Share
De Tasmaanse duivel (Sarcophilus harrisii) Is 's werelds grootste vleesetende buideldier. De gemeenschappelijke naam van het dier komt van zijn woest voedingsgedrag. De wetenschappelijke naam betekent "vleesliefhebber van Harris" ter ere van naturalist George Harris, die de duivel voor het eerst beschreef in 1807.
Snelle feiten: Tasmaanse duivel
- Wetenschappelijke naam: Sarcophilus harrisii
- Gemeenschappelijke naam: Tasmaanse duivel
- Basic Animal Group: Zoogdier
- Grootte: 22-26 inch body; 10 inch staart
- Gewicht: 13-18 pond
- Levensduur: 5 jaar
- Eetpatroon: Carnivoor
- Habitat: Tasmanië, Australië
- Bevolking: 10.000
- Beschermingsstatus: Bedreigd
Beschrijving
De Tasmaanse duivel lijkt op een rat ter grootte van een hond. Het heeft een grote kop voor zijn lichaam, waardoor het de sterkste beet kan uitoefenen voor zijn grootte van elk vleesetend zoogdier (sterk genoeg om door staaldraad te bijten). Het slaat vet op in zijn niet-grijpstaart, dus een dikke staart is een goede indicator voor de gezondheid van het buideldier. De meeste duivels hebben zwarte vacht met witte vlekken, hoewel 16% volledig zwart is. Duivels hebben uitstekende zintuigen van horen en ruiken, en ze gebruiken lange snorharen om in het donker te navigeren. De ogen van het dier kunnen bewegende objecten zien, maar stellen waarschijnlijk niet duidelijk scherp.
Cécile Boucher / Getty Images Rijpe mannen zijn groter dan vrouwen. Het hoofd en het lichaam van een man zijn gemiddeld 25,7 inch lang, met een staart van 10 inch en een gewicht van ongeveer 18 pond. Vrouwtjes zijn gemiddeld 22 centimeter lang, plus een 9-inch staart en een gewicht van 13 pond.
Duivels kunnen voedsel en andere objecten vasthouden met behulp van vier lange naar voren gerichte tenen en één zijwaarts gerichte teen op elke voorvoet. Er zijn vier tenen met niet-intrekbare klauwen op elke achtervoet.
Zowel mannelijke als vrouwelijke Tasmaanse duivels hebben een geurklier aan de basis van de staart die wordt gebruikt om de grond te markeren.
Habitat en distributie
Ongeveer 3.000 jaar geleden verdween de Tasmaanse duivel van het vasteland van Australië. Veel onderzoekers geloven dat dingo's en menselijke expansie het dier hebben uitgeroeid. Tegenwoordig leven duivels alleen op het eiland Tasmanië, Australië. Terwijl de dieren alle habitats bezetten, geven ze de voorkeur aan droge bossen.
Dieet en gedrag
De Tasmaanse duivel rust overdag in een hol of de struik en jaagt 's nachts. Hoewel duivels geen pakketten vormen, zijn ze niet volledig solitair en zullen ze een bereik delen. Tasmaanse duivels kunnen op elk dier jagen tot de grootte van een kangoeroe, maar ze eten meestal aas of nemen kleinere prooien, zoals wombats of kikkers. Ze eten ook vegetatie en fruit.
Reproductie en nakomelingen
Duivels worden geslachtsrijp en beginnen op tweejarige leeftijd te broeden. Paring vindt meestal plaats in maart. Hoewel Tasmaanse duivels in het algemeen niet territoriaal zijn, claimen en verdedigen vrouwen holen. Mannen vechten voor het recht om een vrouw te paren en de winnaar bewaakt zijn partner woest om de concurrentie weg te rijden.
Na een zwangerschap van 21 dagen bevalt een vrouw van 20-30 jongen, die joeys, pups of imps worden genoemd. Bij de geboorte weegt elke joey slechts 0,0063 tot 0,0085 ounces (grootte van een rijstkorrel). De blinde, haarloze jongen gebruiken hun klauwen om van de vagina van het vrouwtje naar haar buidel te bewegen. Ze heeft echter slechts vier tepels. Zodra een joey contact maakt met een tepel, zet deze uit en houdt de joey in het zakje. De Joey blijft 100 dagen vastzitten. Het verlaat het zakje 105 dagen na de geboorte en ziet eruit als een klein exemplaar van zijn ouders. De jongen blijven nog drie maanden in het hol van hun moeder.
Tasmaanse duivels kunnen tot 7 jaar leven onder ideale omstandigheden, maar hun gemiddelde levensverwachting is dichter bij 5 jaar.
Jonge Tasmaanse duivels zijn kleine versies van hun ouders. aaron007 / Getty Images Beschermingsstatus
In 2008 classificeerde de IUCN de staat van instandhouding van de Tasmaanse duivel als bedreigd. De Tasmaanse regering heeft beschermingsprogramma's voor het dier ingesteld, maar de populatie blijft dalen. De totale bevolking wordt geschat op ongeveer 10.000 duivels.
Gevaren
De belangrijkste bedreiging voor de overleving van de Tasmaanse duivel is de duivelse gezichtstumorziekte (DFTD), een besmettelijke kanker die door duivels wordt overgedragen via beten. DFTD resulteert in tumoren die uiteindelijk het vermogen van een dier om te eten verstoren, wat leidt tot de dood door uithongering. Duivels sterven ook aan kanker die mogelijk te maken heeft met hoge niveaus van vlamvertragende chemicaliën in het milieu. Road mortaliteit is een andere belangrijke oorzaak van de dood van de duivel. Tasmaanse duivels zoeken 's nachts roadkill op en zijn voor automobilisten moeilijk te zien vanwege hun donkere kleuren.
