag gehad over het standaard Engels en hebben het nooit "bezeten". De eigenaars kunnen tenslotte gewoon degenen zijn die grondig hebben geleerd hoe ze een standaard Engels kunnen gebruiken om te genieten van het gevoel van empowerment dat daarbij hoort.

Dus degenen die gezaghebbende uitspraken doen over een standaard Engels zijn gewoon degenen die, ongeacht geboortegevallen, zichzelf hebben verheven, of zijn verheven, tot gezagsposities in academe of publicatie of in andere openbare ruimtes. Of hun uitspraken al dan niet zullen worden geaccepteerd, is een andere zaak.

(Paul Roberts, "Maak ons vrij van standaard Engels." The Guardian, 24 januari 2002)

Op weg naar een definitie van SE

Uit de tientallen definities [van standaard Engels] die in de Engelstalige literatuur beschikbaar zijn, kunnen we vijf essentiële kenmerken extraheren.

Op basis hiervan kunnen we het standaard Engels van een Engelstalig land definiëren als een minderheidsvariëteit (voornamelijk geïdentificeerd door de woordenschat, grammatica en orthografie) die het meeste prestige draagt en het meest wordt begrepen.

(David Crystal, De Cambridge Encyclopedia of the English Language. Cambridge University Press, 2003)

SE is een verscheidenheid van het Engels - een onderscheidende combinatie van taalkundige kenmerken met een specifieke rol om te spelen ...
De taalkundige kenmerken van SE zijn voornamelijk kwesties van grammatica, vocabulaire en orthografie (spelling en interpunctie). Het is belangrijk op te merken dat SE geen kwestie is van uitspraak ...
SE is de variëteit van het Engels die het meeste prestige in een land draagt ... In de woorden van een Amerikaanse taalkundige, SE is "het Engels dat wordt gebruikt door de machtigen."
Het aanzien van SE wordt erkend door volwassen leden van de gemeenschap, en dit motiveert hen om SE aan te bevelen als een wenselijk educatief doel ...
Hoewel SE algemeen wordt begrepen, wordt deze niet op grote schaal geproduceerd. Slechts een minderheid van mensen in een land ... gebruikt het eigenlijk wanneer ze praten ... Evenzo, wanneer ze schrijven - zelf een minderheidsactiviteit - is het consequente gebruik van SE alleen vereist voor bepaalde taken (zoals een brief aan een krant, maar niet noodzakelijkerwijs aan een goede vriend). Meer dan waar ook, is SE in druk te vinden.

Het lopende debat

Het is eigenlijk heel jammer dat het standaard Engelse debat wordt ontsierd door het soort conceptuele verwarring en politieke houdingen (hoe slecht ook uitgedrukt) ... Want ik denk dat er echte vragen moeten worden gesteld over wat we kunnen bedoelen met "normen" in relatie tot spraak en schrijven. Er moet in dit opzicht nog veel worden gedaan en er moeten goede argumenten worden aangevoerd, maar één ding is zeker duidelijk. Het antwoord ligt niet in een eenvoudig beroep op de praktijk van de 'beste auteurs' of de 'bewonderde literatuur' uit het verleden, hoe waardevol dat schrijven ook is. Het antwoord ligt ook niet in 'regels' voor spraak die zijn vastgelegd door de 'geschoolde' van een officiële instantie die wordt geacht in staat te zijn de gesproken 'correctheid' te garanderen. De antwoorden op de echte vragen zullen veel complexer, moeilijker en uitdagender zijn dan de antwoorden die momenteel worden aangeboden. Om deze redenen kunnen ze succesvoller zijn.

(Tony Crowley, "Curiouser and Curiouser: Falling Standards in the Standard English Debate," in Standaard Engels: The Widening Debate, uitgegeven door Tony Bex en Richard J. Watts. Routledge, 1999)

Geesteswetenschappen