Wat gebeurt er in de kern van de Melkweg?

Er gebeurt iets in het hart van de Melkweg - iets intrigerends en echt fascinerends. Wat het ook is, de gebeurtenissen die ze daar hebben gezien, hebben astronomen gericht op het begrijpen van hoe het werkt. Wat ze leren, zal ons ook helpen om ons begrip van zulke zwarte gaten in de harten van andere sterrenstelsels te helpen. 

Alle activiteit is gerelateerd aan het superzware zwarte gat van de melkweg - genaamd Boogschutter A * (of kortweg Sgr A *) - en het ligt precies in het midden van onze melkweg. Normaal gesproken is dit zwarte gat behoorlijk stil geweest, voor een zwart gat. Natuurlijk, het feest zich periodiek op sterren of gas en stof dat in zijn evenementenhorizon verdwaalt. Maar het heeft geen sterke jets zoals andere superzware zwarte gaten. In plaats daarvan is het vrij rustig, voor een superzwaar zwart gat.

Wat eet het??

Astronomen begonnen de afgelopen jaren op te merken dat Sgr A * "chatter" uitzendt dat zichtbaar is voor röntgentelescopen. Dus begonnen ze te vragen: "Door wat voor soort activiteit zou het plotseling wakker worden en beginnen met het uitsturen van emissies?" en ze begonnen naar mogelijke oorzaken te kijken. Sgr A * lijkt ongeveer om de tien dagen ongeveer één heldere röntgenstraling te produceren, zoals opgepikt door langdurige monitoring door de Chandra X-ray Observatorium, Snel, en XMM-Newton ruimtevaartuigen (die allemaal x-ray astronomieobservaties uitvoeren). Plots schopte het zwarte gat in 2014 zijn berichten op en produceerde het elke dag een gloed. 

Een nauwe benadering start Sgr A * Chattering

Wat had het zwarte gat kunnen irriteren? De toename van röntgenflitsen gebeurde kort na de
nauwe benadering van het zwarte gat door een mysterieus object, astronomen genaamd G2. Ze dachten lang dat G2 een uitgebreide wolk van gas en stof in beweging was rond het centrale zwarte gat. Zou het de bron van materiaal kunnen zijn voor de voederopname van het zwarte gat? Eind 2013 passeerde het heel dicht bij Sgr A *. De aanpak scheurde de wolk niet uit elkaar (wat een mogelijke voorspelling was van wat er zou kunnen gebeuren). Maar de zwaartekracht van het zwarte gat rekte de wolk een beetje uit. 

Wat is er gaande? 

Dat was een mysterie. Als G2 een wolk was, zou het hoogstwaarschijnlijk behoorlijk zijn uitgerekt door de zwaartekrachtsleep die het ervoer. Dat deed het niet. Wat zou G2 kunnen zijn? Sommige astronomen suggereren dat het een ster kan zijn met een stoffige cocon eromheen. Als dat zo is, heeft het zwarte gat misschien een deel van die stoffige wolk weggetrokken. Wanneer het materiaal de horizon van het zwarte gat tegenkwam, zou het voldoende zijn verwarmd om röntgenstralen af ​​te geven, die werden gereflecteerd door de wolken van gas en stof en opgepikt door het ruimtevaartuig. 

De verhoogde activiteit bij Sgr A * geeft wetenschappers een nieuwe kijk op hoe het materiaal in het superzware zwarte gat van onze melkweg wordt geleid en wat er mee gebeurt als het dichtbij genoeg komt om de zwaartekracht van het zwarte gat te voelen. Ze weten dat het wordt verwarmd terwijl het ronddraait, deels door wrijving met andere materialen, maar ook door magnetische veldactiviteit. Dat alles kan worden gedetecteerd, maar zodra het materiaal voorbij de horizon van de gebeurtenis is, is het voor altijd verloren, net als elk licht dat het uitzendt. Op dat moment zit het allemaal vast door het zwarte gat en kan het niet ontsnappen.  

Ook interessant voor de kern van ons sterrenstelsel is de actie van supernova-explosies. Samen met sterke stellaire winden van hete jonge sterren, blaast dergelijke activiteit "bellen" door de interstellaire ruimte. Het zonnestelsel beweegt door een dergelijke bubbel, ver weg van het centrum van de Melkweg, de Local Interstellar Cloud genoemd. Bubbels zoals deze kunnen jonge planetaire systemen gedurende langere tijd beschermen tegen sterkere, hardere straling.

Zwarte gaten en sterrenstelsels

Zwarte gaten zijn overal in het heelal aanwezig, en superzware bestaan ​​in de harten van de meeste galactische kernen. In de afgelopen jaren hebben astronomen ontdekt dat centrale superzware zwarte gaten een integraal onderdeel vormen van de evolutie van een sterrenstelsel en alles beïnvloeden, van stervorming tot de vorm van een sterrenstelsel en zijn activiteiten.

Boogschutter A * is het dichtstbijzijnde superzware zwarte gat bij ons - het ligt op een afstand van ongeveer 26.000 lichtjaar van de zon. De volgende dichtstbijzijnde ligt in het hart van de Andromeda Galaxy, op een afstand van 2,5 miljoen lichtjaar. Deze twee bieden astronomen een "van dichtbij" ervaring met dergelijke objecten en helpen bij het ontwikkelen van inzicht in hoe ze zich vormen en hoe ze zich gedragen in hun sterrenstelsels.